Δεν είναι και τόσο «εξαίρεση» ο Τραμπ

Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 το μεγάλο διακύβευμα της εποχής ήταν πώς θα στεριώσει η δημοκρατία σε περιοχές του πλανήτη όπως το Ιράκ. Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας όπως ονομάστηκε, με επικεφαλής τον Τζορτζ Μπους και τον Τόνι Μπλερ έμοιαζε μια καλά δεμένη υπόθεση εργασίας. Εισβάλλουμε άνετα, τους φτιάχνουμε τη δημοκρατία και στη συνέχεια την εξάγουμε και στις γειτονικές περιοχές που ενοχλούν επίσης τις «αγορές».

Τίποτα από αυτά δεν έγινε ποτέ. Όπως δεν πέτυχε καμία πολιτική «σωτηρίας» στο Αφγανιστάν είτε από τους Ρώσους είτε από τους Αμερικάνους και τους συμμάχους τους. Και το να μην αναγνωρίζεις ότι ακριβώς αυτοί οι πόλεμοι έθρεψαν τις συνειδήσεις πολλών ντόπιων για εξέγερση είτε με την Αλ Κάιντα είτε με τον ακόμα πιο τρομακτικό ISIS, είναι εθελοτυφλία.

Η παγκόσμια δημοκρατία δοκιμάστηκε ακριβώς γιατί ήθελαν να την «εξάγουν» μεγάλα κράτη όπως οι ΗΠΑ, ή η Μ. Βρετανία. 
Η Δύση που λέμε. Να θυμηθούμε όμως και τον αναλυτή Φουκουγιάμα, μετά το 1989 όταν μας είπε ότι η ιστορία τελείωσε και η κυριαρχία του καπιταλισμού είναι μοναδική. Τεράστια τμήματα του πλανήτη είδαν έκτοτε την «ιστορία» να πέφτει στο κεφάλι τους. 

Με άλλα λόγια, ο Τραμπ έχει προηγηθεί πριν ακόμα βάλει υποψηφιότητα για Πρόεδρος των ΗΠΑ. Ναι, τώρα που εκλέχτηκε και με όσα έχει, δημιουργεί ακόμα πιο τρομακτικές γέφυρες προς ένα σκοτεινό μέλλον. Θα δούμε, όμως και στην πράξη τι θα γίνει…

Όσοι ψήφισαν τον Τραμπ, μεταξύ αυτών και πολλοί Έλληνες ομογενείς, εκτίμησαν ότι δεν είναι πρόβλημα ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, ο μισογυνισμός ή ο διχασμός της κοινωνίας. Δεν το έκαναν όμως μόνο γιατί έχουν τέτοιες θέσεις- κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να ψηφίσουν και Δημοκρατικούς. Αυτό που περισσότερο ζητάνε είναι να αλλάξει η ζωή τους προς το καλύτερο. Να πάρουν δουλειές που έχουν οι μετανάστες, να νιώσουν κυρίαρχοι, να ζήσουν πιο αυτάρκεις και πιο περήφανοι.
Το θέμα όμως δεν είναι αν αυτοί όλοι είναι ακροδεξιοί. Αλλά αν τα αιτήματά τους μπορούν να ικανοποιηθούν. Και πώς; Αυτό το πώς πρέπει να απαντά η δημοκρατία. 

Έχουμε θέμα με τους δίπλα

Έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέμε. Μόλις μπούμε στο χορό όμως μαθαίνουμε και γρήγορα τα βήματα. Ή δεν τα μαθαίνουμε που όμως δεν είναι κι ωραίο ως θέαμα- ειδικά εκείνοι που για να δείξουν τα μεγάλα ύψη του γλεντιού χοροπηδάνε σαν κατσίκια. 

Όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια- αλλά και πιο πριν αλλά δεν δίναμε τότε σημασία-, έχουμε σκεφτεί πολλούς τρόπους για να βγούμε από την κρίση. Κανένας όμως δεν έπιασε. Ούτε καν προσπαθήσαμε άλλωστε να τον δοκιμάσουμε. Για παράδειγμα η αυτάρκεια σε τρόφιμα. Ούτε στον ύπνο μας δεν θα το πετύχουμε. Πρώτα από όλα γιατί δεν γίνεται, κοστίζει πιο πολλά από όσα νομίζουμε, αλλά και γιατί δεν έχουμε το κουράγιο να γεμίσουμε με λαχανόκηπους την πόλη. Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να βγάλεις πατάτες;

Μην μπερδεύουμε όμως το συνεταιριστικό κίνημα. Αυτό είναι μία πρόταση για ένα διαφορετικό τρόπο ζωής συνολικά. Αν θα μπορέσει ποτέ να αντικαταστήσει την ελεύθερη αγορά κάποτε είναι άλλη ιστορία.. Μέχρι τότε προσφέρει πολλά σε όποιον συμμετέχει, σε αντίθεση με εκείνον που πιστεύει ότι η ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας θα εξαφανίσει τις εισαγωγές. 

Δεν είναι όμως μόνο ότι δεν δοκιμάζουμε να δούμε τι θα γίνει. Είναι που όλα θέλουμε να τα κάνει ο διπλανός μας. Που με την πρώτη φορά θα τον αρχίσουμε κι αυτόν στην αποδόμηση και στους χαρακτηρισμούς. Το πρόβλημά μας είναι όλοι γύρω μας είναι «άχρηστοι». Αυτό…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr