Αν υπάρχει μία τάση δυσαρέσκειας στην κοινή γνώμη για τη στάση της κυβέρνησης στη διαχείριση της πανδημίας το τελευταίο διάστημα, δεν προέρχεται από την αύξηση των κρουσμάτων. Προέρχεται από ένα αίσθημα αλαζονείας που εμφανίζουν κυβερνητικά στελέχη την ώρα που ανακοινώνουν κάθε τόσο αντιφατικές ανακοινώσεις και παλινωδούν. Μόνο και μόνο η υπόθεση με τις μάσκες θα αρκούσε. Τον Μάρτιο έμοιαζε να μην τις προτείνει κανένας, σήμερα τείνουν να γίνουν το πιο αποφασιστικό όπλο για τη μείωση της μετάδοσης. Πριν από λίγες εβδομάδες κανένας υπουργός δεν φορούσε μάσκα, σήμερα τις προβάλλουν στα προφίλ τους στα social media, κάπως σαν μόδα ορθής συμπεριφοράς.

Ενοχλείται ο κόσμος από αυτές τις συμπεριφορές των ανθρώπων της εξουσίας που δείχνουν ότι μόνο αυτοί γνωρίζουν την αλήθεια και η μάζα πρέπει να πειθαρχήσει τυφλά, γιατί δεν ξέρει το καλό της. Κι αν ο κόσμος συμπάθησε τον Σωτήρη Τσιόδρα δεν είναι γιατί καταλάβαινε πάντα και όσα έλεγε για τους δείκτες μετάδοσης και τις επιδημιολογικές γραμμές, αλλά γιατί ένιωθε ότι του μιλούσε ανθρώπινα, με την πείρα της επιστήμης, αλλά και την έγνοια για τον απλό άνθρωπο που σε κάποια γωνιά της χώρας είχε μόνο ένα δέκτη τηλεόρασης για να ενημερώνεται μέσα στην καταθλιπτική κατάστασης της καραντίνας.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, η κυβέρνηση δίστασε να μιλήσει ανοιχτά για την ανάγκη του ανοίγματος της οικονομίας. Ενώ ήταν φανερό ότι δεν ήθελε να κλείσει τα σύνορα και τον τουρισμό γιατί προέβλεπε μεγάλη ύφεση, περιοριζόταν σε μία ατελείωτη ρητορική για υγειονομικά πρωτόκολλα και ασφαλείς χώρες και αλγόριθμους κλπ. Μία τίμια εξήγηση ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να βυθιστεί στην ύφεση και την ανεργία θα ήταν προτιμότερη από το «δεν θα γίνει άλλο ολικό λοκντάουν». 

Ίσως όμως απέφυγε τις πολλές εξηγήσεις για να μην φανούν και οι μεγάλες ελλείψεις στην πολιτική στήριξης των εργαζομένων και των ελεύθερων επαγγελματιών. Αλλά αυτή είναι μία πολιτική συζήτηση που προφανώς και πρέπει να γίνει. Στο μεταξύ θέλουμε μάσκες, αποστάσεις και λίγη τύχη για να περάσει ο καιρός και να έχουμε ένα εμβόλιο. 

Όταν άνοιξαν τα μνημεία

Προχτές το βράδυ στη συναυλία της Έλλης Πασπαλά, στο Στάδιο της Δωδώνης σκεφτόμουν πόσα χρόνια πέρασαν με αυτές τις γιορτές σε αρχαιολογικούς χώρους για την πανσέληνο. Πριν γίνει ακόμα η Εγνατία τρέχαμε στη Δωδώνη, πλημμυρίζαμε το Ιτς Καλέ ή φτάναμε ως το Μ. Γαρδίκι και σε άλλα κάστρα και μνημεία της Ηπείρου. Έκαναν μεγάλη δουλειά οι Εφορείες Αρχαιοτήτων και οι αρχαιολόγοι, οι φύλακες, το προσωπικό και το υπουργείο Πολιτισμού με αυτό το πρόγραμμα, γιατί πέτυχαν να βάλουν τον κόσμο μέσα στους αρχαιολογικούς χώρους.

Και μετά αυξήθηκαν οι εκδηλώσεις και έγιναν και σε άλλες χρονικές περιόδους και μετέτρεψαν τα μνημεία σε κοιτίδες πολιτισμού. Θυμάμαι εκείνη την καταπληκτική παράσταση της «Γυναίκας της Ζάκυθος» του Δήμου Αβδελιώδη με την Όλια Λαζαρίδου πάνω στις κερκίδες του Σταδίου στη Δωδώνη. Σαν να ζωντάνευε ο ίδιος ο χώρος.

Κι αυτό είναι τελικά το μεγάλο κέρδος. Με αφορμή το φεγγάρι, που άλλοτε έρχεται κοντά και άλλοτε είναι πιο μακριά, ανακαλύπτουμε μία σχέση του ανθρώπου με τα αρχαία, γίνονται τα μνημεία ζώντες χώροι, ανοίγει ένας διάλογος με την ιστορία, χωρίς διδακτισμό, αλλά με την απλότητα της παρουσίας. Τέτοιους δρόμους ανοίγει μόνο ο πολιτισμός. Και όταν έχει παρέα και την πανσέληνο το ταξίδι γίνεται ακόμα μακρύτερο. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr