Αυτό που πρόσεξα ακολουθώντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη την Κυριακή στο Μέτσοβο, ήταν οι χαμηλοί τόνοι. Είναι χαρακτηριστικό ότι πιο πολύ ώρα ασχολήθηκε ο πρόεδρος της ΝΔ με τα υπέροχα όντως έργα της συλλογής στην Πινακοθήκη Αβέρωφ παρά με την πολιτική επικαιρότητα. Και με την ευκαιρία αν δεν έχετε επισκεφθεί την Πινακοθήκη να το κάνετε, γιατί θα ανακαλύψετε μια πύλη στην ελληνική ζωγραφική που δεν έχει προηγούμενο ή κάτι ανάλογο σε άλλο σημείο της χώρας.

Για να γυρίσουμε στον Μητσοτάκη, είναι φανερό ότι και ακίνητος να καθήσει και σιωπηλός έχει περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει και να πάρει αυτοδυναμία από κάθε άλλο αποτέλεσμα. Όχι ότι είναι εύκολες οι εκλογές της 7ης Ιουλίου. Και ο ίδιος άλλωστε κάτω από τον πλάτανο στην πλατεία, δεν παρέλειψε να ζητήσει να ψηφίσουν όλοι στις εκλογές, θέτοντας στην ουσία θέμα για την αποχή. Η οποία αποχή πάντως έπληξε περισσότερο τον Τσίπρα στις ευρωεκλογές.

Η ΝΔ είναι πάνω στο κύμα σε αυτή τη φάση και δεν χρειάζεται παρά να κινητοποιήσει τις δυνάμεις της. Αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αρκεί μόνο να πείσει τον κόσμο να πάει ως την κάλπη, πρέπει να το πείσει ότι αξίζει και την ψήφο του. Ο Τσίπρας πρέπει να παρουσιάσει ένα ελκυστικό και θετικό πρόγραμμα, να κερδίσει τη συναίνεση του εκλογικού σώματος και όχι την αντίδρασή του προς τη ΝΔ. Εκ του αποτελέσματος άλλωστε τον Μάιο, φάνηκε ότι δεν έχει και τόση σημασία η αντιδεξιά ψήφος όπως ήθελε ένα κομμάτι της καμπάνιας του ΣΥΡΙΖΑ. Διεθνώς, η αριστερά ψηφίζεται ότι αποτελεί εναλλακτική επιλογή κι όχι όταν δεν έχει τι άλλο να ψηφίσει ο κόσμος.

Ως προς τους χαμηλούς τόνους τώρα και τις μικρές συγκεντρώσεις που επιλέγουν Μητσοτάκης και Τσίπρας, καλά κάνουν και καλύτερα για όλους εμάς. Γιατί απλούστατα, είναι προτιμότερο να περάσουμε ήσυχα μία προεκλογική περίοδο και να επιλέξουμε πρόγραμμα από το να πολωνόμαστε ποιος θα σώσει για μία ακόμα φορά τη χώρα. Μία δεκαετία σωζόμαστε, για να μην πούμε κανά αιώνα τώρα. 

Μία πινακοθήκη ως ανακάλυψη

Μία αφορμή για να αναδειχθεί για μία ακόμα φορά η σημασία που έχει για τον σύγχρονο πολιτισμό της χώρας η Πινακοθήκη Ευάγγελου Αβέρωφ στο Μέτσοβο αποτέλεσε η επίσκεψη του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκου Μητσοτάκη την Κυριακή το μεσημέρι. Ο κ. Μητσοτάκης, συνοδευόμενος από στελέχη του κόμματος αφιέρωσε το μισό της περιοδείας του σχεδόν στην Πινακοθήκη και ξεναγήθηκε σε όλα τα τμήματα, από τις μόνιμες συλλογές στις οποίες βρίσκονται έργα των σημαντικότερων Ελλήνων ζωγράφων, χαρακτών και γλυπτών του 19ου και του 20ού αιώνα, όπως των Γύζη, Λύτρα, Βολανάκη, Ιακωβίδη, Παρθένη, αλλά και σε όλους τους χώρους με νέες συλλογές μεταξύ των οποίων τις φωτογραφίας του Κ. Μπαλάφα από το Μέτσοβο όπως και το παιδικό εργαστήριο. 

Η ξενάγηση ανέδειξε και τους εικαστικούς θησαυρούς που κρύβει η Πινακοθήκη Αβέρωφ, με έργα που αποτελούν πρόκληση για όποιον θέλει να τη γνωρίσει από κοντά ή να την επισκεφθεί ξανά, όπως σημειώνω και δίπλα στο πολιτικό σχόλιο για την περιοδεία του Μητσοτάκη.

Αυτό όμως που περισσότερο θέλω να επισημάνω, είναι ότι η Πινακοθήκη Αβέρωφ δεν στηρίχτηκε απλώς στη συλλογή που της κληροδοτήθηκε. Δεν προβάλλει απλώς κάποια έργα, αλλά έχει την ποιότητα και την έγνοια να παράγει σύγχρονο πολιτισμό με βάση αυτά τα έργα. 

Κατεβαίνοντας τα σκαλιά για να μπεις στο χώρο είναι σαν να μπαίνεις σε ένα παράλληλο σύμπαν, εκεί που ο ίδιος αναμετριέσαι με την πολιτιστική ταυτότητα που δυνητική επιδιώκεις και θέλεις να ανακαλύψεις. 

Κι αυτό δεν το κάνουν πιο εύκολο οι οικείοι πίνακες κλασικών ζωγράφων μας ή η εύκολα αναγνωρίσιμη θεματική. Το αντίθετο.  Η επίσκεψη στην Πινακοθήκη Αβέρωφ είναι μία ανακάλυψη και μία αναμέτρηση με τον εαυτό σου ακριβώς γιατί γίνεται σε ένα πεδίο που θεωρείται πια κλασσικό όπως είναι η νεοελληνική ζωγραφική του 19ου και του 20ου αιώνα. Και το κλασσικό δεν σημαίνει ότι ανοίγει και εύκολους δρόμους.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr