Έστω και με άρωμα προεκλογικού αγώνα το θέμα του νέου δημαρχείου επέστρεψε στην επικαιρότητα. Μπορεί να αποτέλεσε πεδίο αντιπαράθεσης Μ. Ελισάφ και Θ. Μπέγκα, σε μία πρόωρη έναρξη των εκλογικών διακυβευμάτων- κάτι που δεν είναι κατ΄ ανάγκη αρνητικό όσο τίθενται ουσιαστικά θέματα- στην πράξη όμως έβαλε στη συζήτηση το μεγάλο θέμα της αξιοποίησης δημοσίων και δημοτικών κτιρίων. 

Η πρόταση που βρίσκεται ακόμα σε ισχύ για αξιοποίηση του ΚΕΠΑΒΙ είναι ακριβώς ένα ζήτημα που μπορεί να γεννήσει γόνιμες συζητήσεις για το μέλλον της πόλης και τη φυσιογνωμία της. Ας μην ξεχνάμε και το ενδιαφέρον που έχει η κοινή γνώμη για την εγκατάλειψη του παλιού πανεπιστημίου στην Δομπόλη ή την τύχη δημοσίων εκτάσεων όπως στην παραλίμνια περιοχή (Εργοτάξιο κλπ), την πλατεία Χατζή και άλλες περιοχές που ήρθαν πολλαπλώς στο προσκήνιο τα τελευταία χρόνια με το ΤΑΙΠΕΔ ή το Υπερταμείο. 

Αυτό καθ’ αυτό το ζήτημα του νέου Δημαρχείου δεν μπορεί να είναι και στην πρώτη γραμμή των συζητήσεων. Θυμίζουμε ότι παλιότερα είχε υπάρξει και το ερώτημα δημιουργίας ενός νέου Διοικητηρίου στο στρατόπεδο Βελισσαρίου αν και εφόσον περνούσε στα χέρια του Δήμου. Πιο πίσω, το βασικό θέμα που αναδύεται είναι η διαχείριση του δημόσιου χώρου και της δημόσιας περιουσίας προς όφελος της κοινωνίας. 

Η εμπειρία λέει πια, ότι μεγάλα κτίρια και βαριές υποδομές έχουν και μεγάλες ανάγκες συντήρησης και εκσυγχρονισμού. Στα χρόνια της κρίσης είδαμε υπηρεσίες που δεν είχαν καν πετρέλαιο θέρμανσης. Και μόνο η εξοικονόμηση ενέργειας είναι μια κορυφαία προτεραιότητα πλέον.

Παρ΄ όλα αυτά, για να επιστρέψουμε στα της πόλης, ένας σύγχρονος Δήμος πρέπει να ενδιαφέρεται για υψηλού επιπέδου υπηρεσίες προς τους δημότες του. Κατά συνέπεια, έστω και έτσι, καλώς επανήλθε στην επικαιρότητα το νέο Δημαρχείο ή η πλήρης αξιοποίηση του κτιρίου του ΚΕΠΑΒΙ. Οι πολίτες θέλουν να βλέπουν ότι ο Δήμος κινείται προς την κατεύθυνση της αναβάθμισης των υπηρεσιών. Και καλούνται όλοι να τοποθετηθούν πάνω σε τέτοια θέματα. 

Η ευχαρίστηση του καναπέ

Πολλά διεκδικούν το χρόνο μας. Τον ελεύθερο πάντα, γιατί κατά τα άλλα ο εργάσιμος ξέρουμε πια ότι είναι δύσκολα διαχειρίσιμος στα χρόνια της κρίσης. Αν αφήσουμε στην άκρη θέματα όπως η ποιότητα των δραστηριοτήτων ή ο συγχρονισμός αναγκών και επιθυμιών, αυτό που μένει είναι ότι υπάρχει πληθώρα επιλογών.

Τώρα είναι της μόδας τα τηλεοπτικά σίριαλ στα οποία η πρόσβαση είναι σχετικά φτηνή με τις νέες πλατφόρμες ενώ φτηνή είναι σχετικά και η πρόσβαση στο ίντερνετ οπότε κι από εκεί είναι πολλές οι επιλογές. Το κρίσιμο είναι όμως ένα δίπολο: Αφενός οι αντοχές μας, αφετέρου η ικανοποίηση που προσδοκούμε να αντλήσουμε.

Αντοχές σημαίνει ότι μπορείς στο τέλος της ημέρας κι αφού έχεις κλείσει δουλειές και έγνοιες, να χαλαρώσεις και να δώσεις χρόνο στην πιο προσωπική ζωή σου. Και ικανοποίηση σημαίνει ότι κάτι πρέπει να σε γεμίζει από όλα αυτά που διαθέτεις ως επιλογές.

Το ότι οι περισσότεροι καταλήγουμε να μένουμε στον καναπέ σημαίνει μάλλον ότι αυτό προτιμούμε περισσότερο, ως αποκαμωμένοι που είμαστε. Και κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, παραμένουμε εκεί. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr