Συνδεδεμένη με τη μοναδική μητρική φιγούρα της Παναγίας, δίπλα στον Ιησού Χριστό, παράλληλα όμως με δεκάδες έθιμα που έρχονται από το παρελθόν, η γιορτή του Δεκαπενταύγουστου είναι μία από τις μεγαλύτερες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, και μία από τις γιορτές οι οποίες συνδέονται με το θρησκευτικό και λατρευτικό συναίσθημα των πολιτών.

Η εορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου, το Πάσχα του καλοκαιριού, όπως αναφέρεται όμως, αποτελεί πολλά πράγματα περισσότερα για τους Έλληνες. 

Μπορεί όντως το σημείο αναφοράς των ημερών από τις αρχές Αυγούστου μέχρι και ανήμερα της εορτής να είναι η Κοίμηση της Θεοτόκου, γύρω όμως από τη λατρευτική θρησκευτική παράδοση δημιουργήθηκε με την πάροδο των αιώνων, μία ενδιαφέρουσα προσέγγιση που σχετίζεται με την ενίσχυση των οικογενειακών δεσμών και της επαφής με τις ρίζες καταγωγής του καθενός.

Ειδικά από την εποχή, που η αστυφιλία άρχισε να κάνει την εμφάνισή της στην μεταπολεμική Ελλάδα, η επιστροφή στη γενέτειρα αποτελούσε κάτι σαν τάμα και συνήθως γινόταν με την καλοκαιρινή άδεια, την περίοδο του Δεκαπενταύγουστου.

Με το μεταναστευτικό κύμα στη συνέχεια προς τις χώρες του εξωτερικού, που ενισχύθηκε ειδικά μετά το τέλος του Εμφυλίου, η επιστροφή στις ρίζες έγινε συνώνυμο δύο μεγάλων εορτών: Του Πάσχα και του Δεκαπενταύγουστου. 

Αν η επιλογή ήταν μία, η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών στο εξωτερικό προτιμούσε τον Δεκαπενταύγουστο γιατί στα περισσότερα χωριά, η Κοίμηση της Θεοτόκου συνδέεται και εορτάζεται με πλήθος παράλληλων εκδηλώσεων, όπως είναι τα παραδοσιακά πανηγύρια και δη τα ημερήσια, μετά τη Θεία Λειτουργία.

Έτσι, ο δεσμός των Ελλήνων με τους τόπους καταγωγής τους ενισχύθηκε σημαντικά την περίοδο του Δεκαπενταύγουστου και στις περισσότερες περιοχές της χώρας η ημέρα αυτή αποτελεί μία ξεχωριστή γιορτή, που μένει ζωντανή στις μνήμες των ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτήν.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ