Τεντώνοντας τα νήματα

Τεντώνοντας τα νήματα

Σε συνέχεια της χτεσινής αναφοράς στην ανάγκη δημιουργίας μιας διακριτής πολιτισμικής ταυτότητας της πόλης που με τη σειρά της θα ενισχύει τον πολιτισμό και τις εκδηλώσεις ώστε να ανανεώνονται και οι δεσμοί των συμπολιτών με την τέχνη, τέθηκε από φίλο ένα θέμα διαφορετικής οπτικής, κλασσικό όμως σε αυτές τις συζητήσεις: και με τον πολιτισμό της καθημερινότητας τι γίνεται; Πόσο πολιτισμένη είναι μία πόλη στον τομέα της καθαριότητας, της διαχείρισης των δημοσίων χώρων, της συμπεριφοράς των πολιτών;

Ναι, όντως αυτά είναι ουσιώδη ερωτήματα και θέτουν ένα μείζον θέμα: Ο πολιτισμός είναι η εκδήλωση της καθημερινής μας ζωής, η έκφρασή της. Κανείς δεν μπορεί να λογίζεται πολιτισμένος επειδή παρακολουθεί παραστάσεις ή έτυχε να διαβάσει μερικά βιβλία, αν στην προσωπική του ζωή είναι αγενής, μισάνθρωπος, υπονομευτής των κοινών αγαθών, για να μην πούμε και τίποτα χειρότερα.

Παρ’ όλα αυτά, η απάντηση σε τέτοια ερωτήματα δεν είναι ένα νήμα που να τα συνδέει όλα και εν τέλει να τους δίνει και μία διέξοδο, μία λύση. Το ότι κάποιος αδιαφορεί για την τύχη των σκουπιδιών που ρίχνει στον κάδο, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει ο Δήμος να τον κινητοποιεί για να συμμετάσχει σε μία παράσταση.

Η κατάσταση μοιάζει με ένα πολυεπίπεδο παζλ που ανοίγεται σε όλες τις διαστάσεις του χώρου.

Απαιτούνται ερεθίσματα και προτροπές, αυτό είναι βέβαιο. Χρειάζονται όμως και συνέργειες και συγ-κινήσεις από τα κάτω, να κινητοποιούνται όλοι. Αλλά πρέπει να υπάρχουν και πρότυπα και μοντέλα αριστείας που να δημιουργούν επίσης κίνηση. Και σίγουρα χρειάζονται και κοινοί στόχοι, όπως και χώρος για ατομική εξέλιξη.

Δεν περιγράφω όμως έτσι ένα μοντέλο ανάπτυξης πολιτισμού. Στην ουσία θέτω ένα πλαίσιο αρχών για την κοινωνική μας ζωή. Αν πεισθούμε ενεργητικά, συμμετέχοντας, οι περισσότεροι ότι αξίζει να ανακυκλώνουμε τα σκουπίδια μας, τότε μπορεί να βρούμε και την ευκαιρία να ανεβάσουμε μαζί και μία θεατρική παράσταση στη γειτονιά μας. Ή το ανάποδο, να πάμε από το θέατρο στην κοινωνική συμπεριφορά. Θέλει δηλαδή να αναπτύξουμε όλα τα νήματα που μας συνδέουν ή θα μπορούσαν να μας συνδέσουν, προς όλες τις κατευθύνσεις. Και να δοκιμάσουμε να τα τεντώσουμε αυτά τα νήματα, τραβώντας. αλλά αφήνοντας και να μας τραβήξουν. Κάτι θα βγει…

Ποιος κερδίζει από τη συνεχή σύνδεση

Πρόσφατα ο Γιούνκερ αποκάλυψε ότι δεν χρησιμοποιεί «έξυπνο» κινητό, αλλά ένα παλιότερο. Το είπε και λίγο σαν φιλοφρόνηση, ότι έχει μείνει πίσω σε σχέση με την Εσθονία που αναλαμβάνει την προεδρία της ΕΕ και έχει μία πρωτοφανή εξέλιξη στην εισαγωγή της τεχνολογίας στις κρατικές υπηρεσίες της, αν και είναι νέο μέλος σχετικά της ΕΕ.

Βέβαια αν είσαι πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, έχεις δεν έχεις τηλέφωνο, μικρή σημασία έχει. Κάνουν άλλοι τις δουλειές για σένα. Τα έξυπνα τηλέφωνα δεν φτιάχτηκαν για τους ανθρώπους της εξουσίας, αλλά για όλους εμάς που θέλουμε να ικανοποιήσουμε ένα πλήθος από ανάγκες σε σύντομο χρόνο.

Παρ’ όλα αυτά, βλέπουμε ότι δεν έχει επεκταθεί και τόσο η χρήση όλων αυτών των εφαρμογών που διαθέτει το νέο μοντέλο τηλεφώνου. Η φωτογραφική μηχανή και η πρόσβαση στο ίντερνετ είναι οι πιο δημοφιλείς εφαρμογές. Και πάλι καλά, βέβαια.

Η προσοχή που θέλει όμως είναι και το πώς δημιουργείται η ανάγκη. Γιατί σε όλες τις μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου, οι πολίτες είναι πλέον συνδεδεμένοι όλες τις ώρες με το Δίκτυο μέσω του κινητού. Πόσο όμως έχει βελτιωθεί η ζωή τους; Μήπως ένα μεγάλο μέρος της χρήσης έχει συνδεθεί με τον εργασιακό χρόνο, χωρίς όμως να αυξάνει και την ποιότητα της εργασίας ή τις αμοιβές; (εδώ κανονικά γελάμε, βέβαια). Και τι επεκτάσεις έχει στην προσωπική ζωή του ατόμου αυτή η εισβολή του εργασιακού χώρου;

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr