Δεν είναι κακή ιδέα η διενέργεια τοπικού δημοψηφίσματος που τέθηκε από μερίδα της δημοτικής αρχής. Το θέμα προέκυψε βέβαια μετά την καταψήφιση της πρότασης του Δήμου για το έργο του οδοφωτισμού, οπότε δεν είναι και σίγουρο ποια είναι συνολικά η άποψη των τριών παρατάξεων για τα δημοψηφίσματα. Ειδικά για τον οδοφωτισμό πάντως, θα είναι δύσκολο ακόμα και να τεθεί το ερώτημα. Θα ήταν πχ «Θέλετε οδοφωτισμό με ΣΔΙΤ, ΣΕΑ ή Δημοτικές Υπηρεσίες ή έναν συνδυασμό;». Αφενός δεν θα μπορούσαν να εξηγηθούν όλα αυτά αφετέρου θα ήταν δύσκολο να βρεις πού να βάλεις το ναι ή το όχι. 

Ποιο εύκολο θα ήταν ένα δημοψήφισμα για την καθαριότητα. Τέτοια δημοψηφίσματα για αγαθά όπως το νερό ή τη διαχείριση σημαντικών λειτουργιών της πόλης έχουν γίνει και σε μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις. Το ερώτημα στην προκειμένη περίπτωση είναι πολύ καθαρό: «Να ιδιωτικοποιηθεί ή όχι η διαχείριση των απορριμμάτων του Δήμου;». Παλιότερα είχε τεθεί ένα τέτοιο ερώτημα και για το νερό της Θεσσαλονίκης στο οποίο επικράτησε η πλευρά που δεν ήθελε ιδιωτικοποίηση, αλλά εκείνο το δημοψήφισμα δεν άρεσε και πολύ στην τότε κυβέρνηση.

Με άλλα λόγια, στα δημοψηφίσματα υπάρχουν δύο κρίσιμα θέματα: Το ένα είναι πώς τίθεται το ερώτημα ώστε να προκύπτει αβίαστα ένα «ναι» ή ένα «όχι» και το άλλο είναι ποια γενικότερη αίσθηση, ποια ιδέα διαμορφώνεται μέσα στο κοινωνικό σώμα για ένα ζήτημα που μοιάζει να το διχάζει. 

Γι΄ αυτό άλλωστε και δημοψηφίσματα γίνονται εκεί που υπάρχουν ισχυρά επιχειρήματα και από τις δύο πλευρές και αδυνατεί να λάβει αποφάσεις η εκτελεστική εξουσία φοβούμενη μην σπάσει την κοινωνική συνοχή αδικώντας κάποια πλευρά.

Σε θέματα πόλης πάντως, τα τοπικά δημοψηφίσματα μπορούν  να λειτουργήσουν σε επιμέρους θέματα, με την προϋπόθεση ότι έχει εξασφαλιστεί επαρκές πλαίσιο για διάλογο και γνωρίζουν όλοι όλα τα δεδομένα. Με την εμπειρία πάντως ότι δεν έγιναν δημοψηφίσματα για το αν θέλαμε την κατεδάφιση του Ξενία ή την αξιοποίησή του ή για το τι θα θέλαμε να γίνει στην πλατεία, δύσκολα πιστεύει κανείς ότι θα γίνει κάτι τέτοιο τώρα για ένα έργο οδοφωτισμού ή για το αν φτάνει το προσωπικό για την καθαριότητα στις δημοτικές ενότητες. Θα είχε πάντως ενδιαφέρον και η τοπική κοινωνία να θέσει τα δικά της ερωτήματα για τυχόν δημοψηφίσματα. Θα άντεχε ο Δήμος να προωθήσει τα ερωτήματα των πολιτών;

Πόνοι παντού

Πόνοι παντού στο σώμα, μία ατελείωτη διαπραγμάτευση με τη διαχείριση μικρών και μεγάλων πόνων. Όλο αυτό το διάστημα του εγκλεισμού σαν να ξέσπαγαν από παντού στο σώμα μας και πόνοι που μας καλούσαν να τους αντιμετωπίσουμε. Ακριβώς τότε που δεν μπορούσαμε να φτάσουμε εύκολα μέχρι τον γιατρό ή το νοσοκομείο- που φοβόμασταν άλλωστε και να πάμε- τότε ήταν που νιώθαμε τη φλεγμονή να πυροδοτείται.

Μπορεί και να μην νιώθαμε τίποτα στην ουσία, εκτός από την αίσθηση ότι κάτι μπορεί να μας συμβεί. Αληθεύει ότι υπήρξε κόσμος που δεν πήγαινε στο νοσοκομείο από τον φόβο του ότι θα κολλήσει και ανησυχούν τώρα οι γιατροί ότι θα έχουν συσσωρευτεί συμπτώματα από σοβαρές νόσους. 

Όμως οι περισσότεροι δεν ήμασταν παρά κατά φαντασία ασθενείς. Ή μάλλον ήμαστε σίγουροι ότι πονάμε, ακριβώς γιατί είχαμε μπει στη ζώνη των φόβων μας, προβάλλαμε πάνω μας τον πόνο μίας μελλοντικής νόσου.

Τουλάχιστον για κάποιους εξ ημών που πάτησαν τα –ήντα, όταν επανέρχονταν η ψυχραιμία, η παρηγορητική και καθησυχαστική σκέψη ήταν αυτή τη φορά ότι το σώμα μας έτριζε επειδή μεγαλώνουμε κι όχι γιατί εκτεθήκαμε στην τρομερή αρρώστια και τον αχαλίνωτο ιό. Κι έτσι πέφταμε να κοιμηθούμε με την πίστη ότι αυτή τη φορά ήταν καλύτερο που μεγαλώνουμε κι ας πονάμε παντού. Είχαμε αφήσει έξω από την πόρτα τον ιό. Τον ιό της ανησυχίας…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr