Ο περιορισμός της απεργίας ως απαξίωση της εργασίας

Η αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου για τις απεργίες δεν έχει το ρόλο μεταρρύθμισης. Αποτελεί μόνο περιορισμό των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Κι αυτό γιατί και σήμερα, οι απεργίες μπορούν να κριθούν παράνομες και καταχρηστικές. Κι επίσης, το να βρίσκεις συνέχεια των 50% των ενεργών μελών για να πάρεις απόφαση, είναι γραφειοκρατική δουλειά πολύ μακριά από την ουσία του συνδικαλισμού που είναι η υπεράσπιση ακόμα και του ενός εργαζομένου.

Στην εποχή των μνημονίων, όλο το εργατικό και ασφαλιστικό δίκαιο έχει αλλάξει ριζικά. Τίποτα δεν είναι όπως το ξέραμε. Το αποτέλεσμα αυτών των αλλαγών, δεν ήταν η αύξηση της επιχειρηματικότητας, η αύξηση των δεικτών της οικονομίας. Αντίθετα επέφεραν πολύ αρνητικές συνέπειες στη ζωή των εργαζομένων. Σήμερα είναι κανονικότητα στην εργασία, οι απλήρωτες υπερωρίες, οι απλήρωτες αμοιβές, η παραβίαση των συνθηκών εργασίας. Πρόκειται περί «ζούγκλας». Επτά δε χρόνια μετά τα μνημόνια, αυτή η ζούγκλα δεν άλλαξε τους όρους της οικονομίας μας. Η πτώση του εργατικού κόστους και η καταστολή των δικαιωμάτων των εργαζομένων, δεν έφεραν και την άνθηση της οικονομίας μας. Άρα κάτι πάει πολύ στραβά.

Ας δούμε όμως και από την απέναντι πλευρά. Εκεί που οι αντιδράσεις για τις αλλαγές του νόμου για την απεργία, πλην των συνδικαλιστών, δεν είναι έντονες. Όπως συνέβη και με τα άλλα μέτρα κατά της εργασίας, μετά τις μεγάλες κινητοποιήσεις του 2011-12, περνάνε πλέον χωρίς μαζικές αντιδράσεις. Σίγουρα φταίει αυτό το αίσθημα απογοήτευσης που καλύπτει όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας. Υπάρχει όμως και μία κούραση για το παλιό μοντέλο του συνδικαλισμού, τότε που οι απεργίες ήταν πολλές γιατί και τα αιτήματα του κάθε κλάδου ήταν πολλά- όπως και αυξημένη ήταν και η δικαίωση αυτών των αιτημάτων.

Η κυβέρνηση μπορεί να ισχυριστεί ότι οι αλλαγές που φέρνει είναι μικρό μέρος των δεσμεύσεων που έδωσε για το μνημόνιο. Θα βρει δε συμπαραστάτες και στην αντιπολίτευση. Το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού συστήματος θα ισχυριστεί ότι ο περιορισμός στο δικαίωμα της απεργίας είναι μεταρρύθμιση, καλώς ή κακώς. Για τους εργαζομένους όμως είναι μία ακόμα ένδειξη, ότι η εργασία τους υποτιμάται, δεν υπολογίζεται στις δυνάμεις που βοηθάνε την πατρίδα να ανακάμψει. Όλο και μικρότερη γίνεται η σημασία των εργαζομένων και της εργασίας τους.

Πόσο δύσκολο είναι να κρίνεις την άποψη

Η Νατάσσα Μποφίλιου δέχτηκε πολύ άσχημες επιθέσεις με χαρακτηρισμούς για την υπόστασή της, από κάποιους που διαφώνησαν για μία θέση της για την ΕΕ. Όποιος θέλει να παρακολουθήσει την υπόθεση θα βρει τα σχετικά τεκμήρια. Έχει ενδιαφέρον πάντως ότι το θέμα είχε διαφορετικές διαστάσεις στο χώρο της κανονικής ας την πούμε ενημέρωσης και στο χώρο των social media.

Ειδικά στον κόσμο των «αναρτήσεων» και του ανέμελου δήθεν «ποσταρίσματος» ο πολιτικός κανιβαλισμός ήταν χωρίς μέτρο. Απόδειξη και ότι όσοι προβάλλονται ως «μεταρρυθμιστές» και «ευρωπαϊστές» μια χαρά μοιάζουν με όσους καταγγέλλουν ως «λαϊκιστές».

Στην περίπτωση της Μποφίλιου πάντως για μία ακόμα φορά αποδεικνύεται ότι αδυνατούμε να κάνουμε μια συζήτηση πάνω σε θέσεις, χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε τη γνώμη συνολικά για το άτομο. Ό,τι κι αν λέει κάποιος, πρέπει να κρίνεται γι’ αυτό που είπε και μάλιστα με απάντηση επί της ουσίας, πάνω σε αυτό που είπε και όχι με χαρακτηρισμούς ή ερμηνείες.

Φυσικά αυτός ο τύπος συζήτησης είναι ο πιο δύσκολος. Γιατί σου επιβάλλει να αναμετρηθείς με επιχειρήματα και όχι με στερεότυπα χωρίς προκατασκευασμένες απόψεις και γενικεύσεις. Όμως και η πολιτική και η δημοσιογραφία στην Ελλάδα προβάλλουν πάντα το πρότυπο της γενικευμένης επίθεσης και όχι του διαλόγου. Και μάλλον προς το χειρότερο πάνε τα πράγματα.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr