Ο Υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου έχει πάντα ενδιαφέρον όταν μιλάει μπροστά σε κοινό, τουλάχιστον όσο τον έχουμε παρακολουθήσει σε εκδηλώσεις στα Γιάννενα. Τώρα, η κομματική αντιπαράθεση, ο λαϊκισμός κάποιων μέσων ενημέρωσης και η ευτέλεια των καιρών μπορεί να τον έχουν κατατάξει αλλιώς, όμως ο ίδιος παραμένει ένας αναγνωρισμένος πανεπιστημιακός δάσκαλος που ως πολιτικός επιπλέον κατάφερε τουλάχιστον να εισάγει στο δημόσιο λόγο και κάποιες νέες έννοιες. Ή ίσως παλιές, αλλά ξεχασμένες.

Μία τέτοια ήταν η προσπάθειά του να αντιμετωπίσει με πολιτικό τρόπο τις δραματικές διαστάσεις που έχει λάβει το εξεταστικό σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια και το βάρος που ρίχνει πάνω στην εκπαίδευση και ιδίως στο Λύκειο. Τις θέσεις του για μια άλλη πολιτική τις διατυπώνει από τη δεκαετία του ’80 και ως προς αυτό πρέπει να του αναγνωρίσουμε συνέπεια. Στο αναπτυξιακό συνέδριο στα Γιάννενα είχε πει κι ένα χαριτωμένο για γονείς που φοβούνται ακόμα κι ότι μπορεί να ερωτευτούν τα παιδιά τους που δίνουν Πανελλήνιες και να μη συγκεντρώνονται στο διάβασμα. Ως γονιός μαθητή που έδωσε φέτος εξετάσεις, μπορώ να διαβεβαιώσω ότι οι Πανελλήνιες είναι ένα απίστευτο ψυχολογικό σοκ για όσους εμπλέκονται. Κι αναρωτιέσαι πώς μία χώρα και μία κοινωνία που έχει σε τόση εκτίμηση και τα Γράμματα και τις ανώτερες σπουδές, πιέζει τόσο πολύ τα παιδιά της.

Έκανε και κάποιες άλλες αναφορές το βράδυ της Τρίτης ο Κ. Γαβρόγλου στην εκδήλωση που διοργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Θύμισε πχ τους αγώνες και της αριστεράς για μία άλλη προσέγγιση στα αρχαία κείμενα και στα αρχαία ελληνικά και στα λατινικά. Μία προσέγγιση που θέλει να αναδείξει τα νοήματα μέσα από τα κείμενα αυτά και όχι μία ατελείωτη τυπολογία γραμματικής και συντακτικού. Γιατί πάμε να δούμε και σήμερα ακόμα «Αντιγόνη» στα θεατρικά φεστιβάλ παρά για τον αγώνα που δίνει αυτή η γυναίκα, αυτός ο άνθρωπος. Σίγουρα πάντως όχι για τα… φωνήεντα του κειμένου. 

Ο Κ. Γαβρόγλου είναι πολιτικός πια και ως τέτοιος κρίνεται. Όμως και με τους πολιτικούς μπορούμε που και που να ανοίγουμε νοερές συζητήσεις για θέματα που ίσως να μην είναι στην εκλογική ατζέντα, αλλά επηρεάζουν τις ζωές μας. 

Το αδιέξοδο του να είσαι ιδιοκτήτης του πλανήτη

Τη γη τη βλέπουμε άλλοτε σαν αποθήκη για αυτό και θάβουμε τα σκουπίδια μας κι άλλο σαν θησαυρό για αυτό και στήνουμε ορυχεία από αρχαιοτάτων χρόνων για όσα πολύτιμα κρύβει. Δύσκολα μας περνάει από το μυαλό ότι πρέπει να την αφήσουμε άθικτη. Δεν μας ενδιαφέρει άλλωστε η έννοια του άθικτου, του ακέραιου. Ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι συνυφασμένος με την καταστροφή, την αποδόμηση, την ερειπίωση. Άλλο που μπορεί να γεννά και τα δικά του θαύματα, να δημιουργεί.

Εκεί είναι και μια παγίδα άλλωστε. Με τόσα τρομερά πράγματα που έχει δημιουργήσει ο άνθρωπος δεν του περνάει από το μυαλό ότι μπορεί να καταστρέφει κιόλας. Όταν φτιάχνεις Παρθενώνες, δεν σου περνάει από το μυαλό ότι έχεις γεμίσει πλαστικά και σκουπίδια τις θάλασσές σου. Το έχεις κάνει όμως…

Μόνο σχετικά πρόσφατα, μετά τον πόλεμο, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε ότι η ανάπτυξη μπορεί να είναι και επιζήμια και για τον πλανήτη. Και το κάναμε μόνο όταν επηρέασε η ζημιά τον δικό μας τρόπο ζωής, και ειδικά την υγεία μας. Όταν ήπιαμε μολυσμένο νερό ή αναπνεύσαμε μολυσμένο αέρα καταλάβαμε ότι πάει κάτι λάθος. 

Μπορεί τώρα να υποστηριχθεί μία οικολογική αντίληψη χωρίς να προσμετρά το ανθρωποκεντρικό βλέμμα και το συμφέρον των ανθρώπων; Δύσκολα πολύ. Και φιλοσοφικά δεν έχουμε πειστεί ότι δεν είμαστε ιδιοκτήτες του πλανήτη και πολιτικά δεν βρίσκουμε λύσεις. Αδιέξοδο. Που κάνουμε πως δεν το βλέπουμε. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr