Τώρα που αρχίζουν σιγά σιγά να δημοσιεύοντα κάποιες από τις προτάσεις των υποψηφίων δημάρχων, συν το πλαίσιο που βάζει η δημοτική αρχή για έργα που θα είναι προφανώς και στο πρόγραμμα της παράταξης του δημάρχου, κατανοεί κανείς δύο πράγματα.

Το πρώτο είναι ότι από προτάσεις δεν πάσχουμε. Αντίθετα υπάρχουν πολλές και προέρχονται από ζυμώσεις και διαβουλεύσεις πολλών χρόνων. Αντίθετα διαφαίνεται η ανάγκη να ενταχθούν αυτές οι προτάσεις σε κάποια άτυπη «τράπεζα δεδομένων» από την οποία θα μπορούσε να αντληθεί σε μέλλον κι ένα σχέδιο προγραμματισμού. Επιπλέον, το γεγονός ότι κάποιες προτάσεις δεν απέχουν και πολύ μεταξύ τους από παράταξη σε παράταξη, σημαίνει ότι θα μπορούσαν να γίνουν και κοινά σχέδια για τις κινήσεις της επόμενης δημοτικής αρχής.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, φαίνεται ότι ένα πλέγμα προτάσεων προέρχεται από την ωρίμανση πάγιων θεμάτων της πόλης, για τα οποία η συζήτηση χρονίζει. Μοιάζουν δηλαδή να προέρχονται από ένα παρελθόν, που ναι μεν φαίνεται ότι έχει γίνει γόνιμο πια και παράγει, δεν παύει να είναι όμως κάτι παλιό που δεν είναι σίγουρο ότι καλύπτει και τις ανάγκες του νέου, του μέλλοντος.

Δεν ελπίζουμε ότι οι παρατάξεις θα έρθουν πιο κοντά σε προγραμματικό επίπεδο, πριν από τις εκλογές αφού πρέπει να δώσουν και τη μάχη της ψήφου. Μακάρι όμως η συζήτηση για το πρόγραμμα να δώσει κοινές βάσεις για μετά τις εκλογές. 

Η κατίσχυση των αναγκών

Γιατί όσο κι αν προσπαθούμε να είμαστε ξεχωριστοί, τείνουμε να μοιάζουμε με τους άλλους; Προφανώς γιατί τα κυρίαρχα πρότυπα στα οποία καλούμαστε να ανταποκριθούμε δεν είναι και τόσα πολλά ώστε να επιτρέπουν και την πλήρη διαφοροποίηση όλων μας. Άλλωστε τι κυρίαρχα είναι αν δεν επιβάλλουν και κάποιες γενικεύσεις και ομοιότητες.

Το ζήτημα είναι αν οι αναζητήσεις μας για μία διακριτή ταυτότητα, εκκινούν από βαθύτερες και πιο αυθεντικές επιθυμίες και ανάγκες μας ή προσαρμόζονται τελικά σε κατευθυνόμενες και κεντρικά επιβαλλόμενες ανάγκες. Προφανώς ισχύει το δεύτερο, γιατί αν ίσχυε το πρώτο θα το καταλαβαίναμε και θα είχαμε σταματήσει να ψάχνουμε τόσο πολύ να εκφραστούμε όπως θέλουμε.

Αυτός ο συνεχής αγώνας να κάνουμε αυτό που θέλουμε, κόντρα σε αυτό που μας επιβάλλεται (από ποιον είναι μία άλλη συζήτηση) δυστυχώς δεν μετατρέπεται και σε ένα κεντρικό πολιτικό θέμα της εποχής κι ας απασχολεί τόσο πολύ τόσους πολλούς ανθρώπους. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr