Να κινηθούμε από τα κάτω για να βρούμε χρηματοδότηση

Πολλές φορές ακούμε από τους δήμους, το παράπονό τους ότι δεν μπορούν να διεκδικήσουν έργα και προγράμματα χρηματοδότησης, γιατί δεν έχουν τις αναγκαίες μελέτες. Το θέμα είναι υπαρκτό, έχει εντοπιστεί εδώ και χρόνια και έχουν γίνει και γίνονται προσπάθειες να αντιμετωπιστεί με έναν συντονισμένο τρόπο. Τι είναι αυτό όμως που έχει αλλάξει, χωρίς να φαίνεται με την πρώτη ματιά από τον πολίτη που δεν έχει τις ειδικές γνώσεις;

Άλλαξε ο τρόπος με τον οποίο εγκρίνονται τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Ή καλύτερα άλλαξε συνολικά ή έστω αλλάζει σταδιακά, αλλά με σαφή στόχο την πλήρη αλλαγή. Πλέον γίνεται όλο και πιο εμφανές ότι στόχος των συγχρηματοδοτούμενων προγραμμάτων δεν είναι να επιδοτήσουν, αλλά να προκαλέσουν μία τοπική κίνηση, να μοχλεύσουν. Τα προγράμματα είναι «ανταγωνιστικά» όπως λέγεται, πρέπει να τα διεκδικήσεις αν τα θέλεις και να μπορείς να συνεισφέρεις, αν όχι με χρήμα, τουλάχιστον με ιδέες και δικό σου σχέδιο.

Φυσικά υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας και υπάρχει κυρίως ένας εθνικός σχεδιασμός που βλέπει και σχεδιάζει τις σημαντικές ανάγκες και δίνει κατευθυντήριες γραμμές σε τομείς όπως οι μεγάλες υποδομές, η προστασία του περιβάλλοντος, η Υγεία κλπ. Παρ’ όλα  αυτά αν δεν υπάρχει κίνηση από τα κάτω, αν δεν θέλει πχ ένας δήμος της περιφέρειας, τότε δύσκολα και θα βρει.

Ας μην μπλέξουμε τώρα σε ιδεολογικά ζητήματα αν και κατά πόσο αυτός ο «ανταγωνισμός» εξυπηρετεί τα σχέδια των λίγων στην Ευρώπη ή αν θα έπρεπε το κράτος να έχει κεντρικό ρόλο σε όλα. Ειδικά πάντως για τα ευρωπαϊκά προγράμματα που είναι προϊόν της φορολογίας όλων των Ευρωπαίων πολιτών και δίνονται ώστε να αυξηθεί η συνοχή μεταξύ των κρατών –μελών, είναι εντελώς άτοπο να πιστεύει κάποιος ότι θα δώσει η ΕΕ ένα ποσό σε ένα κρατικό ταμείο και θα μοιράζει στη συνέχεια αυτό λεφτά όπου θέλει.

Αυτό που έχει σημασία να καταλάβουμε είναι ότι πρέπει να κινηθούμε από τα κάτω. Να σχεδιάσουμε σε επίπεδο δήμου και πόλης, ακόμα και χωριού, να αξιοποιήσουμε κάθε δυνατή βοήθεια, να βρούμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο να κινηθούμε και να στο τέλος να προχωρήσουμε στην αίτηση για χρηματοδότηση. Οι εποχές που είχε το κράτος να δίνει και αρκούσε ένα τηλέφωνο του βουλευτή για να γίνει το γεφύρι στο χωριό, αν δεν τέλειωσαν οριστικά, θα τελειώσουν τα επόμενα χρόνια. Ας κινηθούμε…

Όταν η ζωή ήταν ένα διαρκές τράνζιτ στο δήθεν

Υπήρξε μία εποχή, όχι μακρινή που πολλοί νόμιζαν  ότι η ζωή πρέπει να μοιάζει σαν τα λόμπι των μεγάλων ξενοδοχείων ή τις αίθουσες αναμονής των διεθνών αεροδρομίων. Ένα αέναο τράνζιτ με τεχνολογία, κινητά τηλέφωνα, μουσική στα αυτιά, ελαφρές κουβέντες για life style και σωματικές επαφές με προφυλάξεις από αισθήματα.

Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό έτσι όπως το περιγράφω, αλλά ας μην κάνουμε και τόσο τους ανήξερους, τουλάχιστον όσοι τα έζησαν και είχαν τη δυνατότητα να τα ζήσουν. Άκουγες από παντού κουβέντες για ταξίδια, τάσεις και εμπειρίες, με αυτές τις λέξεις κι ακόμα πιο βαριές και νόμιζες ότι όλα κινούνται κάπου ψηλά, σε σύννεφα που δεν τα αγγίζει ο κόσμος της εργασίας, η παραγωγή ή το χειροπιαστό μιας ζωής που την ακολουθούν πολλές κακόηχες λέξεις, όπως το μεροκάματο, η αρρώστια, ο φόβος, η απόγνωση, η ανάγκη.

Ίσως και να ήταν ωραίο να ζεις σε μία διαρκή μετάβαση, στο μοντέρνο σύμπαν ενός υπέργειου ευδαιμονισμού, σε μία συνεχή κατάσταση έκπληξης και υπερδήλωσης για αυτά που μπορεί να νιώθεις ή να νομίζεις ότι νιώθεις. Ίσως… Αλλά δεν άφησε τίποτα πίσω της αυτή η κατάσταση. Όλα χάθηκαν λες και δεν είχαν αποτύπωμα. Και δεν έγιναν καθόλου χρήσιμα για όσα ακολούθησαν. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr