Το ’90 τώρα, θυμάμαι στα αμφιθέατρα της Κτηνιατρικής, οι συμφοιτητές στις πρώτες σειρές στο μάθημα άνοιγαν κι από κανένα μαγνητοφωνάκι. Αντιδρούσαν κάποιοι καθηγητές, άλλοι όχι. Θα μου πεις τι ξεχωριστό που δεν πρέπει να καταγραφεί, μπορεί να ειπωθεί σε ένα… μάθημα ανατομίας, αλλά ο προφορικός λόγος πάντα μπορεί να κρύβει παγίδες. Ο επιμελής φοιτητής όμως ενδιαφέρεται να έχει τις λεπτομέρειες για να προχωρήσει τη μελέτη του. Από τότε πέρασαν δεκαετίες και ήρθαμε στον καιρό των τηλε-διασκέψεων.   

Καλύτερα είναι τώρα, πιο πλούσια, πιο άμεσα. Οι φοιτητές αγκάλιασαν τη νέα μέθοδο της τηλε-διδασκαλίας που ήρθε φυσιολογικά λόγω των αποκλεισμών της πανδημίας και οι καθηγητές αποδείχτηκαν έτοιμοι να ανταποκριθούν. Η τηλε- εκπαίδευση πήγε πολύ καλά στα πανεπιστήμια γιατί όλες οι πλευρές ήταν από πριν πιο έτοιμες και προσαρμοσμένες στη νέα τεχνολογία και την αξιοποιούσαν επικουρικά.

Με άλλα λόγια, η μάθηση θα βρίσκει τους δικούς της δρόμους για να προχωρά και η τεχνολογία που προοδεύει τρομερά μέσα στο χρόνο, δίνει συνέχεια ακόμα περισσότερες λύσεις. Κι αυτό δεν μπορεί να σταματήσει με τίποτα.

Πρόσφατα συμμετείχα σε μία τηλε-διάσκεψη για δουλειά. Μου έκανε εντύπωση πόσο αποτελεσματική ήταν, πόση εργασία παρήγαγε, αποτέλεσμα. Ίσως γιατί ήταν όλοι πιο συγκεντρωμένοι και εστιασμένοι σε αυτό που επιδίωκαν. Κι ο ανθρώπινος τόνος δεν χανόταν αφού όλοι έδειχναν τον πιο καλό τους εαυτό στην προσπάθεια που κάνουμε όλοι μας πια, να ανταποκριθούμε στις δυσκολίες των καιρών, στα προβλήματα που έφερε η πανδημία και τα μέτρα πρόληψης. 

Η τεχνολογία όμως ήρθε για να μείνει. Κι αλλάζει ριζικά τον τρόπο ζωής μας. Κάποια στιγμή θα επανέλθουμε στη φυσική τάξη των πραγμάτων και θα γνωρίσουμε ξανά τη ζέση της ανθρώπινης επαφής, όμως η τεχνολογία θα έχει αναγνωριστεί από όλους και περισσότερους από εμάς πια ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Κι αυτό είναι ένα κέρδος…

Ο άνθρωπος στο φόντο

Τις τελευταίες ημέρες συζητήθηκε πολύ το πρωτοσέλιδο των New York Times με τα 1000 άτομα που έχασαν τη ζωή τους από τον κορωνοϊό, τα ονόματά τους και μικρά βιογραφικά τους. Θεωρήθηκε ένα μεγάλο επίτευγμα της δημοσιογραφίας σήμερα, γιατί αν και φαίνεται απλό έκανε κάτι που έμοιαζε πολύ δύσκολο όλο αυτό το διάστημα: Έδωσε πρόσωπο εκεί που όλα ήταν αριθμοί και στεγνές ιατρικές πληροφορίες. Και είχε και μία ανατρεπτική λειτουργία για την Αμερική όπου η ηγεσία Τραμπ αρνείται καν να αναγνωρίσει τη δυναμική των αριθμών και το μέγεθος της τραγωδίας.

Παρ’ όλα αυτά, απέχουμε πολύ ακόμα από την αναγνώριση παγκοσμίως του ρόλου που παίζουν οι άνθρωποι, της σημασίας που έχουν οι ανθρώπινες ζωές. Γιατί ο άνθρωπος λείπει από τα μεγάλα γεγονότα, λείπει από τις εξελίξεις και τις παγκόσμιες υποθέσεις. Μιλάμε πολύ για πολιτικές, ιδεολογίες, συμβάντα, υποτίθεται ότι όλα αυτά αφορούν τους ανθρώπους, αλλά σπάνια ακούγεται η φωνή των ίδιων των ανθρώπων.

Και συνήθως ακούμε για ανθρώπινες ιστορίες μόνο σε τραγωδίες, όπως το τσουνάμι ή η 11η Σεπτέβρη, αλλά κι εκεί όχι για πολύ. Σύντομα τα μικρόφωνα τα παίρνουν πάλι οι ηγέτες του κόσμου και τα μεγάλα ΜΜΕ ακολουθούν με τους ανθρώπους να μπαίνουν ξανά στο ρόλο του θεατή. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr