Η αμηχανία που προκύπτει μετά και τον ανασχηματισμό, δείχνει περισσότερο τα διλήμματα που έχει μπροστά της συνολικά η κυβέρνηση, αλλά και το πολιτικό σύστημα της χώρας. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι από καμία πλευρά χτες, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, δεν τέθηκαν ουσιώδη ζητήματα που έχει μπροστά της η χώρα. Όχι ότι δεν θα τεθούν, αλλά έχει ενδιαφέρον ότι ένα μείζον πολιτικό γεγονός όπως η αλλαγή σύνθεσης μιας κυβέρνησης, δεν συνοδεύεται και από αλλαγές πολιτικής.

Αυτό είναι το μαράζι, το πρόβλημα πια για να το πούμε πιο κομψά, της πολιτικής στα χρόνια της κρίσης. Δεν είναι τόσο αυτό που λέγεται με μια κάποια ευκολία, ότι έχει παραδοθεί η χώρα στα μνημόνια και τις πολιτικές που υπογράφησαν με τους θεσμούς. Είναι περισσότερο μια αίσθηση αδυναμίας του πολιτικού συστήματος να υπερβεί την κατάσταση και να σχεδιάσει παρεμβάσεις μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες.

Κι αυτό δεν οφείλεται στις προβλέψεις των χιλιάδων σελίδων των μνημονίων και μόνο. Είναι και η κρίση που συσσώρευσε πολιτικά προβλήματα. Γιατί είναι εύκολες οι βολές στα μνημόνια και την τρόικα, αλλά πολύ δύσκολο να αναγνωρίσεις τα αίτια της κρίσης και κατ΄ επέκταση κάποιες παρεμβάσεις αν όχι λύσεις.

Μέρος των αιτιών της κρίσης, έχουν παρουσιάσει όλες οι πλευρές. Περισσότερο όμως αυτές που τις βολεύουν στις δικές τους αναλύσεις. Και η συνολική εικόνα όμως δεν έχει παρουσιαστεί στον κόσμο, αλλά και όλοι μοιάζουν εγκλωβισμένοι στις δικές τους αναγνώσεις. Κι αυτό δεν φαίνεται να αλλάζει. 

Μελετώντας όσους άντεξαν

Σήμερα σχολιάζουμε όλη αυτήν την επιθετικότητα που βλέπουμε γύρω μας παντού, τις αρνητικές συμπεριφορές, τη χυδαιότητα ή την ελαφρότητα, την μνησικακία και την ανθρωποφαγία που ξεδιπλώνεται από παντού. Και λέμε φταίει η κρίση, τα προβλήματα που έχουν οι άνθρωποι, οι ανυπέρβλητες δυσκολίες της ζωής.

Γιατί όμως δεν τους λυγίζουν όλους αυτές οι δυσκολίες; Γιατί ο ένας γίνεται παλιόπαιδο και ο άλλος πιο συμπονετικός και αλληλέγγυος. Γιατί το είδαμε κι αυτό στις μέρες μας: Άνθρωποι να γίνονται καλύτεροι, πιο χρήσιμοι στον συνάνθρωπο, πιο παρόντες όπου χρειάζεται βοήθεια, πιο απλοί και ζεστοί στην καθημερινότητα. Γιατί αυτή η διαφορά;

Αντί να φτάσουμε σε ψυχαναλυτικές ερμηνείες που δεν είναι άχρηστες- αντίθετα, επειδή η κρίση επέφερε και «τραύματα» κάθε είδους, οι επιστήμες της ψυχής είναι απαραίτητες- μπορούμε και πρέπει να μελετήσουμε την ανθεκτικότητα των ανθρώπων. Πώς ζουν αυτοί που επιβίωσαν και αντέχουν ακόμα; Πώς μεγάλωσαν; Πώς αντιλαμβάνονται τον κόσμο γύρω τους και καταφέρνουν να συμβιώνουν μέσα σε αυτή τη μικρή μας κοινωνία. Ο τρόπος ζωής αυτών των σύγχρονων «ηρώων» της καθημερινότητας μπορεί να λειτουργήσει και ως παράδειγμα. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr