Με ρεαλισμό, 
αλλά και με σχέδιο

Πολλές φορές τα δεδομένα στην πολιτική και την οικονομία είναι ίδια για όλους. Αυτό που αλλάζει είναι το βλέμμα στο μέλλον, η προοπτική, το πρόσημο. Εκεί είναι τελικά που διαφοροποιούνται οι πολιτικές. Κι αυτό είναι και το περίφημο έδαφος του ρεαλισμού και της πραγματικότητας που συζητάμε. Όσο κι αν συζητήσουμε το πώς φτάσαμε ως εδώ, το μέγεθος του χρέους δεν θα αλλάξει. Και οι τρόποι να το μειώσουμε είναι γνωστοί, από το «κούρεμα» ως τη μείωση των επιτοκίων. Το θέμα είναι αν οι συνθήκες, η πραγματικότητα, επιτρέπουν να κάνουμε κάτι. Ένα το κρατούμενο. Και δεύτερο, αν έχουμε τη δυνατότητα να δράσουμε, προς τα πού θα το κάνουμε. Έτσι όπως είναι τα πράγματα σήμερα, και να μας διέγραφαν αύριο το χρέος, εμείς θα φτιάχναμε εκ νέου, το ίδιο χρέος, μέσα σε λίγα χρόνια ξανά.

Οι «παλιοί»

Κουβεντιάζουμε το τελευταίο διάστημα για το τι θα μπορούσε να είναι εκείνο που θα έδινε μία ώθηση στην ελληνική κοινωνία και την οικονομία. Δεν συζητάμε όμως προς τα πού θα είναι αυτή η ώθηση. Γιατί το «ρίξτε λεφτά στην αγορά και μειώστε τους φόρους» δεν λέει από μόνο του τίποτα. Το ίδιο έγινε πολλές φορές και στο παρελθόν χωρίς να φέρει αποτέλεσμα, αν παραλείψουμε το ότι έφερε πιο κοντά την κρίση. Γιατί να πέσουν λεφτά στην αγορά που θα τα πάρουν πάλι οι εθισμένοι στα θαλασσοδάνεια και όσοι αντί να επενδύουν, έκρυβαν τα λεφτά σε μακρινά νησιά;
Ένα μέρος της κριτικής που ασκείται σήμερα στην κυβέρνηση, είναι από εκείνους που θα ήθελαν, που έχουν συμφέρον προσωπικό, να ξανακάνουν όσα έκαναν και παλιά με το στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης.

Εναλλακτικά

Η κυβέρνηση όμως δεν πρέπει να ταμπουρωθεί στο οχυρό, σίγουρη ότι εκεί έξω είναι εχθροί της που την επιβουλεύονται και θέλουν να επανέλθουν. Είναι εθνική ανάγκη να κινητοποιηθεί η οικονομία και πρέπει να εξασφαλιστούν οι κατάλληλες κοινωνικές συμμαχίες γι’ αυτό.
Από ‘κεί και πέρα όμως το πεδίο είναι πολύ επικίνδυνο. Οι ιδιωτικοποιήσεις που προβλέπουν τα μνημόνια είναι επικίνδυνες. Ενδέχεται να μετατρέψουν τη χώρα σε έρημο, χωρίς καμία ελπίδα ανάκαμψης. Από την άλλη, πρέπει να υπάρχουν και εναλλακτικές επιλογές. Η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα που χάνει δημόσια περιουσία προς όφελος ιδιωτών επενδυτών. Όπως επέζησαν άλλες χώρες και προόδευσαν, βελτιώνοντας τους κοινωνικούς τους δείκτες, μπορεί να το κάνει και η χώρα μας. Πρέπει να δουλεύουμε προς όλες τις κατευθύνσεις και με τη μέγιστη δυνατή συνεργασία κάθε φορά. Η εποχή που το κράτος είχε… πέρασαν. 

Έχουμε ανάγκη από λίγο… μέλλον

Δεν ξέρουμε αν θα προχωρήσει σε εφαρμογή η συμφωνία ΔΕΠΑ – Αστικού ΚΤΕΛ για φυσικό αέριο σε οχήματα, το ευχόμαστε όμως. Γιατί είναί από τις πιο καλές ιδέες που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια, από εκείνες τις ιδέες που μας έρχονται από το μέλλον αυτής της πόλης. Κι έχουμε ανάγκη από λίγο… μέλλον. Έχουμε ανάγκη από ιδέες, εφαρμογές, εναλλακτικές λύσεις, σχέδια καινούργια. Δεν μπορεί να συνεχίζεται εσαεί αυτή η στασιμότητα, αυτή η εσωστρέφεια, όλο αυτό το αρνητικό κλίμα που ο ένας να θέλει να βγάλει το μάτι του άλλου, να μην γίνεται καμία δημόσια συζήτηση, καμία αντιπαράθεση και διάλογος έστω κι έντονος κι όλοι, όλοι μας να ταμπουρωνόμαστε στον δικό μας μικρόκοσμο, νομίζοντας ότι κατέχουμε την αλήθεια.
Όλα μπορούμε να τα δοκιμάσουμε σε αυτήν την πόλη. Κι από τη δοκιμή, από την κίνηση, με το χρόνο θα μπορέσουμε να εφαρμόσουμε όσα μας ταιριάζουν. Το ότι μία νέα ιδέα έρχεται από το χώρο των μέσων μαζικής μεταφοράς μας κάνει ακόμα πιο αισιόδοξους. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr