Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας χρειάστηκε να φτάσει μέχρι τα Τζουμέρκα και τον Καταρράκτη για να υπενθυμίσει κάτι απλό, ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να υποχωρήσει από τις αξιώσεις της για τις γερμανικές αποζημιώσεις. Ακόμα και στις εσχατιές της χώρας, στα πανέμορφα χωριά της Ηπείρου, η μνήμη είναι στέρεη, υπαρκτή και γι΄ αυτό ζώσα. Οι κάτοικοι πενθούν ακόμα τους ανθρώπους τους που έχασαν άδικα από τις επιθέσεις του τακτικού γερμανικού στρατού το ‘40. Δραματική λεπτομέρεια: Στον Καταρράκτη πενθούν και για δύο πεσόντες που δεν έχουν ακόμα εξακριβωθεί τα στοιχεία τους. Αυτή ακριβώς δεν είναι η έννοια της αποκατάστασης; Να έχει ένα όνομα ο νεκρός, να βρει ατόφια τη μνημοσύνη. 

Και το δικαίωμα της Ελλάδας στην αποκατάσταση πηγάζει από ένα και μόνο ερώτημα: Ποιος δικαιούται να σκοτώνει τα παιδιά της; Ποιος δικαιούται να ορίζει με το όπλο στο χέρι ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει; Αυτό είναι το βασικό ερώτημα σήμερα που έχουμε επίγνωση όχι μόνο των γεγονότων, αλλά και των συνεπειών τους, όπως και το χάραγμα που άφησαν πάνω στον ανθρώπινο πολιτισμό. Γι’ αυτό και σήμερα οι κοινωνίες μας είναι ευαίσθητες σε θέματα γενοκτονιών και πολεμικών εγκλημάτων. 

Δυστυχώς στη χώρα μας αντιμετωπίζουμε με ελαφρότητα και επιφανειακή νωχέλεια τις κοινωνικές ρηγματώσεις της ιστορίας μας. Δεν είναι βέβαια και μόνο ελληνικό φαινόμενο. Όμως αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι οι γερμανικές αποζημιώσεις δεν αφορούν το τότε, αλλά το σήμερα. Δεν θέλουμε απλώς τις νεκρολογίες και τις μακρές λίστες των  νεκρών. Τα μνημόσυνα ξέρουμε να τα κάνουμε και μόνοι μας. Θέλουμε να κλείσουν και οι πληγές, να παλέψουμε όσο γίνεται να αποκατασταθεί το μέτρο και η ισορροπία, που σημαίνει να αποκατασταθεί ο άνθρωπος έστω μέσα από το αποτύπωμα της μνήμης του, να αποκατασταθεί και ο τόπος μαζί. Είναι θέμα δικαιοσύνης και εντέλει ισότητας, δημοκρατίας. Κανένα έγκλημα δεν μπορεί να μένει ατιμώρητο και οι επιπτώσεις του πρέπει να υπάρχουν τρόποι να αντιμετωπίζονται,. Αυτό ζητά η Ελλάδα και πίσω δεν μπορεί να κάνει ποτέ, όσο τουλάχιστον υπάρχουν Έλληνες που θυμούνται. 

Βγαίνοντας στην αγορά

Βγαίνεις στην αγορά για πέντε και καλύπτεις μια ανάγκη το πολύ. Όταν λέμε σήμερα αγορά βέβαια δεν εννοούμε το ίδιο με αυτό που έλεγαν πριν από 30 – 40 χρόνια που δεν ήταν και τόσο διαφορετική ίσως η πόλη μορφολογικά, αλλά το βάρος των αναγκών και των δυνατοτήτων ήταν πολύ διαφορετικό. 

Σήμερα το να βγεις στην πόλη είναι και μία περιπέτεια κατ΄ αρχάς του πώς θα μετακινηθείς, πού θα παρκάρεις, πώς θα βρεις τον δρόμο σου. Θέλει ολόκληρο σχεδιασμό που από ένα βαθμό και πέρα σου παίρνει πολύτιμο χρόνο και διάθεση. Γιατί δεν υπάρχει και πολύς χρόνος έτσι κι αλλιώς και η διάθεση είναι μία πολύπλοκη και ευμετάβλητη εξίσωση. 

Ακόμα και τα Γιάννενα με το μικρό σχετικά κέντρο, μετατρέπονται στιγμές στιγμές σε μία κουραστική και δύστροπη πόλη που σου σπάει τα νεύρα. Ένας σταματήσεις με αλάρμ τρία μέτρα από τα φανάρια πιο μπροστά από την Αστυνομία και σου κλείσει το δρόμο, σου φτάνει και περισσεύει. Απόδειξη ότι η προσβασιμότητα είναι μία πολύπλοκη έννοια που από μόνη της είναι η μισή σχέση μας με την πόλη. Για να μην πάμε και στα πιο δύσκολα όπως η ακρίβεια και οι χαμηλοί μισθοί, οι επιτακτικές βιοποριστικές ανάγκες κλπ. Πού όρεξη μετά να πιεις κι έναν καφέ…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr