Η αξιοποίηση του παλιού Ασύλου Ανιάτων είναι μία υπόθεση που ξεπερνά τη δεκαετία. Χρειάστηκε πάνω από τρεις δημοτικές θητείες για να δρομολογηθεί το έργο της νέας χρήσης των κτιρίων μέχρι να φτάσουμε στην ένταξή του στο ΕΣΠΑ και ελπίζουμε σύντομα και στη δημοπράτησή του για να μετατραπεί σε ένα κοινωνικό κέντρο για το παιδί. Κι επειδή σήμερα στο δημοτικό συμβούλιο τόσο στη συμπολίτευση όσο και στην αντιπολίτευση βρίσκονται δημοτικοί σύμβουλοι που έχουν ασχοληθεί με το έργο, καλό είναι να ρίξουν τους τόνους για το ποιος θα καρπωθεί την πρόοδό του και ας κοιτάξουν να δουλέψουν από κοινού για την παράδοσή του προς χρήση.

Και για ένα έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης ας αποδεχθούμε ότι ένα έργο ωριμάζει και μπαίνει σε λειτουργία μέσα στο πολύ 4 χρόνια, όσο διαρκεί η θητεία μίας δημοτικής αρχής. Αν χρειαστεί παραπάνω χρόνος σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Ειδικά όταν υπάρχουν τα περιθώρια για χρηματόδοτηση από το ΕΣΠΑ, το να μην ολοκληρώνεται ένα έργο με το κλειδί στο χέρι, πρέπει να πυροδοτεί και μία συζήτηση για την αναθεώρηση των πρακτικών που χρησιμοποιήθηκαν και των διαδικασιών που ακολουθήθηκαν. 

Οι δήμαρχοι της πόλης δεν έχουν ακόμα καταλάβει ότι όσο δεν υλοποιούν σε λογικούς χρόνους τα έργα που έχουν αναλάβει, τόσο αυξάνει η δυσαρέσκεια της κοινής γνώμης. Και το ότι έχει περάσει καιρός από το να επιβραβευθεί με μία δεύτερη θητεία κάποιος, ίσως να δείχνει ακριβώς και την υποδόρια τροπή που παίρνει η εκλογική διάθεση των πολλών να αναζητούν έναν νέο υποψήφιο στη θέση του δημάρχου και να τον πριμοδοτούν. 

Τα Γιάννενα μοιάζουν την τελευταία 20ετία έτοιμα να κάνουν μεγάλα άλματα προς τα εμπρός, αλλά κάτι μοιάζει να τα συγκρατεί. Αυτό το κάτι μπορεί να είναι και η έλλειψη επιτάχυνσης των σχεδιασμών. Γιατί σχεδιασμός υπάρχει και μάλιστα αποδεικνύεται καλός και γόνιμος, όμως δεν γίνεται να επέρχονται αλλαγές με χρονικό ορίζοντα τις δεκαετίες. Χρειάζεται οι αλλαγές να είναι πιο γρήγορες ώστε και οι πολίτες να νιώθουν ότι αλλάζει η ζωή τους προς το καλύτερο.

Αισιοδοξία από τη λογική σκέψη

Κι έφτασε η εποχή που δεν χρειάζεται άλλο ούτε η απαισιοδοξία ούτε η αισιοδοξία. Όχι γιατί δεν πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι, αλλά το αντίθετο. Άλλωστε και το να ξεκινάει η μέρα μας δεν είναι παρά ένα αισιόδοξο βήμα. Γιατί σημασία έχει να πάμε παρακάτω, να ζήσουμε, να βιώσουμε τη μεταβολή του χρόνου. 

Αλλά τώρα που νιώθουμε ότι έχει πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας, το ζήτημα δεν είναι η διάθεσή μας, αλλά η σκέψη μας, τα δεδομένα, τα στοιχεία που μας πείθουν ότι πρέπει να κάνουμε το επόμενο βήμα. Όταν τα πράγματα είναι δύσκολα, όταν από παντού μοιάζει να στενεύει ο ορίζοντας, τότε η ανθρώπινη συνθήκη είναι η εκλογίκευση, ο ορθός λόγος κόντρα στην καταβύθιση του συναισθηματισμού.

Δεν είναι εύκολο φυσικά κάτι τέτοιο. Ούτε πρέπει να μπερδεύουμε την επιφανειακή επίκληση των συναισθημάτων, όλο εκείνο το σύμπαν που ξεκινάει πάντα με εκείνο το πλαδαρό «νιώθω…» με τη βαθιά αίσθηση του μέσα εαυτού μας με τα γνήσια αισθήματα για τον άλλο και τον κόσμο γύρω μας.

Δύσκολη ήταν πάντα η λογική σκέψη. Γιατί μας κινεί, μας ωθεί να κινηθούμε. Κι αυτό είναι ενίοτε ένα τόλμημα. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr