Δέκα χρόνια μετά τον φόνο του Αλ. Γρηγορόπουλου και την εξέγερση που ξέσπασε θα έπρεπε να έχουμε καταλάβει, ότι ο κόσμος μας έχει αλλάξει τόσο πολύ ώστε να μην τον αναγνωρίζουν όσοι τον διαβάζουν με τα σημάδια παλιότερων εποχών. Εκείνη η εξέγερση των νέων ανθρώπων που εκδηλώθηκε με τον ίδιο τρόπο σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας, δεν είχε τίποτα όμοιο με την παλιά πολιτικοποίηση των νέων και τις μέχρι τότε γνωστές μορφές πολιτικής έκφρασης.

Ήταν μία οριζόντια, από τα κάτω, ανοργάνωτη και θερμή εκδήλωση της οργής, της απογοήτευσης, της αδυναμίας, της επιθυμίας για κάτι νέο από χιλιάδες ανθρώπους κι από πολύ περισσότερους που συναινούσαν από μακριά. Το ότι στη συνέχεια το πολιτικό σύστημα προσπάθησε να την απαξιώσει, να την εξισώσει με την παραβατικότητα και να την αιτιολογήσει με βάση τα πάγια πολιτικά δεδομένα του ποιος είναι πιο κοντά ιδεολογικά ή μη με την νεανική αντίδραση, εξηγείται ακριβώς με την τομή που έφερνε αυτή καθ’ αυτή η μορφή της εξέγερσης: Ήταν αδύνατο να την ερμηνεύσεις μέσα από τις μορφές κανονικότητας που γνώριζες ως τότε. 

Ελάχιστη σημασία έχει η έλλειψη πολιτικής προοπτικής εκείνων των ημερών που έζησε η Ελλάδα το 2008. Είναι η ίδια αδυναμία προοπτικής που έχει και το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» στη Γαλλία. Πολλοί προσπαθούν και στη γαλλική περίπτωση, να τα φορτώσουν όλα σε κάποια παραβατική λογική, πολλοί θα ήθελαν να είναι όλα καθοδηγούμενα, πολλοί προσπαθούν να μειώσουν και να απαξιώσουν τα γεγονότα, επειδή δεν είναι «πολιτικά». Όμως η πραγματικότητα υπάρχει.

Και η πραγματικότητα μας υποδεικνύει ότι τα ρήγματα της κανονικότητας είναι πολύ περισσότερα από όσα εκδηλώνονται. Ότι το πολιτικό οικοδόμημα στην Ευρώπη και σε κάθε χώρα του προηγμένου κόσμου, δεν ικανοποιούν πολύ κόσμο πια, που αναζητά κάτι άλλο, ακόμα κι εκεί που δεν ξέρει τι να αναζητήσει. Ξέρει όμως σίγουρα αυτός ο κόσμος, ότι η ζωή που κάνει δεν αντέχεται άλλο κι ότι δεν υπάρχει προοπτική να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο. 

Το πρωί δέχεται βολές

Τα πρωινά θέλεις λίγο χρόνο για σένα, όποτε κι αν ξυπνάς. Άλλος τρώει κάτι, οι περισσότεροι θέλουν έναν καφέ, κάποιοι ένα τσιγάρο (κακή συνήθεια αυτή), όλοι όμως χρειαζόμαστε μία ζώνη ειρήνευσης. Σαν να αφήνεις απ’ έξω τον κόσμο ώστε για λίγη ώρα μέχρι να προετοιμαστεί να τον αντιμετωπίσεις ξανά.

Δεν ξέρω αν ισχύει μόνο για μένα, αλλά νομίζω ότι μειώνεται συνέχεια αυτός ο χρόνος. Είναι και η δουλειά βέβαια η δικιά μας που δεν μπορείς να τον κόψεις τον άλλο που έχει μια ανάγκη ή κάτι που θέλει να πει από το πρωί. Όμως έχει προηγηθεί η ακύρωση ήδη από σένα. Πού ξυπνάς έχοντας φορτώσει κιόλας στη μηχανή, τις έγνοιες της ημέρας, που κουβαλάς αυτονόητα πια τα βαρίδια των προηγούμενων ημερών και τις νάρκες του μέλλοντος. 

Είναι βέβαια κι αυτός ο χρόνος του πρωινού που διαβάλλεται όπως όλος ο χρόνος μας πια. Σαν να είμαστε συνέχεια σε άμυνα προσπαθώντας να προασπίσουμε ένα προσωπικό πεδίο ελευθερίας και ανεξαρτησίας με τις βολές της άλωσης να ίπτανται κυριολεκτικά από πάνω μας. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr