Το κάτι που κινήθηκε στην Κεντροαριστερά 

Η είδηση της συμφωνίας της Φώφης Γεννηματά με τον Γιώργο Παπανδρέου, ήρθε αθόρυβα σχεδόν και δημιούργησε μία μικρή δίνη στο πολιτικό σκηνικό. Ήταν μία πραγματική είδηση, «ακούστηκε» πολύ και δημιουργεί νέα δεδομένα σε μία πολιτική σκηνή που είναι και απαξιωμένη και τελματωμένη το τελευταίο διάστημα.

Πολλοί θα τρέξουν να πουν ότι υπάρχουν πολύ σημαντικότερα θέματα να ασχοληθούμε όπως οι συνομιλίες για το Κυπριακό ή το άγνωστο ταξίδι της β΄ αξιολόγησης στις συμπληγάδες του Σόιμπλε και του ΔΝΤ. Και θα έχουν μεγάλο δίκιο όσοι το πουν, όπως το είπαν άλλωστε.

Άλλοι, πιο μέσα στο χώρο του ΠΑΣΟΚ θα αναπαράγουν τη συζήτηση για το ποιος πρόδωσε ποιον στο κόμμα και ποιος δικαιούται να μιλάει. Σε μία συζήτηση όμως που αφορά ένα μικρό αριθμό στελεχών κυρίως.
Και κάποιοι άλλοι, θα πουν ίσως ότι όλος αυτός ο πολιτικός χώρος είναι απαξιωμένος ώστε να δημιουργεί νέα δεδομένα.

Κι όμως, η είδηση είχε γκελ στην κοινωνία και προκάλεσε ενδιαφέρον. Πρωτίστως γιατί δείχνει ότι κάτι κινείται σε αυτό το χώρο της Κεντροαριστεράς. Και μάλιστα κινείται προσθέτοντας και όχι αφαιρώντας όπως γινόταν από το 2014 και πιο πριν ακόμα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πολιτικό σκηνικό χρειάζεται έναν τρίτο πόλο, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για το Κέντρο και τον ισορροπιστικό ρόλο που πρέπει να παίζουν οι δυνάμεις του.
Παρ’ όλα αυτά το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης δεν είναι πρόβλημα ενότητας και συσπείρωσης μόνο. Είναι κυρίως πρόβλημα πολιτικής ταυτότητας και στρατηγικής κατεύθυνσης. Κι εκεί δεν έχει προχωρήσει σχεδόν τίποτα. 

Ο Τύπος μπορεί να υποστηριχθεί

Η κίνηση ανθρώπων του πνεύματος, του πολιτισμού και της ακαδημαϊκής κοινότητας  να ζητήσουν στήριξη των ιστορικών εφημερίδων Βήμα και Νέα και των άλλων μέσων του ΔΟΛ είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Κι όχι μόνο για τον προφανή σκοπό να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας και να συνεχιστεί το ενημερωτικό τους έργο, αλλά και για κάτι ακόμα.

Για να αποδειχθεί ότι ο Τύπος χρήζει υποστήριξης. Κι ότι υπάρχουν κοινωνικές πλειοψηφίες που θέλουν να στηρίζεται ο Τύπος. Κι έχει νόημα μία τέτοια παρατήρηση γιατί είχε επικρατήσει παλιότερα η άποψη ότι το κλείσιμο μεγάλων εφημερίδων και καναλιών ήταν αποτέλεσμα απλώς των νόμων της ελεύθερης αγοράς και τίποτα δεν μπορεί να κάνει η οργανωμένη κοινωνία.

Κι όμως μπορεί να κάνει. Από το να στηρίζει ηθικά, μέχρι να εξασφαλίζει επενδυτικά προγράμματα και ειδικές ρυθμίσεις. Πριν από μερικά χρόνια, ακόμα και την ταπεινή ατέλεια στο ταχυδρομείο για τις συνδρομές των εφημερίδων έκοβαν οι μνημονιακές επιταγές, λες και ανακάλυπταν το μέγα κίνδυνο για την πτώση των αγορών.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr