Πέρυσι τις ολιγοήμερες διακοπές μας στις κοντινές θάλασσες τις περάσαμε σε μία παραλία της Πρέβεζας με λίγο κόσμο και απόσταση ομπρέλας από ομπρέλα πάνω από πέντε δέκα μέτρα και σε μερικές παραλίες της Λευκάδας από τη μέσα πλευρά, σε βραχάκια, πλην μιας ημέρας στο Νυδρί κι άλλης μίας στον Μικρό Γιαλό όπου εκεί οι αποστάσεις μπορεί να ήταν και 50 μέτρα. Δεν είχαμε μυριστεί ότι κάθε θα γίνει με έναν ιό, ένα χρόνο μετά,  απλώς έτσι συνηθίζουμε. Αυτή είναι μία εικόνα.

Η άλλη εικόνα είναι μία χρονιά μετά από το τρομοκρατικό χτύπημα στις Βρυξέλλες, όταν στην αναχώρηση στο εκεί αεροδρόμιο, στον έλεγχο αποσκευών υπήρχαν χιλιάδες άνθρωποι ταυτόχρονα επί ώρες για να περάσουν τις πύλες και την λεπτομερή έρευνα.

Ναι, στην Ελλάδα μπορείς να πας στη θάλασσα χωρίς να χρειαστεί να βρεθείς κοντά με άλλους ανθρώπους. Φτάνει να αντέχεις τον εαυτό σου και τη μοναξιά μιας μικρής παρέας βέβαια. Από την άλλη, πώς γίνεται να αποφύγει κάποιος σήμερα σε ένα ταξίδι τις συνθήκες μαζικής μετακίνησης; Πολύ δύσκολο. Να μία αντίφαση…

Οι περισσότεροι φέτος πάντως θα προσπαθήσουν να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες, θα τηρούν τις αποστάσεις, θα έχουν μαζί με το αντιηλιακό και το αντισηπτικό. Και οι οργανωμένοι χώροι που θα καταφέρουν να ανοίξουν, τα ξενοδοχεία, οι ταβέρνες, τα μπαρ είναι βέβαιο ότι θα ρίξουν μεγάλο βάρος στην υγιεινή.

Από εκεί και πέρα, το ελληνικό καλοκαίρι είναι ένας τεράστιος χώρος, μία συνθήκη που χωρά τα πάντα. Χωράει όλα τα καλά, χωράει όμως και την αυθαιρεσία, τον ερασιτεχνισμό, την αδιαφορία για το κοινό καλό, την έλλειψη ευθύνης. Ας το έχουμε υπόψη κι αυτό.

Ίσως πάλι, ακριβώς επειδή και τις άλλες χρονιές τα είχαμε υπόψη και τα αρνητικά, ίσως φέτος να είναι ευκαιρία να τα περιορίσουμε και λίγο με την ευκαιρία των μέτρων πρόληψης. Να αρνηθούμε να στοιβαχτούμε σε μαζικές παραλίες με αμφίβολες υπηρεσίες ή να μην προστρέξουμε σε μειωμένου επαγγελματισμού παροχές. Ίσως το ότι θα προσέχουμε περισσότερο τους εαυτούς φέτος να δώσει και μία ώθηση στην καλή πλευρά του τουρισμού μας που ξέρουμε ότι υπάρχει και χρειάζεται τόνωση. 

Τώρα είναι ο καιρός των απαντήσεων

Ούτε μέσα στο σπίτι θα κάτσουμε έξι μήνες, ούτε όμως θα βγούμε έξω σαν κοπάδι που του δίνει εντολές ο τσοπάνης. Αυτό ας το έχουν υπόψη όλοι όσοι νομίζουν ότι η κοινωνία είναι μια υπόθεση διαχείρισης των μαζών. 

Κι ούτε μπορεί ο φόβος να γίνει η κυρίαρχη συνθήκη της ζωής. Τουλάχιστον όχι ο φόβος της συνομιλίας, της συνύπαρξης, της κοινότητας μέσα στην οποία ζούμε. Μας φτάνουν όλοι οι φόβοι που προστέθηκαν στη μεγάλη η κρίση. Ο φόβος της ανεργίας, ο φόβος της φτώχειας, ο φόβος ενός μέλλοντος που σβήνει, αυτά ήταν τα βάρη που άφησε στις πλάτες μας και τις ψυχές μας η τρομερή περίοδος της κρίσης και των μνημονίων.

Στη χώρα μας, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με την πειθώ, αλλά και μία αίσθηση υποχρέωσης συμβιβασμού προς την κοινή προσπάθεια, οι περισσότεροι Έλληνες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία τήρησαν τα μέτρα απόστασης. Και καλά έκαναν. Αυτή ήταν η καλύτερη επιλογή για να αποκλεισθεί μακριά ο ιός.

Από εκεί και πέρα καμία καραντίνα δεν κρατάει πάνω από «40 ημέρες» για να κάνουμε κι ένα λογοπαίγνιο. Κάποια στιγμή θα εκτεθείς. Για να δουλέψεις, για να έχεις φαΐ στο τραπέζι, για να πάει το παιδί σχολείο. Το ζήτημα όμως δεν είναι μόνο πότε θα έρθει αυτή η στιγμή, κάτι που είναι και υπόθεση των ειδικών. Το ζήτημα είναι και τι προετοιμασίες έκανε το κράτος. Φρόντισε το κράτος να δουλεύουν όλα ρολόϊ στα νοσοκομεία και να υπάρχει επάρκεια εξοπλισμού και προσωπικού; Φρόντισε το κράτος να δουλεύει ρολόι η αγορά υπέρ επιχειρηματιών και εργαζομένων; Φρόντισε το κράτος να τρέχει με χίλια το Δημόσιο; Να μερικά ερωτήματα στα οποία ήδη απαντούν σταδιακά οι πολίτες. Και ας μην είμαστε σίγουροι για το τι απαντούν εκ των προτέρων.