Όταν μιλάμε για την ανθεκτικότητα των πόλεων, μετράμε κυρίως δείκτες που έχουν να κάνουν με τις υποδομές τους. Η άσφαλτος στους δρόμους, τα πεζοδρόμια, οι δημόσιοι χώροι και κτίρια, είναι τα σημεία που προσελκύουν και το ενδιαφέρον. Κι όσο κι αν αλλάζουν οι όροι, από παλιά, αυτά κοιτάγαμε στις πόλεις. Μαζί με την αποκομιδή των απορριμμάτων, τη διάθεση του νερού και μία μικρή γραφειοκρατία όπως τα ληξιαρχεία και μερικές βεβαιώσεις, λίγο πολύ αυτό ήταν και είναι οι δήμοι της χώρας.

Τις δύο τελευταίες όμως δεκαετίες άλλαξε πολύ η έννοια της πόλης. Η επικοινωνία, η ψηφιακή σύνδεση, η ανάγκη για πολιτιστικές εκδηλώσεις, η προστασία του περιβάλλοντος, είναι λίγα μόνο από τα νέα σημεία που δίνουν ταυτότητα στη ζωή στις πόλεις. Ο κάτοικος μιας μεγάλης πόλης θεωρεί δεδομένο ότι θα έχει σύστημα διαχείρισης των απορριμμάτων, αλλά θέτει και την ανάγκη για καθαρό αέρα και νερό όπως και το αίτημα για ποιοτικούς δημόσιους χώρους για τα παιδιά και τους νέους.

Διαμορφώνεται συνεπώς μία νέα αντίληψη για την πόλη και τη ζωή στον αστικό χώρο που ξεπερνάει τις παλιότερες απαιτήσεις και δεν ικανοποιείται και από τα παραδοσιακά μοντέλα εκπροσώπησης μέσω ενός χαρισματικού δημάρχου ή ενός μεγάλου κόμματος. Σήμερα, οι εκπρόσωποι της τοπικής κοινότητας, καλούνται να είναι πολυπράγμονες, συνθετικοί στις απόψεις και αποτελεσματικοί στην πράξη, γειωμένοι στις ανάγκες και πιστοί στην κοινότητα, με αισιοδοξία για το μέλλον της. Στοιχεία όμως που δεν βρίσκεις εύκολα ούτε στις κομματικές λίστες, ούτε στα παραδοσιακά «τζάκια» και επαγγέλματα που σαν τους παλιούς προύχοντες, συνήθως είναι και οι πρόθυμοι να κατέρθουν στις τοπικές εκλογές.

Οι πόλεις αλλάζουν και οι κάτοικοί τους αναζητούν και αντίστοιχες εκπροσωπήσεις. 

Όταν χρειάστηκα και ένα αναλόγιο

Λίγο η όραση που αλλάζει όσο περνάνε τα χρόνια, λίγο τα πιασίματα στην πλάτη από την άκαμπτη στάση μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και είδα ότι δεν μπορώ με ευκολία να διαβάσω ένα βιβλίο στο γραφείο. Αν χρειάζεται να κάνω και σημειώσεις που τις προτιμώ στο χέρι, τότε ίσως να πρέπει να βάζω  βγάζω τα γυαλιά κι αν θέλω να βλέπω κάτι ταυτόχρονα και στην οθόνη ακόμα χειρότερα. Αφήνω που δεν χωράνε όλα στο γραφείο και βιβλίο και σημειωματάριο και πληκτρολόγιο και καφές και η γάτα που θέλει να φάει και μου το θυμίζει με τον τρόπο της.

Έχει προβλήματα και ο συστηματικός αναγνώστης. Μία καλή λύση που βρήκα είναι το αναλόγιο, ειδικά για πιο μεγάλα βιβλία. Το έχεις στημένο στην άκρη, όσο σε παίρνει να λοξοκοιτάς και το κρατάς και συνέχεια ανοιχτό στη σελίδα που θέλεις. 

Τελικά, μου μισοέκανε ένα από εκείνα τα ελαφριά, τα μαθητικά που θυμήθηκα το παίρναμε στο σχολείο. Βρήκα μερικά ξύλινα αλλά ήταν δύσχρηστα, πιο πολύ για έπιπλο μοιάζαν, ενώ κάτι εξαιρετικά και πολύ λειτουργικά που είχε σε ηλεκτρονικά καταστήματα ήταν πανάκριβα. Πόσο όμως προχωρά η τεχνολογία της ανάγνωσης; Πολύ περισσότερο από τη φιλαναγνωσία. 

Δεν ξέρω αν αυτός ο αγώνας για το διάβασμα είναι τόσο τεχνικός όσο η αναζήτηση μιας καλής λύσης για να μην μας κουράζει η ανάγνωση. Ίσως να είναι και η αγωνία για τα χρόνια που περνάνε και η συνειδητοποίηση ότι δεν θα προλάβουμε να διαβάσουμε όσα θέλουμε. Μπορεί… Είμαι όμως πάντα από τη χαρά της ζωής, πάει να πει ότι χαίρομαι με όσα καταφέρνω. Και λίγες σελίδες τη μέρα καλά είναι…