Είχε ενδιαφέρον τελικά ο ανασχηματισμός

Είχε τελικά ενδιαφέρον ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης παρά το γεγονός ότι αρχικά εκτιμήθηκε ότι θα αφορούσε μόνο μία τυπική αναπλήρωση των θέσεων που έμεναν κενές. Και μπορεί να μην είχε μεγάλη έκταση το εύρος των αλλαγών, όμως και μηνύματα στέλνει και σήμανση έχει.

Κατ’ αρχάς σημαίνει ότι το κύριο κυβερνητικό έργο συνεχίζει ως έχει, άρα και οι αποφάσεις για πρόωρες εκλογές πάνε αργότερα. Άλλωστε αυτές οι αποφάσεις θα ληφθούν όταν θα φανεί και τι θα γίνει με την ολοκλήρωση του προγράμματος και τη διευθέτηση του χρέους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν διατηρεί στα χέρια του ο πρωθυπουργός το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Αν όμως αποφασιστούν εκλογές πριν από το φθινόπωρο θα μιλάμε ακριβώς για αιφνιδιασμό και νέα πολιτικά δεδομένα.

Η υπουργοποίηση βουλευτή των Ιωαννίνων άργησε… κάτι χρόνια. Με τέσσερις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ο νομός και σε μία περιοχή που έχει επιρροή η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ παραδοσιακά, το να μην έχεις έναν υπουργό στην κυβέρνηση έμοιαζε με κενό στο χάρτη. Σαφώς ο πρωθυπουργός διορθώνει εδώ μία έλλειψη. Από ‘κεί και πέρα, οι συνθήκες διαμορφώνουν και τις επιλογές και το ότι είχε υπάρξει κενό στην υπουργική ομάδα στην Παιδεία έδειξε ότι έκλινε η ζυγαριά προς την κ. Μερόπη Τζούφη που έχει και εμπειρία από το χώρο. 

Για την περιοχή μας και το προσφυγικό, η μετακίνηση του Δ. Βίτσα κρίνεται θετική. Είναι γνώστης του θέματος από την πρώτη στιγμή, γνωρίζει προσωπικά την κατάσταση λόγω των αρμοδιοτήτων που είχε στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας και έχει επισκεφτεί την Ήπειρο αρκετές φορές.

Θέμα είναι η επιλογή του Φώτη Κουβέλη. Ο πρώην πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ που έφυγε από τον ΣΥΡΙΖΑ διαφωνώντας με τη γραμμή Τσίπρα, τον τελευταίο καιρό στήριζε κυβερνητικές επιλογές. Μπορεί αυτές οι μετακινήσεις να αντιμετωπίζονται αυστηρά από πολύ κόσμο, όμως για την κυβέρνηση είναι ένα μήνυμα ότι δεν θέλει το παρελθόν να χαρακτηρίζει το παρόν, ενώνει το χώρο και στέλνει μηνύματα σε κόσμο που έχει αποστασιοποιηθεί. 

Τέλος, η επιλογή Δραγασάκη για το πεδίο της ανάπτυξης δεν συνιστά έκπληξη, δείχνει όμως ότι ο βασικός πυρήνας της κυβέρνησης παραμένει αυτός του 2015 με ό,τι σημαίνει για τους εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ. 

Ας κρατήσουμε και κάτι ακόμα: Η αίσθηση είναι ότι αυτόν τον ανασχηματισμό δεν τον χαρακτήρισε η συμμαχία με τους ΑΝΕΛ. 

Δεν προλαβαίνεις τίποτα

Δεν νομίζω ότι είναι μόνο δικό μου πρόβλημα το ότι δεν προλαβαίνω. Δεν προλαβαίνω να βγάλω πέρα τις καθημερινές υποχρεώσεις. Τώρα πια η δουλειά προηγείται αλλά και τι να πρωτοβάλεις σε δεύτερη μοίρα. Την οικογένεια, τις προσωπικές ανάγκες, τους φίλους, τις υποχρεώσεις προς τις κάθε φύσεως εξουσίες;

Υποψιάζομαι δύο πράγματα. Πρώτον, ότι έχουν αυξηθεί οι ανάγκες. Κυρίως ότι έχουν καταλάβει όλο το χώρο και το χρόνο. Ήμασταν και παλιά τόσο πιεσμένοι; Μήπως η κρίση αύξησε την υποχρέωσή μας να καλύψουμε κενά που δεν πρέπει να μείνουν ακάλυπτα; Μήπως δεν υπάρχει πια το ελεύθερο να αμελήσουμε τίποτα έστω και για λίγο;

Σε δεύτερο επίπεδο, μπορεί και να νιώθουμε την πίεση, να είναι περισσότερο στο μυαλό μας. Αυτή η αίσθηση της από παντού πρέσας, της υποχρέωσης να ανταποκριθούμε, της ανάγκης για συνεχή ετοιμότητα.

Κάπως αλλιώς πρέπει να το δούμε το πράγμα πάντως. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr