Είναι γενικευμένη η αίσθηση πια ότι δύσκολα θα ξαναμπούμε σε γενική καραντίνα. Όχι ότι θα έχουμε εναλλακτική επιλογή αν – μακριά από μας- επανέλθει ένα δριμύ κύμα πανδημίας, αλλά αυτή τη στιγμή κανείς στη χώρα δεν μοιάζει έτοιμος να ξανακλειστεί σπίτι. Ούτε το θέλει κι ίσως και ούτε να το μπορεί πια. Γιατί το κόστος ήταν βαρύ σε όλα τα επίπεδα, προσωπικά, κοινωνικά, οικονομικά. Ευτυχώς όμως, τα κέρδος, ο περιορισμός των θυμάτων και των κρουσμάτων, μοιάζει να ανοίγει έναν δρόμο αισιοδοξίας. 

Αν αφήσουμε όμως τελείως στην άκρη την πιθανότητα νέες έξαρσης της πανδημίας, θα δούμε ότι το πεδίο δεν είναι ανοιχτό και ο δρόμος αισιοδοξίας δεν είναι στρωμένος με άνθη. Το αντίθετο. Στην πράξη μόνο τώρα αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε την πολύπλοκη και δυσοίωνη κατάσταση που δημιουργεί η οικονομική κατάρρευση.

Κι εδώ μοιάζει να υπάρχει μία αντίφαση. Από τη μία ο περισσότερος κόσμος αισθάνεται ότι βγαίνει από το σκοτεινό τούνελ και αρχίζει να λειτουργεί σχεδόν σαν μην υπάρχει νόσος.

Από την άλλη, αυτή η αίσθηση δεν μετατρέπεται ακόμα σε κάτι ζωντανό και δημιουργικό. Γιατί φαίνεται ότι λείπει το σχέδιο ανάκαμψης. Η επιστροφή στην κανονικότητα δεν μπορεί να γίνει σαν μην υπήρξε καν η περίοδος της καραντίνας και του φόβου που περάσαμε. Δεν θα τα βρούμε όπως τα αφήσαμε όλα τον Φλεβάρη. Και μεταξύ μας, δεν τα είχαμε αφήσει και σε τόσο καλή κατάσταση ώστε να τα θυμόμαστε με νοσταλγία.

Αλλά δεν βλέπουμε και ένα ασφαλές σχέδιο επιστροφής, ένα πρόγραμμα με μέλλον. 

Μερεμέτια βλέπουμε με περικοπές μισθών, ψιλοδάνεια και ένα ατελείωτο ευχολόγιο για επικοινωνιακούς σκοπούς. Πάλι καλά που υπάρχουν διαθέσιμοι πόροι από την ΕΕ πια. Έχουμε την πείρα από το παρελθόν… να τους καταναλώνουμε. Αλλά είχαμε πει να μην ξαναγυρίσουμε στα κακά του παρελθόντος. 

Πόλεμος και εξουσία στα γήπεδα

Πρόσφατες οι Δευτέρες στη σειρά που χρωματίστηκαν από τα επεισόδια του Last Dance, του ντοκιμαντέρ για τον Μάικλ Τζόρνταν και τους Σικάγο Μπουλς που ξεκινάει με αφορμή την τελευταία χρονιά που πήραν τον τελευταίο τίτλο τους από τη διπλή τριάδα τίτλων τη δεκαετία του ’90, το 1998. 

Έχουν γραφτεί σχεδόν τα πάντα για το ντοκιμαντέρ που είδαμε στο Netflix, το οποίο χαρακτηρίζεται από ένα τεράστιο σε όγκο υλικό το οποίοι καταγράφηκε με την άδεια της ομάδας και δεν είχε δημοσιοποιηθεί ξανά από τότε. 

Βλέπεις στην ουσία, μία πολύ μεγάλη ομάδα εκ των έσω, κι έναν αθλητή που έγινε παγκόσμιο υπόδειγμα. Ειδικά στα πρώτα επεισόδια έχουμε και… σασπένς με τη σύγκρουση με τον τεχνικό διευθυντή, ο οποίος δεν θέλει άλλο την παρουσία των «γερασμένων» ηρώων παιχτών και δρομολογεί το φινάλε αυτής της ομάδας. Είναι σχεδόν διασκεδαστικές οι συγκρούσεις τους μπροστά στο φακό. 

Κι ίσως εδώ να είναι και ένα στοιχείο που προκάλεσε το μεγάλο ενδιαφέρον, πέραν προφανώς των εντυπωσιακών σκηνών από τα κατορθώματα του τρομερού Τζόρνταν που όσοι είμαστε μετά τα 40 τα θυμόμαστε και live, που λένε. 

Είναι αυτή η αίσθηση «game of thrones» που υπάρχει σε αυτήν την ιστορία, μία ματιά στις συγκρούσεις μέσα σε έναν κόσμο εξουσίας, χρήματος και δόξας. Όλο και πιο συχνά πια μοιάζει να μας ενδιαφέρει, τουλάχιστον στον κόσμο του θεάματος, το τι γίνεται με την εξουσία. Η επιτυχία του House of Cards ήταν ακριβώς αυτή η λεπτομερής παρουσίαση των τεχνικών για να πάρεις την εξουσία στα χέρια σου. Έχουμε ακόμα και δικηγορικό σίριαλ, το Suits που δεν ασχολείται πια με δίκες, αλλά κυρίως με τις συγκρούσεις των δικηγορικών εταιριών και των εταίρων.

Ε, τώρα έχουμε και το μπάσκετ σαν πεδίο πολέμου και άνευ όρων πάλης για την κυριαρχία- κάτι που ξέραμε όμως και από πιο παλιά ότι ήταν ο αθλητισμός.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr