Πολλές φορές βουλιάζουμε μέσα στην επικαιρότητα και παγιδευόμαστε στο μερικό, το επιμέρους. Δεν είναι παράλογο, αφού είναι πιο φυσικό να αντιδρούμε και να εκφραζόμαστε κάθε φορά πάνω σε αυτό που μας αφορά και μας απασχολεί. Η μεγάλη εικόνα όμως, αυτή που βλέπουμε αν υπερβούμε τις μερικότητες και δούμε το όλον, αν τα καταφέρουμε, μπορεί να μας δώσει και τις γενικές τάσεις.

Κάτι τέτοιο χρειαζόμαστε σήμερα για να δούμε και προς πού πάνε τα πράγματα στην περιοχή μας. Κι αν δεν μπορούμε ακόμα καλά, ή αν δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τα γυαλιά που μας βάζουν οι ιδεολογίες μας, οι απόψεις μας ή τα συμφέροντά μας, πρέπει τουλάχιστον να συμφωνήσουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε νέες και μεγάλες προκλήσεις. 

Ας κάνουμε μία μικρή καταμέτρηση: Νέοι οδικοί άξονες που αλλάζουν τελείως χρόνους και αποστάσεις. Πολύ μεγάλα έργα υποδομών από το Λιμάνι της Ηγουμενίτσας ως την επέκταση του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου. Δημιουργία ενός πανίσχυρου ιδρύματος με τη συγχώνευση Πανεπιστημίου και ΤΕΙ. Διεθνές αεροδρόμιο στα Ιωάννινα. Και υπάρχουν κι άλλα να προστεθούν.

Μπορεί αλλού να γίνονται περισσότερα, όμως εδώ στην Ήπειρο, είναι φανερό ότι κάτι αλλάζει, κάτι έχει αλλάξει. Σαν να είμαστε έτοιμοι για το επόμενο βήμα. Σαν να είμαστε μπροστά σε νέες προκλήσεις. Είμαστε μπροστά σε νέες προκλήσεις. Κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βρούμε και νέες συμπεριφορές, νέα βήματα, νέες τακτικές, αν θέλουμε να ανταποκριθούμε. Γιατί αν μείνουμε στα παλιά από φόβο, ιδιοτέλεια ή συντηρητισμό τότε θα χάσουμε μόνοι μας το τρένο…

Μέσα στον κόσμο των εκδηλώσεων

ΑΑς μην έχουμε παράπονο, από εκδηλώσεις είμαστε φουλ πια. Δεν υπάρχει μέρα που να μην υπάρχει στο πρόγραμμα μία και δύο και τρεις επιλογές. Συχνά μάλιστα συμπίπτουν σημαντικά γεγονότα.

Πρόκειται για μία νέα τάση. Ίσως τάση μέσα στην τάση. Γιατί ήδη από τη δεκαετία του ’90 άρχισε να ανεβαίνει αυτή η φάση της ψυχαγωγίας και των εκδηλώσεων κάθε είδους, διαμορφώνοντας και μία νέα αγορά. Στην κρίση έπεσε πολύ το φαινόμενο λόγω έλλειψης πόρων και διαφήμισης, όμως παίρνει ξανά τα πάνω του. Γιατί ο κόσμος μπορεί να βαρέθηκε και να μην θέλει να μένει συνέχεια μέσα και να μοιρολατρεί και γιατί πολλοί θέλουν να εκφραστούν και να δείξουν τη δημιουργική τους πλευρά.

Πού βρίσκονται κάποια προβλήματα; Στην έλλειψη περισσότερο κάποιας ιεράρχησης, ενός μέτρου αξιολόγησης. Όλοι κάνουν θέατρο, γράφουν μουσική, βιβλία, φωτογραφίζουν. Και καλά κάνουν. Αλλά και οι δημιουργοί και οι θεατές πρέπει να μπορούν να διακρίνουν το μέγεθος κάθε προσπάθειας. Δεν χρειάζεται πάντα μεγάλη ένταση, υπερβολικά λόγια και υψηλές προσδοκίες από κάθε προσπάθεια. Άλλωστε το νόημα της δημιουργίας είναι και να δημιουργεί ακριβώς κοινότητες ανθρώπων και όχι να μείνει στην ιστορία της τέχνης ή να πάρει διεθνή βραβεία. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr