Δεν αποδίδει τίποτα η ακινησία

Παρά τα όσα γράφουμε κάθε μέρα για τα νέα μέτρα που έρχονται μετά την ψήφιση των μνημονιακών νόμων, οι αντιδράσεις της κοινής γνώμης δεν είναι έντονες. Αυτό θα μπορούσε να εξηγηθεί με δύο λόγους: Ο πρώτος είναι, η εμφανής κούραση των ανθρώπων που τους κρατάει σε μία μόνιμη κατάσταση παθητικότητας μετά το 2012- 13. Όταν όλα έχουν πέσει πάνω σου, πώς να βρεις το κουράγιο και το χρόνο ώστε να ανέλθεις, να κινηθείς, να σηκώσεις κεφάλι;
Ο δεύτερος λόγος είναι η επέκταση του κυνισμού ως τρόπο ζωής. Κυνισμός όχι τόσο του αδιάφορου για όσα συμβαίνουν, αλλά εκείνου που τα έχει δει όλα να συμβαίνουν ώστε να μην τον εκπλήσσουν τα νέα που έρχονται.
Για το πούμε κι αλλιώς, κανείς δεν ταράζεται με τις αυξήσεις του ΦΠΑ γιατί τα θεωρεί όλα ήδη πανάκριβα.

Διαφορετικές 
προσεγγίσεις

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, προκύπτει το ερώτημα, «τι θέλει πια αυτή η κοινωνία για να αντιδράσει;». Όσο κι αν ακούγεται όμως, εύλογο ένα τέτοιο ερώτημα, η πηγή του ερωτήματος δεν είναι κοινή και αυτονόητη. Οι οπαδοί του «ναι» για παράδειγμα, βλέπουν την κοινωνία να αποδέχεται τον εθνικολαϊκισμό όπως αποκαλούν την κυβερνητική πολιτική και απογοητεύονται. Από την πλευρά τους οι οπαδοί του «Όχι», δεν καταλαβαίνουν γιατί δεν γίνονται μαζικές διαδηλώσεις που θα προκαλούσαν τριγμούς στην πολιτική εξουσία. Τελικά, δεν βλέπουμε όλοι μας με το ίδιο μάτι την έννοια της «αντίδρασης». Μήπως γιατί συμβαίνει κάτι άλλο; Γιατί δεν έχουμε δηλαδή τα ίδια συμφέροντα;

Αντιδράσεις

Αντιδράσεις πάντως θα μπορούσαν να υπάρξουν ανά πάσα στιγμή. Κυρίως αυτές που ονομάζουμε «τυφλές», όπως είναι ένα μέρος των νεανικών εξεγέρσεων που δεν έχουν συγκεκριμένα αιτήματα, αλλά εκφράζουν τη βαθύτερη απόγνωση των νέων ανθρώπων. Βλέπουμε όμως και εργατικές κινητοποιήσεις που παίρνουν άγριες μορφές όπως γίνεται στη Γαλλία. Η κυβέρνηση συνεπώς δεν μπορεί να ποντάρει το μέλλον της στην «ησυχία» που προκύπτει από την κούραση των ανθρώπων ή την απαξίωση της δημόσιας συμμετοχής. Από παντού μπορεί να ξεπηδήσει η αντίδραση.
Αλλά και η κοινωνία, με τις εσωτερικές της διαφωνίες και συμφωνίες, πρέπει να δείξει τη «θερμότητα» που κρύβει στα σπλάχνα της. Οι ώρες της ακινησίας δεν έφεραν ως σήμερα τίποτα θετικό. 

Διαβάζουν χιλιάδες σελίδες ιστορίας

Παιδιά μικρά και διαβάζουν χιλιάδες σελίδες ιστορίας από το Δημοτικό ως το Γυμνάσιο για να δώσουν εξετάσεις. Εμείς οι ενήλικες, αν μας έβαζαν τόση ύλη θα τα παρατούσαμε και θα φεύγαμε. Τα παιδιά μας όμως τα πιέζουμε να μην φύγουν, να μείνουν και να διαβάσουν, να πάρουν εικοσάρια και να περάσουν με επιτυχία τις εξετάσεις. 
Αλλά δεν είναι η μόνη μας αντίφαση, αφού υπάρχει κι άλλη: Πιέζουμε τα παιδιά να μάθουν ιστορία, αλλά εμείς δεν ξέρουμε ιστορία. Αναμασούμε στερεότυπα και ιδεολογικές αναγνώσεις, δεν ξέρουμε καλά τα γεγονότα, αδυνατούμε τελείως να προχωρήσουμε σε ερμηνείες. Αυτό σημαίνει ότι δεν πάει καλά το σύστημα εκπαίδευσης, γιατί κι εμείς από αυτό βγήκαμε. Όχι ότι δεν πρέπει να κουράζεται ο μαθητής και στο διάβασμα της ιστορίας. Η χαλάρωση και η έλλειψη πειθαρχημένης μελέτης θα τον απομακρύνουν τελικά από τη γνώση. 
Περισσότερο όμως είναι ότι διαβάζουν ιστορία που δεν τους αφορά. Ή μοιάζει να μην τους αφορά. Το μάθημα πρέπει να αποδεικνύει στα παιδιά ότι χρειάζονται την ιστορία στην καθημερινή τους ζωή, ότι την έχουν ανάγκη. Αν δεν το πετύχει, όσο κι αν κάτσουν τα παιδιά και διαβάσουν, τίποτε νέο δεν θα προκύψει. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr