Η διάρκεια του Πολυτεχνείου

Η επέτειος του Πολυτεχνείου γιορτάστηκε χτες με το άγχος της προστασίας από ζημιές και την παρουσία χιλιάδων αστυνομικών στις πορείες όλης της χώρας και με την κόντρα των μεγάλων κομμάτων για το μήνυμα της ημέρας και πώς συνδέεται με το παρόν. Τα συνηθισμένα δηλαδή…
Κι όμως αυτά τα συνηθισμένα είναι που έχουν ενδιαφέρον. Γιατί δείχνει ότι η μνήμη είναι ακόμα ζώσα και η πολιτική της διαχείριση ανοιχτή. Για να το πω κι αλλιώς, ίσως να είναι και καλύτερα που ακόμα διαφωνούμε για το μήνυμα του Πολυτεχνείου, αν αναλογιστούμε κι ότι εκεί που συμφωνούμε, όπως για παράδειγμα για την ανάγκη της Επανάστασης του 1821, μάλλον μακράν είμαστε ακόμα από την ιστορική αλήθεια.
Άλλωστε είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα καταναλώνουμε πολλή ιστορία, αλλά δεν μπορούμε και να τη δούμε μέσα στα νέφη που συντηρούμε γύρω της. 

Ο μύθος

Το πρόβλημα με το Πολυτεχνείο του δεν ήταν ποτέ ο «μύθος» του. Γι’ αυτό και οι προσπάθειες του εγχώριου φασισμού να τον καταρρίψουν («δεν πέθανε κανείς μέσα στο Πολυτεχνείο», κλπ) έπεσαν στο κενό παρά το γεγονός ότι συγκίνησαν ακόμα και μερικές μερίδες του συντηρητικού κόσμου. Με μία δύο επιστημονικές έρευνες αποδείχτηκε ότι υπάρχουν δεδομένα ότι το μέγεθος της θανατικής βίας που εξαπολύθηκε εκείνες τις μέρες ήταν πολύ μεγαλύτερο από όσο περιγράφεται γύρω από τον γνωστό αριθμό των θυμάτων. Ακόμα και στα Γιάννενα υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες και σήμερα που θυμούνται την κόλαση που εξαπολύθηκε εκείνες τις νύχτες.
Μένει συνεπώς να συζητήσουμε αν τα «μηνύματα» του Πολυτεχνείου είναι επίκαιρα.

Τα μηνύματα

Προφανώς το αίτημα για δημοκρατία είναι πάντα επίκαιρο. Και είναι αυτό που κρατάμε. Ό,τι κι αν νομίζουμε ότι έγινε ιστορικά στην Ελλάδα μετά το ’40, όποια προσέγγιση κι αν κάνουμε, οφείλουμε να βάλουμε μία διαχωριστική γραμμή. Από τη μία είναι οι υπερασπιστές της δημοκρατίας κι από την άλλη οι υποστηρικτές της χούντας και κάθε πολιτικής ανωμαλίας. Και μόνο αυτό να κρατήσουμε πάντως, δεν είναι άσχημα αν σκεφτούμε πόσο δύσκολη είναι η δημοκρατία στις μέρες μας.
Από ‘κεί και πέρα, μία εξέγερση όπως ήταν αυτή των νέων του Πολυτεχνείου, πυροδοτεί κι άλλες αλλαγές και εξελίξεις. Καμιά φορά τις αντιλαμβανόμαστε εύκολα καμιά φορά είναι υποδόριες. Το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα τα παιδιά στα σχολεία πιάνουν εύκολα τον παλμό της γιορτής, δείχνει ότι κάτι κινείται ανάμεσά τους υπόγεια.
Αν είναι συνεπώς κάτι να κάνουμε, ας κρατήσουμε ανοιχτές τις διόδους της ιστορίας. Τίποτα δεν τελειώνει…

Μπορείς να ζήσεις χωρίς τον εαυτό σου;

Μπορείς να ζήσεις χωρίς τον εαυτό σου; Είναι ένα ερώτημα που δεν έχει απάντηση προφανώς, Κι όμως καλούμαστε να το κάνουμε. Να ζήσουμε για να βιοποριστούμε, να ζήσουμε για να πληρώσουμε τις τράπεζες, να ζήσουμε για τις επόμενες γενιές. Και για εμάς πότε θα ζήσουμε; Το ερώτημα δεν είναι σε καμία περίπτωση ρητορικό. Αντίθετα είναι αυτό που τρέχει μέσα στο σκληρό δίσκο του μυαλού μας και βουλιάζει μέσα στη θλίψη των ψυχών μας. Αυτόν τον καιρό, ακούς από παντού γι’ αυτό το αίσθημα ήπιας λύπης, μίας χαμηλόφωνης απόγνωσης που σκιάζει τις ζωές όλων μας.
Και είναι ακριβώς γι’ αυτό τελικά που από την άλλη πλευρά βλέπεις τόσο κόσμο  να εξαγριώνεται, να κανιβαλίζει, να προσπαθεί να απομονώσει τον διπλανό του. Είναι μία απάντηση που δίνει συνειδητά ή ασυνείδητα ο απεγνωσμένος προσπαθώντας να νιώσει μία κάποια ικανοποίηση.
Κι όλοι οι υπόλοιποι, οι περισσότεροι, που είμαστε ακόμα ευγενείς και διακριτικοί, κοιτάμε να δούμε αν υπάρχει τίποτα στον ορίζοντα που να έχει νόημα να περιμένουμε. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr