Η κατάσταση στους Δήμους είναι ασφυκτική κι αν δεν φαίνεται έντονα είναι γιατί δεν είναι η πρώτη φορά. Αντίθετα μοιάζει να έχει παγιωθεί αυτή η κατάσταση αδιεξόδων ειδικά στα χρόνια της κρίσης. Τα σημάδια είναι πολλά και έχουν να κάνουν με την αδυναμία να αντιμετωπίσουν τα μεγάλα προβλήματα, όπως είναι η διαχείριση των απορριμμάτων. Προστίθενται και τα έκτακτα θέματα όπως η φροντίδα για τους πρόσφυγες που δεν είναι φυσικά έκτακτο σε περιοχές όπως των Ιωαννίνων αντίθετα έχει χαρακτηριστικά επίσης παγιωμένης κατάστασης.

Το ενδιαφέρον είναι ότι οι Δήμοι αντέχουν. Κάνουν ότι μπορούν και τα καταφέρνουν. Κι αυτό σημαίνει ότι διαθέτουν κάτι που δεν το έχει η κεντρική εξουσία. Λογικά είναι η σύνδεση με την τοπική κοινωνία, η γείωση που έχουν τα στελέχη της. Εκεί που θα έπρεπε να επενδύσει και η ίδια η Πολιτεία αν θέλει να δει και τις πολιτικές της να εφαρμόζονται.

Προφανώς το κεντρικό ζήτημα είναι για όλα η χρηματοδότηση. Είτε για τη διαχείριση των απορριμμάτων, είτε για πράσινες πολιτικές, είτε για κοινωνικές πολιτικές, είναι φανερό ότι χωρίς πόρους δεν γίνεται τίποτα. Από την άλλη και οι δήμοι πρέπει να αλλάξουν. Η εποχή που έπαιρναν τις κρατικές χρηματοδοτήσεις, κάναν όσες προσλήψεις ήθελαν σε συμβασιούχους και ζητούσαν μόνο να υλοποιήσουν έργα, έργα έργα… πέρασε. Στις μέρες μας όμως με δεδομένη και την κρίση, απαιτείται διαχειριστική επάρκεια, περιορισμός σπατάλης, επένδυση στη γνώση και την καινοτομία και λογικές αλληλεγγύης προς την κοινωνία. Με ένα τέτοιο πλαίσιο, οι δήμοι θα μπορούσαν να είναι και αποτελεσματικοί και απόλυτα χρήσιμοι.

Αλλά προέχει να τους δώσει τις δυνατότητες και τα εργαλεία το κεντρικό κράτος. 

Οι παράλληλοι μονόλογοι

Έχω προσέξει στις άπειρες συζητήσεις που κάνω, αν χρησιμοποιώ ήπιο και συγκαταβατικό λόγο, δεν εισακούγομαι πάντα. Μοιάζει η φωνή μου «αδύναμη», «μαλακή». Επίσης αν παραθέτω όλα τα επιχειρήματα δεν γίνονται πάντα κατανοητός αφού η κουβέντα μπορεί να κολλήσει σε κάτι επουσιώδες που για κάποιον λόγο όμως έχει εντυπωθεί στον συνομιλητή μου ωε σημαντικό. 

Επίσης σε δύσκολες συζητήσεις για πολιτική ή ιστορία, διακρίνω μία τάση κάποιων να προσφεύγουν σε κοινοτοπίες και γενικεύσεις. Είτε γιατί φοβούνται την ευθύνη να πουν κάτι συγκεκριμένο, είτε γιατί το θεωρούν καθησυχαστικό να είναι με κάτι μεγαλύτερο και πιο θολό.

Τέλος, προσέχω ότι από ένα σημείο και πέρα, η συζήτηση ατονεί, σαν να χάνεται το αρχικό ενδιαφέρον. 

Γιατί σημειώνω τέτοιες συμπεριφορές; Γιατί είναι χαρακτηριστικό του ελληνικού τρόπου συζήτησης που είναι συνήθως ένας μεγάλος, παράλληλος μονολόγος. Αλλιώς, δεν πα’ να λες εσύ, εγώ θα λέω τα δικά μου. Γι’ αυτό και όλοι έχουμε προσέξει ότι στο τέλος δεν καταλήγουμε ποτέ και σε τίποτα. Άλλωστε εμείς θα αποφασίσουμε τι θα γίνει; 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr