Δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική για την πόλη, χωρίς πράσινες πολιτικές. Κι όταν λέμε πράσινες πολιτικές, εννοούμε ό,τι εννοείται πια και σε όλη την Ευρώπη, πολιτικές για την προστασία του περιβάλλοντος, την ποιότητα ζωής, την ευημερία των ανθρώπων που βρίσκονται σε μία δημιουργική σχέση με το περιβάλλον, αστικό και φυσικό. Κι όμως, είναι αξιοσημείωτο ότι αυτές οι πολιτικές λείπουν από την κυρίαρχη ατζέντα τόσο των δημοτικών όσο και των περιφερειακών αρχών.

Για την ακρίβεια, δεν λείπουν, αλλά δεν έχουν αυτονομία. Αντίθετα, βλέπεις να περιέχονται πολλές προτάσεις ως θεματικές σε άλλα πλαίσια. Υπάρχουν περιβαλλοντικές προτάσεις παρατάξεων και υποψηφίων στα θέματα του κυκλοφοριακού, της λίμνης, των δικτύων αποχέτευσης κλπ κι αυτό φυσικά είναι θετικό. Επίσης έχει αυξηθεί σε σχέση με το παρελθόν και η ρητορική επίκληση της ανάγκης προστασίας της φύσης. Κι αυτό είναι θετικό. Λείπει όμως ένα καθαρό, «πράσινο» πρόγραμμα με συγκεκριμένες προτάσεις και πλαίσιο.

Γιατί λείπει; Ίσως γιατί δημιουργεί δεσμεύσεις που δεν είναι εύκολο να υλοποιηθούν στο μέλλον. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι παρατάξεις και υποψήφιοι, αλλά κι εμείς οι πολίτες δεν έχουν εργαστεί, δεν έχουν συζητήσει, δεν έχουμε κατασταλάξει σε ένα συγκεκριμένο «πράσινο» πρόγραμμα. Θέλουμε και την προστασία της φύσης και τα εργοστάσια για να δουλεύει ο κόσμος. Και τη λίμνη καθαρή και όλες τις ανθρωπογενείς δραστηριότητες. Θέλουμε επέκταση του σχεδίου πόλης για να χτίσουμε ένα σπίτι, αλλά δεν μας ενδιαφέρει πού θα βρεθούν οι πόροι για την αποχέτευση. Γνωστά όλα αυτά.

Παρ’ όλα αυτά υπάρχει μία πρόοδος και έχουν γίνει πράγματα όπως έχει ανοίξει και μία συζήτηση μέσα στην κοινωνία. Και ίσως να είναι και μία ευκαιρία να ανοίξει και τώρα ακόμα- προλαβαίνουμε- για το αναγκαίο «πράσινο» πολιτικό πρόγραμμα που έχει ανάγκη η πόλη.  

Είναι σαν να έχει καταλάβει 

όλη μας τη ζωή η πραγματικότητα

Είναι σχεδόν αδύνατο για έναν καθημερινό άνθρωπο πια να συγχρονιστεί με το περιβάλλον του και να καλύψει τις στοιχειώδεις ανάγκες του. Κι αυτό είναι τελικά μία επίπτωση της κρίσης που δεν την είχαμε προβλέψει.

Γιατί αυτό που γίνεται είναι ότι τρέχουμε πίσω από τις ανάγκες μας, προσπαθούμε συνέχεια να καλύψουμε υποχρεώσεις, είμαστε σε μία συνεχή εγρήγορση για να καταφέρουμε έστω τα βασικά. Δεν είναι απλώς θέμα ελεύθερου χρόνου ή βιοπορισμού.. 

Κι επειδή πρόκειται για μία σκληρή πραγματικότητα, μιλάμε και επιδείνωση της ζωής μας. Είναι αυτό που λέμε ανάγκη για επιστροφή της κανονικότητας. Μόνο που αυτή η κανονικότητα όχι απλώς έχει διαταραχθεί, αλλά δεν θυμόμαστε καν πώς είναι στα καλά της…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr