Αν έχει ένα καλό αυτή η νέα προεκλογική περίοδος που διανύουμε είναι ότι άφησε χώρο στην προγραμματική αντιπαράθεση. Για κάποιους λόγους που δεν είναι όλοι ορατοί στο σύνολό τους, τα μεγαλύτερα κόμματα στράφηκαν σε κάποια κεντρικά ζητήματα αυτή τη φορά ίσως ελπίζοντας ότι έτσι θα βρουν περισσότερο χώρο για να συνομιλήσουν με το κοινό, πείθοντας και περισσότερους για να τους ψηφίσουν. Κέρδος είναι αυτό σε σχέση με όλη την μακρά περίοδο προ της 21ης Μαΐου που είχε αποθεώσει τις επικοινωνιακές τακτικές και τον πολιτικό λόγο που περιοριζόταν σε ατάκες και χαρακτηρισμούς.
Έτσι έγινε δυνατή μία συζήτηση αυτές τις μέρες για το πώς θα μπορούσαν να αυξηθούν τα έσοδα του κράτους και πώς να μειωθούν οι επιβαρύνσεις στους πολίτες. Και ήρθε στο επίκεντρο το θέμα των φόρων και της μεθοδολογίας της φορολόγησης. Ίσως όμως να μην είναι εύκολο να γίνει κατανοητό το πρόγραμμα των κομμάτων, έτσι όπως τίθεται. Γιατί λίγοι κατανοούν τη σημασία που έχουν τα μερίσματα και το ποσοστό φορολόγησής του. Μοιάζει όμως να ανοίγει ένα παράθυρο σε όσους πολίτες θα ήθελαν να το ψάξουν περισσότερο. Και ας σημειωθεί ότι η συζήτηση για τους φόρους και τα έσοδα του κράτους είναι από τις λίγες παγκόσμια που επιτρέπει να αναφανεί ο διαχωρισμός Δεξιάς- Αριστεράς. Ακόμα και σε χώρες σαν την Ελλάδα που επιχειρείται να περάσει η άποψη ότι δεν υπάρχουν πια ιδεολογίες και ότι έχει τελειώσει η Αριστερά, η φορολόγηση παραμένει ένα πεδίο που επιτρέπει τη διάκριση μεταξύ προοδευτικών και οπαδών της ελεύθερης αγοράς.
Πριν όμως φτάσουμε και σε τόσο βαθύτερα πολιτικά θέματα, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι στην ελληνική περίπτωση, όπως και σε άλλες πολλές χώρες πια, επείγει να αντιμετωπιστεί και η ακρίβεια. Απαιτούνται δηλαδή και έκτακτα μέτρα για το χρονικό διάστημα που οι τιμές έχουν εκτοξευτεί. Η επιβίωση των νοικοκυριών σε περίοδο άκρατης ακρίβειας, δεν είναι μικρό θέμα. Κι όποιος το αγνοήσει ίσως δει κάποια στιγμή την κρυπτόμενη προς το παρόν δυσαρέσκεια να μετατρέπεται και σε πολιτική αγανάκτηση.
Διακρίνοντας το τι μπορεί να διαδοθεί
Ένα κακό που έκανε η ελληνική τηλεόραση μετά το 1989 όταν και άνοιξε με πολλά κανάλια πια, ήταν ότι κανονικοποίησε σε αρκετές περιπτώσεις τον διχαστικό και βίαιο λόγο. Ότι έδωσε βήμα σε ανθρώπους που μιλούσαν περιφρονητικά και κακοποιητικά για άλλους ανθρώπους και ομάδες ανθρώπων επειδή είχε «καλά νούμερα» και δημοφιλία. Το φαινόμενο έχει περιοριστεί πάντως.
Ο λόγος του μίσους, της βίας και της απόρριψης δεν θα περιοριστεί ριζικά και δεν μπορεί και να γίνει κάτι τέτοιο με μαζικ απαγορεύσεις. Ζούμε σε δημοκρατίες της ανοχής και της ελευθερίας της έκφρασης. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι και μας επιτρέπεται να πληγώνουμε ανθρώπους επειδή δεν μας αρέσει η άποψή τους ή ο τρόπος ζωής τους. Τουλάχιστον αυτό δεν πρέπει να γίνεται δημόσια. Τώρα προστέθηκε και ο χώρος του διαδικτύου βέβαια που είναι ακόμα πιο αχανής.
Ένας τρόπος για να μειωθεί ο λόγος της βίας και η μισαλλοδοξία, χωρίς την καταφυγή σε βαριές απαγορεύσεις είναι να μην τον κάνουμε δημοφιλή αυτόν τον λόγο και να μην τον διαδίδουμε στόμα στόμα. Είπε κάποιος κάτι σε μία εκπομπή ή κάτι είπε ένας πολιτικός. Μπορεί και πρέπει να συζητηθεί επί της ουσίας προφανώς με επιχειρήματα και στέρεες απόψεις, αλλά δεν χρειάζεται να μετατρέπεται και σε φήμη ή κουτσομπολιό γιατί τέτοιες αναπαραγωγές είναι σαν να του δίνουν δεύτερη ζωή. Έχουνε μία ευθύνη και οι τηλεθεατές πολλές φορές που αναπαράγουν άκριτα μία πρόκληση ή ένα fake news ακόμα κι αν το κάνουν «για πλάκα».
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
