Όταν ανοίγει μία δημόσια συζήτηση πάντα προκύπτει και κάτι νέο ή ενδιαφέρον. Κι αυτό ισχύει και για την περίπτωση της διαβούλευσης για την πρόταση ανάπλασης του Πάρκου Πυρσινέλλα που ξεκίνησε η δημοτική αρχή. Το νέο στοιχείο είναι ο σημαντικός αριθμός φορέων που θέτει το θέμα του μητροπολιτικού πάρκου που θέλαμε να δημιουργηθεί στη θέση του στρατοπέδου Βελισσαρίου αν κάποτε αυτό παραχωρούνταν στον Δήμο.

Και μπορεί αυτή καθ’ αυτή η πρόταση για το Γιαννιώτικο Σαλόνι να έχει έναν χαρακτήρα διαχειριστικό με δεσμεύσεις και συγκεκριμένα πλαίσια μέσα στα οποία μπορεί να κινηθεί- και μέσες άκρες θα συμφωνήσουν οι περισσότεροι για τους άξονες αξιοποίησης του χώρου- όμως η συζήτηση έδωσε αφορμή για να επιστρέψει το «ξεχασμένο» θέμα της παραχώρησης του στρατοπέδου.

Και είναι λογικό να το συζητάμε ξανά γιατί κατ΄ αρχάς βλέπουμε όλοι την ανάγκη να προστεθεί αυτός ο χώρος στον δημόσιο χώρο της πόλης. Χώρο για στρατόπεδο μπορεί να βρει αλλού το υπουργείο Εθν. Άμυνας, τέτοιον όμως χώρο δεν μπορεί να βρει αλλού η πόλη των Ιωαννίνων.

Έχει ενδιαφέρον ότι με την ευκαιρία πολλοί ζητάνε και την αξιοποίηση του αλσυλλίου που βρίσκεται από την άλλη πλευρά στο χώρο του Ζωγράφειου Οίκου Ευγηρίας. Είναι τέτοια η ανάγκη των πολιτών για δημόσιους χώρους και πράσινου, που δεν καταλαβαίνουν γιατί δεν υπάρχουν σύγχρονες προτάσεις αξιοποίησης του πρασίνου στο λεκανοπέδιο και την πόλη έτσι όπως έχει απλωθεί.

Επιπλέον, αποτελεί μεταρρυθμιστική ανάγκη της εποχής και θεσμική υποχρέωση της Πολιτείας να βρει λύσεις για τον δημόσιο χώρο των πόλεων. Με αφορμή και την πανδημία ίσως, αλλά δεν χρειαζόταν καν, πολύς κόσμος κατανοεί ότι δεν πάει άλλο με αυτές τις πόλεις. Έχουμε κλειστεί μέσα στα κλουβιά και ψάχνουμε με αγωνία να βρούμε χώρο να περπατήσουμε, να παίξουν τα παιδιά μας, αλλά και να συμμετέχουμε σε δράσεις πολιτισμού ή να λειτουργήσουμε μέσα σε σύγχρονα δημόσια κτίρια. Αυτά είχαμε στο μυαλό μας οι περισσότεροι όταν είχε προχωρήσει από τον Δήμο η παραχώρηση του στρατοπέδου. 

Φαίνεται ότι ήρθε ο καιρός να επιστρέψει στο τραπέζι και αυτό το θέμα. 

Κούραση μετά τη μεγάλη προσπάθεια

Τώρα αρχίζει να μας κατακλύζει η κούραση. Κι από τα ανοίγματα στις πτυχές μας βγαίνει και μία θλίψη.

Η κούραση είναι από πολλές πλευρές μαζεμένη. Από την προσπάθεια που κάναμε να είμαστε εντάξει με τις υποχρεώσεις μας και να τηρούμε τους όρους της καραντίνας. Ήθελε προσπάθεια όντως ακόμα και για το πώς θα βγεις από το σπίτι ή θα επικοινωνήσεις με τον απέναντι. 

Μεγάλη ήταν και είναι η προσπάθεια να παραμείνουμε υγιείς. Να είμαστε υγιείς για να συνεχίσουμε απρόσκοπτα τη ζωή μας, για να είμαστε καλά και να βιώνουμε αυτήν την ικανοποίηση από αυτό το «καλά» κι εμείς προσωπικά και οι δικοί μας. 

Και προσπαθήσαμε πολύ να κρατήσουμε και την ψυχραιμία μας μπροστά στην απειλή της ανεργίας, της έλλειψης εσόδων, την ανησυχία για το ζοφερό μέλλον που το έχουμε ξαναζήσει και ξέρουμε ότι δεν προσέχει την ασφάλεια των εργαζομένων και των μη προνομιούχων- για να θυμηθούμε και μία παλιά φράση όταν οι λαϊκές ανάγκες δεν στιγματίζονταν ως λαϊκιστικές τόσο εύκολα. 

Όλη αυτή η προσπάθεια και η κούραση δεν θέλουμε να πάνε χαμένες. Αλλά δεν είμαστε και πολύ αισιόδοξοι…, μπορεί και να πάνε χαμένες. Δέκα χρόνια τώρα νιώθουμε ότι πάει χαμένο μεγάλο κομμάτι της ζωής μας. Κι αυτός είναι ένας καλός λόγος να είμαστε με ένα θλιμμένο και αμήχανο χαμόγελο στο στόμα. Κι αν …

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr