Ο κοινωνικός αυτοματισμός δεν σταματά

Η παρατεταμένη διαπραγμάτευση για το κλείσιμο της αξιολόγησης έχει πολλαπλές παρενέργειες όχι μόνο στην οικονομία, αλλά και στις κοινωνικές διεργασίες. Μία τέτοια περίπτωση, είναι ένας ακόμα κοινωνικός αυτοματισμός που βλέπει καλύτερη λύση τη μείωση των συντάξεων από τη μείωση του αφορολόγητου.

Βέβαια, όπως καταλαβαίνουμε, θα συμβούν και τα δύο, αυξήθηκαν όμως το τελευταίο διάστημα όσοι πιστεύουν ότι δεν πρέπει να δίνονται μάχες για να προστατευτούν συντάξεις άνω των 1200 – 1300 ευρώ όταν ο μέσος μισθός του ιδιωτικού τομέα προσεγγίζει τα 600 ευρώ.

Πρόκειται για συγκρίσεις που έχουμε δει πολλές φορές ακόμα από την αρχή της κρίσης, με κυριότερους στόχους στις διάφορες φάσεις της υπογραφής νέων μνημονίων, τους δημοσίους υπαλλήλους.

Ας σημειώσουμε επίσης, για μία ακόμα φορά, ότι σε όλες τις χώρες που εφαρμόστηκαν πολιτικές λιτότητες, πάντα υπήρχαν κοινωνικά στρώματα και κατηγορίες εργαζομένων που γίνονταν «στόχοι» κριτικής- κάτι που βόλευε τελικά, εκείνους που προωθούσαν τις πολιτικές.

Στην Ελλάδα των μνημονίων καμία κατηγορία εργαζομένων δεν την έχει γλυτώσει τελικά. Στην πράξη, όλοι ισοπεδώθηκαν προς τα κάτω. Το πρόβλημα όμως με τις «εσωτερικές» αντιπαλότητες των εργαζομένων, δεν είναι μόνο ότι έτσι αφήνουν πολύ χώρο στις κυβερνήσεις να δρουν εν τέλει ανενόχλητες, αλλά ότι εμπεδώνεται μία κατάσταση διαρκούς αντιπαλότητας, σύγκρουσης και έντονου ατομικισμού, εκεί που απαιτείται συνεργασία και κοινά μέτωπα από τους εργαζομένους.

Κι αυτή είναι μια κατάσταση που θα αφήσει τα σημάδια της για πολλά πολλά χρόνια μετά, ακόμα και στην περίπτωση που βγει η χώρα από τα μνημόνια και επέλθει μια κάποια ανάκαμψη.

Η δυστοπική Ευρώπη

Ας το παραδεχθούμε μία ακόμα φορά: Οι 60 χιλιάδες περίπου πρόσφυγες που μένουν σε διάφορα σημεία της χώρας, θα μπορούσαν εξ αρχής να είχαν βρει στέγη σε σπίτια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Δύο πολύ μεγάλες πόλεις που αφομοιώνουν πολύ μεγαλύτερους πληθυσμούς.

Την ύστατη ώρα βέβαια, πέρυσι όταν όλες οι πλευρές δεσμεύονταν στην περίφημη συμφωνία ΕΕ- Τουρκίας, δεν υπήρχαν και πολλά περιθώρια. Το κράτος, μέσω κυρίως του στρατού, προσπάθησε να κάνει ό,τι μπορεί μέσα σε λίγες μέρες. Κι αν το δούμε από μακριά και με λίγη καλή διάθεση, τα κατάφερε. Έδωσε στέγη και τροφή σε χιλιάδες ανθρώπους. Μόνο που αυτό δεν αρκούσε και δεν αρκεί. Δεν αρκεί μια σκηνή και ένα πιάτο φαΐ για να λεγόμαστε πολιτισμένοι Ευρωπαίοι.

Υπάρχει φυσικά το παράδοξο, μία χώρα σε κρίση όπως η Ελλάδα, να υποδέχεται ανθρώπους που ζουν υπό κίνδυνο. Αυτή η εξίσωση τα κάνει όλα πιο δύσκολα από όσο θα έπρεπε. Κρατώντας όμως όση θετικότητα έχουμε, αλλά και όση αλληλεγγύη περισσεύει ώστε να συνεχίσουμε ως οργανωμένη κοινωνία να προσφέρουμε φιλοξενία σε όσους την έχουν ανάγκη, ας θυμόμαστε ταυτόχρονα, ότι ζούμε και σε μία Ευρώπη της δυστοπίας.

Γιατί η Ευρώπη των χιλιάδων νεκρών στα εξωτερικά της όρια στη Μεσόγειο, η Ευρώπη των τειχών και των συρματοπλεγμάτων, η Ευρώπη των ατελείωτων διαδικασιών για το άσυλο, η Ευρώπη που αντιτίθεται στον άνθρωπο, δεν έχει καμία σχέση με κανένα μοντέλο ενωμένης Ευρώπης που έχουμε σκεφτεί στο παρελθόν.

Κι αυτό, θα το θυμόμαστε και στο μέλλον, δεν υπάρχει αμφιβολία. Το προσφυγικό, «ξύπνησε» μία παθογενή ζώνη της Ευρώπης που προσπαθούσε μάλλον να την καλύπτει υποκριτικά κάτω από τόνους από παπλώματα εφησυχασμού.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr