Τα φτωχά παιδιά

Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για την υλική στέρηση των παιδιών, είναι για μία ακόμα φορά αποκαλυπτικά της φτώχειας στην Ελλάδα.
Συνοπτικά, σε σύγκριση µε τα στοιχεία της έρευνας για το 2009, αύξηση καταγράφεται το 2013 στο ποσοστό των νοικοκυριών που δεν µπορούν να καλύψουν τα έξοδα συμμετοχής των παιδιών τους σε σχολικές εκδροµές, το οποίο ανέρχεται σε 25,4% το 2013 από 7,6% που ήταν το 2009. 
Κατάλληλο χώρο για σχολική µελέτη δεν µπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους, για οικονομικούς πάντα λόγους, τα νοικοκυριά σε ποσοστό 18,4%, ενώ το 2009 το ποσοστό ήταν 11,7%. Αύξηση παρατηρείται και στα ποσοστά των νοικοκυριών που δεν µπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους ένα γεύµα µε κρέας, κοτόπουλο ή ψάρι σε καθημερινή βάση (7,4% το 2013 από 4% το 2009), καθώς και τη δυνατότητα να καταναλώνουν νωπά φρούτα και λαχανικά µία φορά την ηµέρα (4,4% το 2013 από 1,1% το 2009).
Ρίσκο

Αυτό όμως που περισσότερο δείχνουν αυτά τα στοιχεία είναι ότι αυξάνεται  η διακινδύνευση στη ζωή των παιδιών, το ρίσκο. Μεγαλώνουν δηλαδή παιδιά χωρίς προστασία και χωρίς φροντίδα.
Κατ’επέκταση αυτό που χάνεται είναι η ισότητα. Γιατί η ισότητα είναι το μυστικό στη δημοκρατία κι αν το χάσουμε δεν έχουμε δημοκρατία.

Η βάση

Για να το δούμε κι αλλιώς. Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι η έλλειψη «αρίστων». Το πρόβλημα είναι η βάση. Το χάσμα μεταξύ φτωχών και πλουσίων. Το ρήγμα στην κοινωνία. Όσο κι αν τα καταφέρουμε με την αριστεία δεν θα κάνουμε τίποτε με την κοινωνική συνοχή αν δεν προσφέρουμε ίσες ευκαιρίες στα παιδιά. Αν το μέλλον μιας κοινωνίας είναι τα παιδιά, ας δούμε το παρόν τους.

Η γενιά του Πολυτεχνείου

Ο Μάκης Μπαλαούρας, που δεν χρειάζεται συστάσεις κι όποιος θέλει να μάθει για αυτόν θα μάθει, έγραψε ένα κείμενο στην Εποχή της Κυριακής για τη «γενιά του Πολυτεχνείου». Και βάζει τα πράγματα στη θέση τους, για όποιον ενδιαφέρεται να τα βάλει. Γράφει μεταξύ άλλων (βρείτε το και στο epohi.gr):
«… Η «γενιά» μας, λοιπόν, αυτοί δηλαδή που αγωνίστηκαν στη δικτατορία έχουν, εφόσον σεβάστηκαν τους κώδικες που διαμορφώσαμε,  ανεξάρτητα την πολιτική ή κοινωνική μετέπειτα ένταξή τους, έναν δικό τους συναισθηματικό νήμα που τους τυλίγει. Έδρασαν μαζί σε ακραία δύσκολες εποχές, στηρίζοντας ο ένας τον άλλον, αναλαμβάνοντας κινδύνους, με άλλα λόγια δημιούργησαν με την πιο πλήρη σημασία της την έννοια της συντροφικότητας. Όχι αυτή που ευτελίστηκε, κυρίως, στη πασοκρατία.
 «Τι αισθάνεσαι για τον τάδε ή τον δείνα άμα τους βλέπεις στο δρόμο;» με ρώτησε ο οδοντίατρός μου, ο Μιχάλης, μαρξιστής, μυαλό κοφτερό και με αναζητήσεις.
«Φιλιόμαστε, πειράζουμε ο ένας τον άλλον, κουτσομπολεύουμε θετικά τους κοινούς μας φίλους και δείχνουμε την αγάπη μας».
«Ακόμα και αν έχουν ακουστεί διάφορα για τη μετέπειτα πορεία τους;» «Δε θέλουμε να τα πιστέψουμε», του απάντησα. «Κάτι τέτοιες μέρες βρισκόμαστε στα παλιά ταβερνάκια μας και θυμόμαστε τα παλιά, όχι τα άσχημα, αλλά τις πλάκες και τους έρωτες μας.».

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr