Μέτωπο ζητάει ο Περιφερειάρχης Αλ. Καχριμάνης για τη διεκδίκηση των μεγάλων οδικών αξόνων. Και καλά κάνει. Υπάρχουν όμως μερικές παράμετροι που θέλουν προσοχή και άλλο τρόπο. Οι συσκέψεις στα υπουργεία για παράδειγμα, πρέπει να συμπεριλαμβάνουν όλους τους βουλευτές και τους εκπροσώπους των τοπικών κοινωνιών και όχι μόνο του κυβερνώντος κόμματος. Κι όχι να ζητάει η αντιπολίτευση να συμμετέχει επειδή δεν καλείται ή να την αποκόπτουν τελείως, όπως έγινε με το προσφυγικό. 

Επίσης, οι ευθύνες όταν αναζητούνται προς το παρελθόν, δεν πρέπει να έχουν όριο μόνο συγκεκριμένες θητείες σε υπουργεία και κυβέρνηση. Ειδικά για τους οδικούς άξονες αν αναζητούσαμε ευθύνες θα έπρεπε να φτάσουμε κυριολεκτικά στον προηγούμενο αιώνα, μην πούμε και στις απαρχές του 20ου αιώνα. Γιατί και τότε ανακοινώνονταν πομπωδώς διεθνείς διαγωνισμοί για το οδικό δίκτυο στις «Νέες Χώρες», αλλά τίποτα ολοκληρωμένο δεν έκαναν ποτέ.

Επίσης, πρέπει να γίνεται εξαντλητική συζήτηση πριν παρθούν αποφάσεις γιατί δεν είναι πάντα ξεκαθαρισμένα όλα τα θέματα όπως αποδείχτηκε και στην πρόσφατη σύσκεψη στην Αθήνα για την Ιόνια. 

Και για να το ξεκαθαρίσουμε, δεν αναζητούμε ευθύνες, ούτε δείχνουμε προς τους τοπικούς παράγοντες για την καθυστέρηση των μεγάλων έργων. Δεν φταίει ούτε η Περιφέρεια, ούτε οι Δήμοι, ούτε οι βουλευτές που δεν ολοκληρώνεται ως τα σύνορα η Ιόνια όπως δεν έφταιγαν ούτε όταν δεν ολοκληρώνονταν η Εγνατία. Αντίθετα, αν έμεναν τα θέματα στην επικαιρότητα ήταν γιατί οι τοπικοί παράγοντες τα κρατούσαν. Τις ευθύνες τις έχουν οι κεντρικές κυβερνήσεις και τα υπουργεία. Κι αν έχουν μία κύρια ευθύνη δεν είναι τόσοι γιατί δεν βρίσκουν πόρους, αλλά γιατί δεν λένε όλη την αλήθεια, παρά μόνο έρχονται όταν φτάνουν τα πράγματα στα όρια και προσφέρουν «ρεαλιστικές» λύσεις, επειδή «τι να κάνουμε, έτσι ήρθαν οι εξελίξεις».

Ας συνεχίσει η τοπική κοινωνία να χτυπάει συνεπώς το καμπανάκι. Από εκεί και πέρα ας αυτοοργανωθεί ώστε όταν της ζητηθεί να είναι έτοιμη να απαιτήσει αυτό που και μπορεί και θέλει να δει να υλοποιείται. 

Είμαστε τόσο μακριά και τόσο κοντά

Λέγαμε παλιά αφελώς ότι το πέταγμα της πεταλούδας εδώ γύρω, προκαλεί αναταραχές κάπου στην Ιαπωνία. Κάπως έτσι μπαίναμε και μέσω της επιστήμης στις λογικές της παγκοσμιοποίησης που τόσο μας απασχολεί σήμερα. Που δεν μας απασχολεί ούτε αυτή πια γιατί έχει γίνει δεδομένο το πόσο αλληλοπλεκόμενος είναι πια ο κόσμος μας. 

Οι σκηνές στα αεροδρόμια με τους ελέγχους για τον νέο ιό, δείχνουν το αντίθετο από αυτό που εκ πρώτης νομίζουμε. Δεν είναι η δύναμη των ελέγχων στα σύνορα, αλλά η ισχύς του δικτυωμένου κόσμου μας. Και μην γελιόμαστε, δεν μπορούν να κλείσουν τα σύνορα για τα ιούς. Τους ιούς που είναι η πιο ισχυρή βιομηχανή σήμερα στον πλανήτη και απειλεί ακόμα και το ανθρώπινο είδος. Ή έτσι φοβόμαστε τουλάχιστον.

Γιατί από την άλλη πλευρά, ο πλανήτης είναι τόσο μικρός που σε λίγο χρόνο όπως θα αποδειχτεί σύντομα φτιάχνει νέα εμβόλια εκεί που χρειάζονταν δεκαετίες ολόκληρες. Είμαστε τόσο μακριά και τόσο κοντά και για τα κακά και για τα ωφέλιμα.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr