Πολιτική κόντρα στις κοινές ανάγκες

ΔΌλα είναι πολιτική ή καλύτερα όλα μπορούν να ανάγονται στην πολιτική. Αλλά υπάρχει κόσμος και πέρα από την πολιτική, υπάρχει χώρος, πεδίο ελεύθερο. Αντίθετα, αν βαφτίζουμε τα πάντα πολιτική, αν δεν αφήνουμε κανένα ελεύθερο χώρο για το προσωπικό, τότε εύκολα πέφτουμε στο παραπολιτικό ή το υπερπολιτικό, σε μία διαστρέβλωση εν τέλει της ίδιας της ζωής. Γιατί πολιτική είναι οι επιλογές που κάνουμε, όχι η ανάγκη που τις επιβάλλει. Πολιτική είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε, που παράγουμε τον πλούτο και τη φτώχεια και όχι ο ίδιος ο πλούτος ή η φτώχεια. Γι’ αυτό ένας πλούσιος μπορεί να είναι πολύ πιο οικολόγος από έναν φτωχό, γιατί διαθέτει στα χέρια του επιλογές και γνώση να τις προχωρά στην υλοποίηση- όσο τουλάχιστον ο πλούσιος δεν σκέφτεται πώς παράγεται ο πλούτος του ή κατά πόσο μπορεί να σωθεί όλος πλανήτης από την προσωπική του, πράσινη στάση ζωής. 
Και γι’ αυτό, από την άλλη πλευρά, δεν θα δούμε ποτέ συναινέσεις και συμφωνίες στο Δημοτικό Συμβούλιο Ιωαννίνων, το Περιφερειακό Συμβούλιο Ηπείρου ή τη Βουλή των Ελλήνων. Γιατί οι ανάγκες, τα απαραίτητα, τα βασικά δεν είναι κοινός τόπος για όλους, αλλά αντίθετα η κάθε πλευρά είναι σίγουρη ότι έχει στα χέρια της το κατάλληλο εργαλείο, την πολιτική για να τα αντιμετωπίσει όλα αυτά καλύτερα από τους άλλους.

Επιβάλλονται οι ιδέες

Αφού δεν συμφωνούμε ότι χρειάζεται η πόλη ένα νέο δημαρχείο- που το χρειάζεται- θα κάνουμε χίλια χρόνια να συζητάμε για το πώς και πού θα φτιάξουμε το καινούργιο δημαρχείο. Αφού δεν είμαστε βέβαιοι όλοι μας ότι πρέπει να μειώσουμε τη σπατάλη ενέργειας στην καθημερινότητά μας, θα ανακαλύπτουμε συνέχεια νέες μαγικές και λιγότερες μαγικές ενεργειακές πολιτικές για να καλύψουμε τις ανάγκες. Αφού δεν συμφωνούμε στο τι μας λείπει πολιτιστικά, θα βγάζουμε από το μανίκι όλο και πιο πρωτότυπους καλλιτεχνικούς διευθυντές από την Εσπερία ή μεγαλεπήβολα σχέδια για παγκόσμια χωριά στα ελληνικά νησιά. Πολιτική στην Ελλάδα είναι να πηγαίνεις από την ιδέα σου στις ανάγκες κι όχι το ανάποδο που είναι και το φυσιολογικό.
Έτσι στο τέλος κερδίζει όποιος μπορεί να επιβάλλει την ιδέα του. Αν κάποιος μπορεί και επιβάλλει ότι είναι καλή ιδέα να πουλήσουμε το νερό ή τον αέρα, στο τέλος θα το πετύχει, αν έχει τη δυνατότητα να υπερνικήσει τις άλλες πολιτικές και έχοντας υπονομεύσει τη βασική κοινή ανάγκη των ανθρώπων να έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε νερό ή αέρα.

Οι ανάγκες εξαφανίζονται

Η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας και των κοινών αγαθών είναι η πιο προχωρημένη πολιτική του καπιταλισμού σήμερα στον κόσμο. Από τα τέλη του ’70 και μετά έγινε φανερό ότι οι υψηλοί ρυθμοί κερδοφορίας θα διατηρούνταν αν αξιοποιούνταν και αυτό που μέχρι τότε ανήκε στη σφαίρα του δημοσίου ή του κράτους. Από τα ορυκτά ως το νερό κι από την Υγεία ως την Παιδεία, όλα ονομάστηκαν «εμπορεύματα» που θα πέρναγαν σε μία νέα έννοια που μπήκε δυναμικά στο παιχνίδι, τις «αγορές». Αλλού χρειάστηκε η υπονόμευση κάθετι δημοσίου (κλασσική τακτική η συκοφάντηση των δημοσίων υπαλλήλων), αλλού χρειάστηκε να βαφτιστεί το ψάρι κρέας (όπως στην Κίνα), αλλού το πεδίο άνοιξε εύκολα όπως με την πτώση του κομμουνισμού στις ανατολικές χώρες, αλλού χρειάστηκαν χρόνια μέχρι τα παλιότερα μοντέλα να αποτύχουν στην προσαρμογή στον διεθνή ανταγωνισμό- που ελέγχονταν ήδη από τις σκληρές δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού- όπως έγινε με τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Έκπληκτοι μαθαίνουν τελευταίοι και οι Γάλλοι ότι και στη χώρα τους, πατρίδα του μεγάλου δημόσιου τομέα, η εργασία θα γίνει επίσης «ευέλικτη», το ίδιο με το μοντέλο που συναινούσαν για χώρες όπως η Ελλάδα. Είμαστε σε μία περίοδο που οι πολιτικές επιλογές δείχνουν προς τα πού γέρνει η πλάστιγγα και ποιος κερδίζει από το ζύγισμα την ώρα που οι κοινές ανάγκες των κοινωνιών έχουν εξαφανιστεί ακόμα και ως όρος στο λεξικό. 

Δεν προασπίζουμε τη ζωή μας

Τελικά το πρόβλημά μας σε αυτή τη χώρα, είναι ότι δεν μπορούμε να υπερασπιστούμε τις κατακτήσεις μας. Και δεν λέω τίποτα υπερβολικό με πλατείες, αγανακτισμένους, διαδηλώσεις και τέτοια γιατί καμιά φορά η δύναμη της καταστολής από απέναντι μπορεί να γίνει πολύ πιο μεγάλη από όσο υπολογίζουμε. Λέω, ότι δεν προασπίζουμε τις ζωές μας με τον τρόπο ζωής μας, με την καθημερινή πράξη μας. Εκεί είναι που το χάσαμε. Κοιτάξτε τι έγινε το 2012 με τη διάλυση των μισθών του ιδιωτικού τομέα. Ισοπεδώθηκαν με κρατική εντολή, οι μισθοί όλων των ιδιωτικών υπαλλήλων προς τα κάτω. Και ο καλός υπάλληλος και ο κακός υπάλληλος παίρνουν τον ίδιο κακό μισθό. Οι επιχειρηματίες, άλλοι έδειξαν πλήρη αδιαφορία και κοίταξαν τη δική τους τσέπη απολύοντας στα τυφλά κι άλλοι κοίταγαν να σώσουν τις θέσεις εργασίας χωρίς όμως να θέσουν ιεραρχήσεις που θα αύξαναν και την απόδοση εργασίας. Έτσι στο τέλος, όλοι μοιάζουν χαμένοι, υπάλληλοι και επιχειρηματίες.
Το ίδιο συμβαίνει παντού. Ο δημόσιος υπάλληλος δεν τηρεί καν το ωράριο εργασίας του, αλλά δεν «κινδυνεύει» απλώς από το να χτυπάει κάρτα πλέον, αλλά από την πλήρη ιδιωτικοποίηση της υπηρεσίας του. 
Και όλοι μαζί, αφού δεν βρήκαμε τόσα χρόνια κανένα τρόπο να προασπίσουμε το συλλογικό τρόπο ζωής, τις ανοιχτές παραλίες ας πούμε, τώρα θα τις δούμε να γίνονται κλειστά κλαμπ και θα λέμε κι ευχαριστώ που παράγουν θέσεις εργασίας.
Δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, σίγουρα, αλλά δεν είχαμε και ανοιχτά όλοι μας τα μάτια μας. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr