Όσο περνάνε οι μέρες κι έρχονται πιο κοντά οι εκλογές, τελειώνουν τα ψέματα. Και δεν είναι γιατί θα γίνει κάτι φοβερό και τρομερό από αύριο το πρωί, όσο ότι πλέον δεν μιλάμε γενικά και αόριστα για μία υποψηφιότητα, αλλά για υποψηφίους και παρατάξεις που πλέον πρέπει να πείσουν αυτές καθ’ αυτές. Είναι ίσως λίγο δύσκολο να γίνει κατανοητό κάτι τέτοιο μέσα στο κλίμα της ατέρμονης και αδιάκοπης παραπολιτικής και παραφιλολογίας που χαρακτηρίζει τις προεκλογικές περιόδους. Αλλά πλέον είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο και δεν χωράνε πολλά ναι μεν αλλά.

Την Κυριακή που ολοκληρώνεται η περίοδος κατάθεσης των υποψηφίων στο Πρωτοδικείο θα έχουμε και μία εικόνα του χάρτη των εκλογών στα Γιάννενα και την Ήπειρο. Αυτό σημαίνει ότι το μακρύ προεκλογικό διάστημα που ξεκίνησε πέρυσι το καλοκαίρι και που όλα έμοιαζαν θολά, χαλαρά, χωρίς όρια, γεμάτα από φήμες, μυστικές πληροφορίες και πολλές εικασίες, ολοκληρώνεται. Τώρα, έχουμε παρατάξεις και υποψηφίους και αυτούς θα κρίνουμε.

Είναι απόλυτα καίριο να ξέρουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε σε μία εκλογική μάχη. Ειδικά σε τοπικές εκλογές, σημασία έχουν και τα πρόσωπα. Όμως στο τέλος, όλα θα κριθούν από τους δεσμούς που θα δημιουργηθούν μεταξύ των δικών μας αναγκών και των προτάσεων της κάθε παράταξης. Μπορεί να ακούγεται ίσως και λίγο εξιδανικευμένη αυτή η κατάσταση, αφού για πολύ κόσμο οι εκλογές θα παραμείνουν μία αδιάφορη πιθανότητα, οι καταφάσεις της οποίας μπορεί να εκδηλωθούν ακόμα και πάνω από το παραβάν. Όμως, σε λιγότερο από ένα μήνα πια, θα πάμε στις κάλπες οι περισσότεροι, έχοντας γνωριστεί μεταξύ μας. Κι αυτοί- οι υποψήφιοι- κι εμείς. Κι αυτή η γνωριμία, αυτή η σχέση, είτε γίνει ψήφος είτε όχι, είναι που δημιουργεί και τους δημοκρατικούς και πολιτικούς δεσμούς που έχει ανάγκη ο τόπος μας. Ας το έχουμε υπόψη μας…

Παλεύοντας να ξεχωρίσεις

Είναι τόσο προβεβλημένη η ζωή όλων μας, τόσο ανοιχτή στα μάτια όλων, που είναι αδύνατο να διακρίνουμε τις περισσότερες φορές τις αυθεντικές αποχρώσεις και τις διαφορές που κρύβονται μέσα στις ομοιότητες. Γιατί αυτό που γίνεται με όλη αυτήν την υπερπροβολή του ιδιωτικού, είναι ότι δεν υπάρχει τελικά ο χώρος καν στο ατομικό. Η εποχή μας είναι η εποχή του ατομικισμού, αλλά εντέλει και της υποβάθμισης του προσωπικού κάτω από την πλεονεξία του μαζικού.

Βλέπουμε τόσα πράγματα, μας αρέσουν τόσα πολλά, θέλουμε να μοιάσουμε στα καλύτερα, συνταυτιζόμαστε με όσα θεωρούμε ιδιαίτερα, αναζητούμε κάτι που να μας ξεχωρίζει έχοντας διαχυθεί μέσα στο πλήθος.

Δεν μας ταιριάζουν όλα όμως όπως νομίζουμε. Ούτε μας χωράνε όλα. Μας αρέσει ο τρόπος ζωής που δείχνει να ξεχωρίζει, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρναμε να είμαστε ξεχωριστοί. 

Και θέλουμε κι εμείς μερίδιο προφανώς από τη ζωή της άνεσης, της χλιδής ή και του μοντέρνου και του πρωτοποριακού. Πόσο σίγουροι είμαστε ότι θα αντέξουμε το βάρος τους, ότι δεν θα μοιάζουμε παράταιροι και όχι ιδιαίτεροι.

Τι αντίφαση αυτός ο κόσμος; Να καταναλώνουμε για να ξεχωρίσουμε και στο τέλος να αγχωνόμαστε που μοιάζουμε τόσο πολύ με τόσους πολλούς. Ένας αέναος αγώνας για τη διάκριση εκεί που γεννιέται μόνο η χειραγώγηση του όμοιου. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr