Όπως ισχύει για τα περισσότερα πράγματα στη ζωή, το ίδιο συμβαίνει και με την πρώτη ημέρα της σχολικής χρονιάς…

Αν το περάσεις μία φορά στη ζωή σου, κάθε επόμενη φορά, σου φαίνεται ευκολότερη…

Και μπορεί για τα παιδιά, όντως, να φαίνεται σαν κάτι εξαιρετικά βαρύ, όμως σε δεύτερες συζητήσεις με αυτά κυριαρχούν και άλλες σκέψεις, απαλλαγμένες από το άγχος της πρώτης ημέρας…

Ξεχωριστή σίγουρα είναι έτσι κι αλλιώς, η πρώτη ημέρα για τα «πρωτάκια» στο Δημοτικό σχολείο, γιατί γι’ αυτά η σημερινή ημέρα, είναι η απαρχή της γνωριμίας με ένα νέο κόσμο!

Στην πόλη μας ωστόσο όλο το καλοκαίρι είχαμε δύο βασικά ζητήματα που μας απασχόλησαν και όπως φαίνεται θα μας απασχολήσουν και στην πορεία…

Το ένα ζήτημα ήταν αυτό του 1ου Νηπιαγωγείου και της μεταστέγασής του στο 1ο Δημοτικό και το δεύτερο η έναρξη λειτουργίας του 4ου Δημοτικού Ανατολής…

Ξεκινώντας ανάποδα, να δώσουμε και από εδώ τη διευκρίνιση, ότι το 4ο Δημοτικό Ανατολής θα λειτουργήσει κανονικά, με όλες τις τάξεις, πλην ίσως της Ε’ γιατί μέχρι χθες δεν είχε συμπληρωθεί ο ελάχιστος απαιτούμενος αριθμός των οκτώ μαθητών…

Γιατί κάνουμε τη διευκρίνιση και όχι διόρθωση, όπως ίσως θα περιμένατε να γράψουμε;

Γιατί, όταν τη Δευτέρα απευθυνθήκαμε για το θέμα στον περιφερειακό διευθυντή εκπαίδευσης κ. Καμπουτράκη, απάντησε δημόσια, ότι πλην της Α’ τάξης, οι υπόλοιπες δύσκολα θα λειτουργήσουν…

Χθες λοιπόν επικοινωνήσαμε με τον διευθυντή του σχολείου, που μας ενημέρωσε, ότι το σχολείο θα ξεκινήσει κανονικά με όλες τις τάξεις, έχοντας ήδη 60 μαθητές, με ένα ερωτηματικό μόνο για την Ε’ τάξη…

Επομένως, άλλων ήταν το λάθος και όχι δικό μας και δε νομίζουμε να είχε κανείς την απαίτηση να προβούμε στη διασταύρωση αυτού που μας είπε ο καθ’ ύλην αρμόδιος…

Στο πρώτο ζήτημα του Νηπιαγωγείου και του Καπλάνειου, προέκυψε νέο θέμα, αυτή τη φορά με τη σύμπτυξη των τριών τμημάτων της Δ’ τάξης για τη φετινή Ε’ τάξη σε δύο τμήματα…

Επειδή με την ιδιότητα του γονέα έχουμε περάσει από αντίστοιχες καταστάσεις με τα δικά μας παιδιά, κατανοούμε απόλυτα τη θέση τους, να μην θέλουν τη σύμπτυξη των τμημάτων…

Είναι διαφορετικό για τα παιδιά, όπως και διαφορετικό για τον κάθε δάσκαλο να έχει στην τάξη 15 ή 25 μαθητές…

Αφήνουμε στην άκρη τα επιχειρήματα για τα παιδιά που αντιμετωπίζουν διάφορα προβλήματα γνωστικής φύσεως ή υγείας, γιατί αυτά μπορεί να προκύψουν οπουδήποτε…

Υπάρχει όμως η αίσθηση, ότι δε μπορεί να γίνει με τις πλέον κατάλληλες συνθήκες ένα μάθημα σε μία τάξη 25 παιδιών και γι’ αυτό νομίζουμε, ότι αντί για τους γονείς, οι πρώτοι που έπρεπε να αντιδράσουν στο σχεδιασμό θα έπρεπε να είναι οι εκπαιδευτικοί του σχολείου… 

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ