Το πρόβλημα είναι ότι δεν αυτοδιοικούμαστε

Δεν θυμόμαστε ποτέ και για τίποτα να έχουν προσυμφωνήσει δήμαρχοι και κυβέρνηση. Άλλωστε και οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες προέρχονται από κόμματα και πολιτικούς χώρους και ασκούν πολιτική. Αυτό συμβαίνει και με την απλή αναλογική. Που ας θυμίσουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που έρχεται νέο εκλογικό σύστημα στις τοπικές εκλογές.

Οι αντιρρήσεις για την απλή αναλογική γενικά και ειδικά, έχουν καταγραφεί και παλιότερα και πρόσφατα από όταν άρχισε να εκφράζει τις πρώτες σκέψεις το υπουργείο Εσωτερικών. Κι έχουν να κάνουν κυρίως με αυτό που ονομάζεται «κυβερνησιμότητα», με τη βιωσιμότητα δηλαδή των σχημάτων που θα κληθούν να διοικήσουν. Αν η πρώτη παράταξη δεν μπορεί να σχηματίσει ισχυρή πλειοψηφία όπως προβλέπει σήμερα ο νόμος, τότε πολλοί φοβούνται ότι μπορεί να μην είναι δυνατή η άσκηση διοίκησης.

Είναι όμως αυτό το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Όχι, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η ίδια η αυτοδιοίκηση. Ειδικά οι δήμοι δεν έχουν ούτε τους οικονομικούς πόρους αλλά ούτε και τις εξουσίες ώστε να αυτοδιοικηθούν. Αλλά ας το παραδεχθούμε: Και οι δημοτικές αρχές σπάνια δίνουν εξουσία στους πολίτες, δεν συνδιαλέγονται με την τοπική κοινωνία από τη στιγμή που εγκαθίστανται στις θέσεις τους. Αυτό είναι το γενικό σχήμα και η αίσθηση που έχουμε όλοι μας.

Το αν θα μπορέσουν οι πόλεις να αυτοδιοικούνται είναι πολύ πιο μείζον συνεπώς από ένα εκλογικό σύστημα. Το οποίο εκλογικό σύστημα δεν είναι και τόσο άγνωστο όπως υπονοούν πολλοί. Τόσες πόλεις στην Ευρώπη διοικούνται με πλειοψηφικά, συμμαχικά σχήματα. Γιατί άραγε η απλή αναλογική να δουλεύει στην υπόλοιπη Ευρώπη και όχι στην Ελλάδα; Μήπως και οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες πρέπει να βρουν λύσεις για πιο αντιπροσωπευτικές τοπικές εξουσίες, που να εκφράζουν μεγαλύτερες κοινωνικές πλειοψηφίες;

Όταν ξεμακραίνουμε από τους νέους

Καμιά φορά τα παιδιά μας μας εκπλήσσουν με τις γνώσεις που έχουν για τον σύγχρονο κόσμο. Μαθαίνουν και πολλά στο σχολείο και δεν μας τα λένε. Τα σχολεία έχουν προχωρήσει πολύ στην παροχή γνώσης σε σχέση με τα χρόνια τα δικά μας. Άλλο που εμείς ασχολούμαστε συνέχεια με τα θρησκευτική ή τι έγινε στην Αγία Λαύρα. Αλλά μαθαίνουν συνέχεια κι από πηγές που εμείς είμαστε αναλφάβητοι ακόμα στη χρήση τους όπως τον κόσμο του ίντερνετ. 

Γενικώς εμείς που μεγαλώνουμε ασχολούμαστε με άλλα πράγματα. Ή μάλλον παύουμε να ασχολούμαστε γενικώς. Γιατί ο συγχρονισμός με τους καιρούς θέλει μια νεανικότητα στη σκέψη και την αντίληψη που φαίνεται ότι τη χάνουμε όσο γερνάει το σώμα. Και μαζί με το σώμα μεγαλώνουν και οι φόβοι μας και οι ανασφάλειές μας.

Λογικά όλα αυτά ίσως ένα βαθμό, αλλά μπορεί να γεννήσουν μεγάλα χάσματα με τα νέα παιδιά, τα οποία δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο το περίφημο «χάσμα των γενεών», αλλά και τις απώλειες του παλιού κόσμου που προκαλεί η κρίση. Κι έχουν κι εμάς να μη τα εμπιστευόμαστε. Ας το σκεφτούμε λίγο. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr