Είναι και δεν είναι μεγάλο θέμα το Υπερταμείο. Όχι ότι δεν είναι σημαντικό θέμα, αλλά έχει σημασία και η πρόσληψή του μέσα στη συγκυρία. Γιατί όταν άνοιξε ως θέμα με το τρίτο μνημόνιο και τις αξιολογήσεις που ακολούθησαν σηκώθηκε ψηλά και καλώς έγινε κάτι τέτοιο αφού σε βάζει σε πρωτόγνωρα εδάφη αυτή η υπερ- δέσμευση της δημόσιας περιουσίας. Κατά συνέπεια δεν πέφτει κανένας ενημερωμένος πολίτης σήμερα από τα σύννεφα.

Παρ΄ όλα αυτά, όντως κάτι που αρχίζει να γίνεται χειροπιαστό μπροστά σου, είναι πολύ πιο εντυπωσιακό από μία πιο γενικόλογη θεώρηση. Κι όταν βλέπεις τα μνημεία του Κάστρου να γίνονται θέμα διαπραγμάτευσης τότε το μόνο εύλογο που θα κάνεις είναι να ανησυχήσεις. 

Προφανώς και το επόμενο διάστημα θα χρειαστούν συντονισμένες κινήσεις ώστε να προστατευτεί η δημόσια περιουσία από μελλοντικές περιπέτειες. Με μία όμως κρίσιμη σημείωση: Να προστατευτεί όχι γενικώς και αορίστως, αλλά πλέον με σχέδιο που στο τέλος του να προβλέπει και την αξιοποίησή της προς όφελος της κοινωνίας. Δεν θέλουμε άλλα παρατημένα οικόπεδα και χέρσα χωράφια να μας θυμίζουν πόσο ανήμπορο και ανίκανο ήταν παλιά το κράτος να τα βάλει στην υπόθεση της κοινωνικής προσφοράς.

Θέλουμε αντίθετα να γίνει το μέγιστο δυνατό ώστε το σύνολο της δημόσιας περιουσίας να αξιοποιηθεί. Κι αν βάλουμε ως γνώμονα το δημόσιο συμφέρον τότε θα αποφύγουμε αφενός τις κακοτοπιές της πώλησης σε ιδιωτικά συμφέρονται και αφετέρου θα δούμε και την κινητοποίηση των τοπικών κοινωνιών που θα κληθούν να αναλάβουν και την ευθύνη της αξιοποίησης. 

Όταν έκλειναν τα μαγαζιά

Δεν πέρασαν πολλά χρόνια που ήταν πολλά τα μαγαζιά. Άκουγες συχνά τη φράση «είμαι στο μαγαζί», ήταν πολλοί οι καταστηματάρχες και οι έμποροι. Κι ο μαγαζάτορας ήταν κάτι πολύ παραπάνω από το «ελεύθερος επαγγελματίας» που είναι περισσότερο ένας όρος για τη φορολόγηση και όχι ένα πλέγμα από νοήματα και έννοιες που είχαν να κάνουν με την αγορά, την πόλη, την κίνηση, τη γειτονιά ακόμα ακόμα.

Ο στεγνός κόσμος της οικονομίας σήμερα δεν βλέπει τέτοιες έννοιες, ούτε αναγνωρίζει ιδέες και νοήματα. Δεν μπορεί να σκεφτεί την έννοια του καταστηματάρχη που είχε σταθερούς πελάτες, γνώριζε το προϊόν που πουλούσε ή ευπρέπιζε τη βιτρίνα και μαζί και το δρόμο όλο για γίνεται πιο καλό το κλίμα.

Στον καιρό της «μαζικής παραγωγής», σημασία έχει ποιος πουλά το φτηνότερο και το πιο χρήσιμο για τη δουλειά μας. 

Αλλά δεν μπορούμε πια να γυρίσουμε στην εποχή της κρίσης, τέλειωσε αυτό. Άλλωστε δεν τα καταφέραμε, δεν φτιάξαμε μια βιώσιμη οικονομία, όλοι μαζί και έμποροι και επιχειρηματίες και καταναλωτές και προμηθευτές. Δεν τα καταφέραμε. Κι ίσως στο τέλος να μην καταλάβαμε κιόλας τι χάνεται για πάντα με την κρίση. Καταλαβαίνουμε τώρα, αλλά είναι αργά. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr