Τα καλά και τα κακά των Ολυμπιακών

Οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες θα μπορούσε να είναι μία από τις πιο ωραίες ιδέες του μοντέρνου κόσμου μας. Ακόμα και σήμερα διεκδικούν μερικά πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά όπως είναι η συνάντηση στον ίδιο χώρο χιλιάδων αθλητών από πάνω από 200 χώρες. Είναι σπάνια μία τέτοια συνάντηση και παραμένει ένα ηχηρό μήνυμα στις μέρες μας που όλα μοιάζουν να αποκόβονται παρά να ενώνονται. Η ίδια η τελετή έναρξης κρύβει αυτό το χαρακτηριστικό με τη μεγάλη παρέλαση των αθλητών ενώ στις τελευταίες διοργανώσεις βλέπουμε και μία προσπάθεια μετάδοσης συμβολικών μηνυμάτων στο καλλιτεχνικό επίπεδο όπως έγινε και αυτή τη φορά στο Ρίο με το πρόβλημα της προστασίας του περιβάλλοντος.

Μηνύματα

Στα πολύ θετικά των αγώνων είναι και η ισομερής ανάπτυξη όλων των αθλημάτων που μας δίνει την ευκαιρία μέσα από την τηλεόραση να παρακολουθούμε σπάνια αθλήματα, όχι πολύ δημοφιλή αλλά εξίσου θεαματικά με τα πιο γνωστά- ή πιο τηλεοπτικά- και με αθλητές που υπηρετούν αθόρυβα τα ιδεώδη του αθλητισμού. Απόδειξη η σκοποβολή που μας έδωσε μετάλλιο κι ας μην γνωρίζουν οι Έλληνες με πόσες θυσίες αθλούνται οι πρωταθλητές τους.
Επιπλέον, σε ένα λίγο πιο κάτω επίπεδο, οι αγώνες έστω και σε συμβολικό επίπεδο, μαζί με την ισότιμη συμμετοχή, στέλνουν και μηνύματα κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας όπως έγινε φέτος με τη συμμετοχή ομάδας προσφύγων. Μοιάζει λίγο, αλλά ας αναλογιστούμε ότι σε πολλές γωνιές του πλανήτη, κάτι τέτοια μοιάζουν πολύ… προοδευτικά. 

Τα προβλήματα

Τα προβλήματα των Ολυμπιακών είναι τρία. Πρώτον είναι πανάκριβοι αγώνες λόγω των στάνταρ που τίθενται. Κατά συνέπεια, η ανάληψή τους από μία χώρα, πιέζει πολύ την οικονομία της με δέλεαρ τη συμμετοχή σε ένα μικρό κλαμπ χωρών που επιβάλλει παγκόσμια ένα κοινό μοντέλο για την ανάπτυξη και την αγορά. Τι γίνεται στην περίπτωση όμως που οι κοινωνίες δεν αντέχουν;
Σε ένα δεύτερο επίπεδο, οι Ολυμπιακοί μοιάζει να μην αποδέχονται καμία διαφοροποίηση από το κυρίαρχο αυτό μοντέλο που προωθούν. Τελικά, ο πολύχρωμος κόσμος των τελετών έναρξης, τείνει να γίνει πιο μονόχρωμος στην πράξη.
Τέλος, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, κι αφού τα οφέλη είναι πολλά για τους νικητές, το ντόπινγκ γίνεται καθημερινή υπόθεση. Αξίζει όμως το τίμημα για την υγεία ενός αθλητή ή τη φήμη μιας χώρας;

Σέλφι στη θάλασσα

Το να λες ότι η σέλφι υποδεικνύει την ανάγκη του ιδιοκτήτη του κινητού να αποδείξει πού βρίσκεται και τι κάνει, διαμοιράζοντας κυριολεκτικά τον εαυτό του στο δημόσιο χώρο, είναι κοινοτοπία. Το επιπρόσθετο το έχουμε αυτές τις μέρες με τις φωτογραφίες των διακοπών, όπου η σέλφι αποδεικνύει όχι μόνο την ύπαρξή μας, αλλά κι ότι κάνουμε και διακοπές. Την ώρα που μεγάλες πλειοψηφίες αδυνατούν να βγουν κι από το σπίτι τους ακόμα ακόμα, μία φωτογραφία με τα ποδαράκια μας ή το χαμόγελό μας δίπλα στο κύμα, λέει ξεκάθαρα ότι εμείς τα καταφέραμε.
Δεν πρέπει όμως να βλέπουμε αυτήν την έκφραση ως προϊόν εγωϊσμού ή ατομικισμού- είναι και τέτοιο συχνά. Αλλά και ως μία αγωνία εν τέλει να ζήσουμε, να κινηθούμε, να δημιουργήσουμε τις δικές μας μνήμες. Γιατί η κατάσταση που ζούμε, μας οδηγεί εν τέλει να μην ζούμε, να είμαστε διαρκώς σε ένα περίμενε, μια αναμονή ότι κάποτε θα τελειώσουν όλα αυτά και τότε θα ξεκινήσουμε από την αρχή.
Τουλάχιστον η θάλασσα υπάρχει σήμερα…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr