Από μεγάλους παγκόσμιους οργανισμούς που ασχολούνται με τη μετάδοση της νόσου όσο και από τους Έλληνες επιστήμονες, αναδεικνύεται το τελευταίο διάστημα το πρόβλημα της ψυχικής κόπωσης των ανθρώπων. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που διαπερνά οριζόντια το κοινωνικό σώμα και εκφράζεται με διαφορετικό τρόπο στον καθένα χωριστά. Άλλοι δεν νιώθουν τίποτα σοβαρό, άλλοι νιώθουν μεγάλο βάρος, το σίγουρο όμως είναι ότι η νόσος είναι εδώ, συνέχεια παρούσα σε κάθε μας κίνηση.
Πέρα από τις ιατρικές και κοινωνικές διαστάσεις που μπορεί να έχει αυτό το φαινόμενο της κόπωσης, επηρεάζει και τις πολιτικές αναχαίτισης της μετάδοσης. Ήδη, αρκετοί ειδικοί τονίζουν ότι το πρόβλημα πια δεν αντιμετωπίζεται με ακόμα πιο αυστηρά μέτρα, αλλά με τήρηση των μέτρων που ισχύουν. Γιατί από ένα σημείο και πέρα, ακόμα και το καλύτερο μέτρο που θα ήταν για παράδειγμα η απόλυτη εφαρμογή μάσκας σε όλη τη χώρα όλες τις ώρες, μπορεί να δημιουργεί αντιδράσεις και να μην τηρείται οπότε να γίνεται ακόμα πιο πολύπλοκη η κατάσταση.
Κάποιοι, σιωπηρά ή πιο ρητά θέτουν θέμα άμεσης εφαρμογής γενικής καραντίνας. Είναι καθησυχαστικό ως ένα βαθμό να είσαι μέσα στο σπίτι και να μην ανησυχείς αν θα έρθεις κάπου σε επαφή με τον ιό. Για πόσο όμως και κυρίως πώς θα αποφύγεις το άγχος που δημιουργεί ο εγκλεισμός ή η ανασφάλεια για το μέλλον και τον βιοπορισμό;
Όλα αυτά είναι παράγοντες που ίσως να μην είναι οι απόλυτες προτεραιότητες για τη δημόσια συζήτηση, όμως υπάρχουν και έχουν βάση. Η μακρά τριβή με τον ιό και τη μετάδοσή του, μπορεί να μας έχει κάνει πιο αποτελεσματικούς στην τήρηση των μέτρων απόστασης, μεσοπρόθεσμα όμως μας κουράζει και ψυχικά και νοητικά ειδικά όσο δεν βλέπουμε και ορίζοντα διαφυγής. Χρειάζεται συνεπώς μια ισορροπία. Θα χρειαζόταν και κλιμάκια ενημέρωσης δίπλα μας, όπως ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, γιατρούς, ώστε να είμαστε συνέχεια ενημερωμένοι, αλλά η έλλειψη τέτοιων κλιμακίων είναι μία άλλη συζήτηση που θα κάνουμε τις επόμενες ημέρες.
Αποκαλύψεις στους «πολέμους» του σαββατοκύριακου
Η αλήθεια είναι ότι μία στο τόσο σκέφτομαι να αποσυρθώ από το facebook γιατί με κουράζει η αντιπαράθεση και η πολεμική. Οι άνθρωποι που βγάζουν τον χειρότερο εαυτό τους μέσα από το προφίλ τους μοιάζουν με αχρείαστη επιβάρυνση της καθημερινότητά μας. Αλλά μετά μου φεύγει αυτή η σκέψη και συνεχίζω με τον ίδιο ρυθμό συν τοις άλλοις γιατί έχει αποδεχτεί ότι μου κάνει και καλό στη δουλειά και την αναγνωσιμότητα των κειμένων μου. Μπορεί το fb να μην φέρνει έσοδα, όμως διαδίδει τη δουλειά μας και προσθέτει περισσότερο κύρος- εκεί που προϋπάρχει βέβαια. Αλλά η ταχύτητα επικοινωνίας και διάδρασης είναι το μεγάλο του πλεονέκτημα.
Τα σαββατοκύριακα είναι πια αφιερωμένα στους «πολέμους» στο facebook και το twitter. Σκάνε θέματα τρομερής έντασης που σε όλα τα άλλα παραδοσιακά μέσα μπορεί να πέρναγαν και σε μονόστηλα που λέμε. Και γίνονται ακόμα μεγαλύτερα ως θέματα από την προσωπική εμπλοκή του καθενός και της καθεμιάς που δείχνουν και μία τάση προσωπικής έκθεσης με τη συμμετοχή τους. Οι χρήστες, που μπορεί κατά τα άλλα να είναι ήσυχοι και μετριοπαθείς άνθρωποι, αν μπουν σε έναν «πόλεμο» αντιπαράθεσης στα social media, εκεί που όλα μοιάζουν μαύρο- άσπρο- εκεί λοιπόν νιώθουν έτοιμοι να συμμετέχουν ακόμα περισσότερο με πολύ μεγαλύτερη προσωπική ένταση.
Δεν μπορείς να πεις ότι είναι καλή ή κακή αυτή η συμμετοχή. Τείνω να πιστεύω ότι κάνει τελικά καλό να εκφράζεσαι και αλλιώς, πέρα από τα όρια μιας «φυσιολογικής» ζωής εκτός δικτύου. Φυσικά με προϋπόθεση να γνωρίζεις τα όρια σου και να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις και τις συνέπειες της έκθεσής σου. Γιατί παρόλο που πιστεύουμε το αντίθετο, ό,τι γράφει, δεν ξεγράφει.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
