Οι δυνατότητες για τη στέγαση και φιλοξενία προσφύγων περνάνε μέσα από τη συνεργασία του κράτους και των δήμων. Αυτό έχει γίνει κατανοητό και από τις δύο πλευρές, αλλά έχει προκύψει και από την ίδια την κατάσταση ως ρεαλιστικό αποτέλεσμα. Γιατί δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί άλλο ούτε αυτή η κατάσταση με τα καμπ στα νησιά, ούτε μπορεί να δημιουργούνται «κέντρα» σε όλη τη χώρα για χίλιους και δύο χιλιάδες ανθρώπους.

Μένει να γίνει αποδεκτό και κατανοητό από όλη τη χώρα, ότι πρέπει να σηκώσει το βάρος που της αναλογεί και να πάρει κι ένα μεγάλο βάρος από αυτό που σηκώνει μία πενταετία μία μικρή ομάδα νησιών μας στο Αιγαίο.

Γι’ αυτό και η συνάντηση του υπουργού Ν. Μηταράκη και του προέδρου της ΚΕΔΕ Δ. Παπαστεργίου θα μπορούσε να σημάνει και την απαρχή μίας διαφορετικής πολιτικής.

Από τη στιγμή που υπάρχουν τα χρηματοδοτικά εργαλεία, κυρίως μέσω τω προγραμμάτων της ΕΕ, και με δεδομένη την εμπειρία που έχουν συσωρρεύσει δήμοι όπως στην περίπτωση της Ηπείρου με θετικά αποτελέσματα τόσα χρόνια, το να προχωρήσει ένα πρόγραμμα στέγασης μικρού αριθμού προσφύγων σε πολλές πόλεις, θα μπορούσε να αποτελέσει και λύση με προοπτικές μίας διαφορετικής αντιμετώπισης του προσφυγικού.

Στο βάθος βέβαια βρίσκεται το ζήτημα της ένταξης. Από τη στιγμή που οι άλλες χώρες της ΕΕ δεν θέλουν άλλους πρόσφυγες, όποιος μένει στην Ελλάδα θα πρέπει να μπορεί αναπτύσσοντας τις δεξιότητές του να έχει πρόσβαση σε εκπαίδευση και εργασία ώστε στο τέλος να αναλαμβάνει μόνος του πια τις τύχες του στα χέρια του. Ακούγεται ιδανικό, αλλά μπορεί να γίνει ρεαλιστικό. 

Δεν βοηθά και πολύ η επιδίωξη δικαίωσης

Το 1989, από τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, μέλη, φίλους και οπαδούς, δεν ήταν όλοι στον Συνασπισμό. Υπήρχε και άλλη αριστερά που δεν συμμεριζόταν ούτε το πρόγραμμά του, ούτε τη ζέση της κάθαρσης, πιστεύοντας ότι υπήρχαν άλλες προτεραιότητες. Το θέμα όμως σήμερα δεν έχει σημασία για τον κόσμο της εργασίας και τα μείζονα μέτωπα της εποχής μας. ΚΚΕ και ΕΑΡ είχαν συγκεκριμένη ηγεσία το 1988-89 και στα κείμενά τους τα τότε υπάρχουν οι όποιες ευθύνες και εξηγήσεις (ή δεν υπάρχουν).

Γι’ αυτό και μάλλον δεν παράγει και τίποτα όλη αυτή η συζήτηση ξανά για το «βρώμικο ‘89» που ανοίγει στην αριστερά, στο χώρο του ΠΑΣΟΚ ή σε όσους πιστεύουν ότι πρέπει τα πολιτικά ζητήματα να μένουν αιωνίως ανοιχτά.

Γιατί από κάποιο σημείο και πέρα, σειρά παίρνει η ιστορία, η ιστορική ανασκόπηση. Και είναι σημαντική και η ιστορία στην πολιτική, αλλά για τον πολύ κόσμο σήμερα μικρή σημασία έχει για το πώς ζει και τι πρέπει να κάνει.

Δεν παράγει κανένα πολιτικό αποτέλεσμα να προσπαθείς να δικαιωθείς 30 χρόνια μετά, ούτε και θα γίνει και τίποτα αν δικαιωθείς στο κάτω κάτω. Να διδαχθείς κάτι ίσως, αλλά λίγα διδάσκει η ιστορία. Αντίθετα χρήσιμη είναι η αυτοκριτική και οι εμπειρίες που ο καθένας μας αφομοιώνει. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr