Η προστασία της δημοσιογραφίας και της ελεύθερης έκφρασης δεν μπορεί να μετατρέπεται σε θέμα πρώτης γραμμής, συγκυριακά και μόνο αν αφορά τον φιλικό Τύπο στο ένα ή το άλλο κόμμα. Πρέπει να υπάρχουν πάγιες θέσεις για το πολιτικό και νομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ανθεί η ελευθερία του Τύπου. Κι αυτό που μπορεί να γίνει είναι κάτι σχετικά απλό.

Αν η δημοκρατία ήταν προτεραιότητα για την πολιτική τάξη της χώρας θα συμφωνούσαν όλα τα κόμματα και θα είχαν καταργήσει τους ειδικούς νόμους περί Τύπου, που φτιάχτηκαν πολλές δεκαετίες τώρα ως και τις μέρες μας και είχαν και έχουν ένα μόνο στόχο, τον περιορισμό της ελευθεροτυπίας. Οι κανονικοί νόμοι αρκούν για να προστατευτεί ο πολίτης από την αδικία. Σπάνια όμως προσφεύγει στα δικαστήρια και την Αστυνομία ένας απλός πολίτης που αδικήθηκε όντως. Οι πρώτοι που επιτίθενται στον Τύπο αξιοποιώντας τους κάθε λογής τυποκτόνους νόμους, είναι εκείνοι που δεν θέλουν τη δημοσιότητα, οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες, οι ισχυροί και οι έχοντες κάτι να κρύψουν. 

Γιατί δεν χρειάζεται κανένας «νόμος περί Τύπου»; Γιατί δεν υπάρχει κανένα αδίκημα «μόνο στον Τύπο». Η επιχειρηματολογία περί τούτου έχει αναπτυχθεί πολλά χρόνια τώρα αλλά η εξουσία κωφεύει- προφανώς γιατί τη βολεύει να έχει ομήρους τους δημοσιογράφους. 

Όποιο αδίκημα διαπράττεται εντός ενός άρθρου μπορεί να αντιμετωπιστεί όπως και όλα τα υπόλοιπα. Η μόνη νομοθεσία που πρέπει να υπάρχει «περί Τύπου» είναι η συνταγματική προστασία της ελεύθερης έκφρασης. 

Αντιλέγουν κάποιοι, τι κάνεις με τον κιτρινισμό; Μα, κάνεις αυτό που προβλέπει ο νόμος, τον πηγαίνεις στα δικαστήρια αν είπε ψέμματα. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι ο κιτρινισμός ή το μέσο ενημέρωσης που ενεργεί με δόλο, γιατί αυτά τα αντιλαμβάνεται και ο τελευταίος αναγνώστης. Και αντιμετωπίζονται. Το πρόβλημα που υπάρχει στην Ελλάδα είναι ότι παρεμποδίζεται η ερευνητική και αποκαλυπτική δημοσιογραφία και η δημοσιοποίηση της αλήθειας όταν ενοχλεί. Ειδικά όταν αυτή αφορά δημόσια πρόσωπα, έπρεπε να προστατεύεται και όχι να εφευρίσκονται τρόποι που να την οδηγούν στην τιμωρία και τη λογοκρισία. Δεν κάνουν έτσι στα προηγμένα δημοκρατικά κράτη, από τα οποία φαίνεται ότι απέχουμε μακράν. 

Να μετέχουμε της αλλαγής στην πόλη

Καλοκαίρι σχεδόν ακόμα και οι αλλαγές στην πόλη που φέρνει ο τουρισμός είναι εμφανείς. Πολύς κόσμος σε συγκεκριμένες περιοχές όπως ο Μώλος, πολλά αυτοκίνητα. Να προσθέσουμε και τις εποχικές αλλαγές, τους πρωτοετείς φοιτητές με τις οικογένειές τους, ή τους φοιτητές που επιστρέφουν και κάνουν κοσμοπολίτικους τους δρόμους με τα μπαρ και τις καφετέριες. Κι από τον τουρισμό να προσθέσουμε και τις πιο ειδικές κατηγορίες, όπως εκείνους με τροχόσπιτα ή με ποδήλατα ή και τους δρομείς που κατέκλυσαν την πόλη το διήμερο.

Είναι πολύς ο κόσμος όντως και την αλλάζει την πόλη. Για όποιον έχει μείνει με τις παλιές συνήθειες, μπορεί να γίνει και σχεδόν σοκαριστικό. Γι’ αυτό ίσως να ανεβαίνει και όλη αυτή η ρετρολογία με τις παλιές νοσταλγικές φωτογραφίες και τα χρονογραφήματα με τις παλιό τρόπο ζωής. Καλά είναι όλα αυτά, αλλά η πόλη αλλάζει ανεπιστρεπτί μορφή, γιατί έχει άλλες λειτουργίες κι άλλες, νέες ταυτότητες. Κι αυτό δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό, είναι απλώς διαφορετικό.

Αυτό που ίσως θέλει προσοχή είναι οι αλλαγές της πόλης να ευνοούν και την πρόσβαση, την εξοικείωση όλων και όχι μόνο των επισκεπτών. Να ευνοούν και τον μόνιμο κάτοικο που θέλει κι αυτός να μετέχει της αλλαγής, να γίνει κομμάτι της. Θέλει προσοχή αυτό το σημείο, αλλά είναι απαραίτητο για να γίνεται η πόλη ένα με τους κατοίκους της. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr