Η τρομακτική καταστροφή του Αμαζονίου από τη φωτιά όπως και οι πρόσφατες πυρκαγιές στη Σιβηρία αποκάλυψαν όλο το μέγεθος του οικολογικού προβλήματος που αντιμετωπίζει ο πλανήτης. Παρά την καταστροφή, όμως, που συντελείται αποδείχθηκε για μία ακόμα φορά ότι το κύριο εμπόδιο στην πολιτική αντιμετώπισης των προβλημάτων με κορυφαίο την Κλιματική Αλλαγή, δεν είναι παρά η έλλειψη ρεαλιστικής πολιτικής, ενός σχεδίου. Και το σχέδιο λείπει γιατί λείπει πιο πίσω η κρίσιμη μάζα δυνάμεων και ισχύος που θα κληθεί να το υλοποιήσει.

Στο μεταξύ η μπάλα φεύγει στην κερκίδα. Σε άλλους φταίει το δάχτυλο που σηκώνει η μικρή Γκρέτα, σε άλλους η ακροδεξιά γραμμή του Μπολσονάρου στη Βραζιλία, σε άλλους ο τερατώδης λαϊκισμός του Τραμπ. Όλοι είμαστε έτοιμοι να τη ρίξουμε αυτήν την μπάλα εκτός γηπέδου φτάνει να μην δεσμευτούμε για πράσινες πολιτικές που θα σώσουν τον πλανήτη και τις ζωές μας.

Παρακάμπτω δύο άλλες, υποτίθεται βασικές συνιστώσες της μη πολιτικής. Η μία είναι αυτή που λέει ότι για όλα φταίει ο καπιταλισμός άρα μέχρι να πέσει ο καπιταλισμός δεν πρέπει να ξοδευόμαστε με εναλλακτικές δράσεις. Η άλλη ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν μεγάλα οικολογικά προβλήματα και όλα είναι ψέματα για να ελέγχουν τη ζωή μας (και το έθνος μας, την πίστη μας κλπ κλπ). Και μην νομίζουμε είναι ίδιον της χώρας μας αυτό το δίδυμο. Σε όλο τον κόσμο τον συναντούμε. Αλλά πρόκειται για την απουσία πολιτικής οπότε είναι και ανίκητο. Πώς να αντιμετωπίσεις κάτι που δεν εδράζει στην πραγματικότητα αλλά στην ερμηνεία της και μόνο; Στην όποια ερμηνεία…

Επιστρέφοντας στην πραγματική ζωή, το ζήτημα πλέον είναι η δράση. Από τις ατομικές επιλογές στην αλλαγή της διατροφής μας ως τις πιο συλλογικές όπως στη διαχείριση των απορριμμάτων ή την ενεργειακή οικονομία, το κύριο ζήτημα είναι η δράση. Και δράση σημαίνει πολιτική. Η πολιτική της επόμενης δεκαετίας είναι η οικολογική αντιμετώπιση της τροπής που έχει πάρει η ανάπτυξη στον πλανήτη. 

Χρειαζόμαστε ουσιαστική δικτύωση

Κάτι που μας μπερδεύει είναι μία αίσθηση υποχρέωσης να επικοινωνούμε όλοι με όλους. Μία αίσθηση ότι πρέπει να είμαστε μέσα σε όλα, δικτυωμένοι. Από πουθενά δεν προκύπτει μια τέτοια υποχρέωση. Ούτε είναι ανάγκη. Δεν είναι ανάγκη η επιφανειακή δέσμευση σε όσα θεωρούνται trend, στις προτεραιότητες ενός κυρίαρχου τρόπου ζωής που κανείς δεν μας ρώτησε καν αν τον αναγνωρίζουμε ως κυρίαρχο. 

Άλλο μπορεί να είναι το αληθινό πρόβλημα. Η έλλειψη ουσιαστικής δικτύωσης με τον κόσμο γύρω μας, η απομόνωσή μας και ο αποκλεισμός μας, ναι, μπορεί να αποτελέσουν μεγάλο πρόβλημα. Το να μην ξέρουμε το πιο δημοφιλές ανέκδοτο της ημέρας δεν είναι έλλειψη. Έλλειψη όμως είναι να μην ξέρουμε πώς ζει ο γείτονάς μας και αν έχει ανάγκη ή να μην έχουμε βοήθεια στο να μορφώσουμε με επάρκεια το παιδί μας. Και πρόβλημα δικτύωσης είναι να έχουμε απομονωθεί τόσο, ώστε επί της ουσίας να μην μπορούμε να διαχειριστούμε τα δεδομένα της ζωής μας και να έχουμε γίνει έρμαια της συγκυρίας.

Αλλά για αυτού του είδους τη δικτύωση κανείς δεν μας προετοιμάζει επαρκώς. Και εμείς βολευόμαστε συχνά με το αντίθετό της, με επιφανειακές σχέσεις, με ιδιοτελείς συνυπάρξεις ή κακότροπες εκφράσεις ενός αλόγιστου και συμπιεσμένου ψυχισμού μας που αδυνατούμε να περιορίσουμε.

Ας κοιτάξουμε να γίνουμε μέρος ενός κόσμου, ενός σύμπαντος που μας κάνει καλύτερους κι ας αφήσουμε τα κουτσομπολιά, τις αναίτιες μάχες εντυπώσεων και την πλαδαρότητα των ισχνών ικανοποιήσεων. Δεν βγαίνει με αυτά πέρα η ζωή…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr