Σε κατάσταση διαρκούς κρίσης βρίσκονται οι ελληνοτουρκικές σχέσεις δημιουργώντας μία κατάσταση έντασης που έρχεται να προστεθεί στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά όλη η Ευρώπη με την πανδημία ή τις οικονομικές της επιπτώσεις.
Το γεγονός ότι βιώνουμε πολλαπλές κρίσεις, σημαίνει ότι απαιτούνται και μία σειρά από ενέργειες σε συλλογικό και προσωπικό επίπεδο που και την κοινωνική συνοχή να διασφαλίζουν και τα συμφέροντα της χώρας να υπερασπίζονται και να προωθούν.
Η κατάσταση είναι οριακή, κάτι που σημαίνει ότι όλες οι πλευρές πρέπει να αντιλαμβάνονται την κρισιμότητά τους.
Ένα λεπτό σημείο είναι η ισορροπία του πολιτικού, να μην αυτονομείται η πολιτική και η άσκηση της εξουσίας από τις κοινωνικές ανάγκες και αγωνίες.
Αλλά και η ίδια η κοινωνία να μπορεί να αυτοοργανώνεται έτσι ώστε να έχει λόγο, αλλά και να λειτουργεί υποστηρικτικά στη διακυβέρνηση της χώρας.
Κι όσο κι αν φαίνεται περίεργο σε όσους είναι άμαθοι ή έχουν προκαταλήψεις, η δημοκρατία προϋποθέτει όχι μονοφωνίες αλλά πολυφωνία και σύνθεση ώστε να είναι αποτελεσματική.
Ακριβώς, επειδή είναι κρίσιμες οι στιγμές πρέπει όλοι και να μπορούν να εκφραστούν, αλλά και να εκφράσουν τις θέσεις τους. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να υπάρχει ένα πλαίσιο, ένας «χώρος» μέσα στον οποίο μπορεί να γίνει η σύνθεση και η οργάνωση των προσεγγίσεων στα μείζονα θέματα όπως είναι τα εθνικά. Είναι συνεπώς ο χώρος των θεσμών διοίκησης και εξουσίας της χώρας, η κυβέρνηση, η Βουλή και τα θεσμικά όργανα που έχουν αρμοδιότητα, που οφείλουν να διαμορφώσουν το πλαίσιο για να ασκηθεί η εξωτερική πολιτική της χώρας με αποτελεσματικότητα. Η θεσμική κατοχύρωση των όποιων αποφάσεων λαμβάνονται και η ισχυρή πολιτική προσέγγιση από όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος, είναι προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν την ορθή διαχείριση της κατάστασης.
Τι γίνεται με τους νέους
Ακούγεται σαν πολυτέλεια, αλλά δεν θα έπρεπε να αξιολογούμε και το τι γίνεται με τα παιδιά και τους νέους. Εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές και φοιτητές, οι νέοι της χώρας, από τον Μάρτιο βρίσκονται μπροστά σε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Κλειστά σχολεία, τηλεμαθήματα, ένας τελείως διαφορετικός κόσμος από αυτόν που γνώριζαν ένα χρόνο μόλις πριν. Πόσο άραγε τους έχει επηρεάσει, πώς αντιλαμβάνονται τις αλλαγές;
Και δεν είναι μόνο η έρευνα για την ψυχολογία των παιδιών και την επίδραση όσων τους συμβαίνουν. Κυρίως είναι να αξιολογήσουμε πώς ζουν τα παιδιά και οι νέοι. Μαθαίνουν όσα πρέπει να μάθουν; Έχουν ποιότητα ζωής στα σπίτια τους, εκεί που ας μην το ξεχνάμε έχουν κλειστεί τόσο μεγάλο διάστημα; Αντιμετωπίζουν οι οικογένειές τους προβλήματα και πώς τα λύνουν;
Γιατί έχει σημασία να μιλάμε για τα παιδιά και να ασχολούμαστε με τους νέους; Ακριβώς γιατί είναι το μέλλον μας όσο κι αν το λέμε σε άλλες περιόδους λίγο κοινότοπα. Είναι το μέλλον. Και δεν θέλουμε να περνάνε περιόδους της ζωής τους με κενά και ελλείψεις. Θα βιώσουν τις δυσκολίες όπως όλοι μας και αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Αλλά ας φροντίσουμε και για να έχουν όσο γίνεται και τις καλύτερες συνθήκες.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
