Αυτές τις μέρες που μας περιορίζουν το ζωτικό μας χώρο, πήρα τηλεγράφημα από τον πατέρα μου… κάπου ξεχασμένο από τον υπάλληλο!  

«Γιωργάκη (έτσι με φώναζε τότε).

Οι άνθρωποι στα Κοτύωρα, στον Πόντο, ήταν άνθρωποι με τσέπες γεμάτες όνειρα ανεπίδοτα, με βεβαιότητες ζωγραφισμένες στα γελαστά τους μάτια. Καλοντυμένοι ή κακοντυμένοι ακόμα και με τα κυριακάτικά τους, τολμούσαν εφόδους στους ουρανούς. Μέσα στη βαθιά παρανομία των αισθήσεων βυθισμένοι, σεμνοί στα πλούτη ή στη φτώχεια τους, ήταν πάντοτε περήφανοι όταν μιλούσαν την Ποντιακή διάλεκτο. 

Σερνόταν στα ειδικά δικαστήρια, ειδικά τάγματα εργασίας, βέβαιοι για το θάνατο, μα πάντα με την αφοβιά σημαία, στάθηκαν απέναντι στη λαίλαπα των τσανταρμάδων και των Γερμανών οδηγών τους, στη φωτιά, στο σίδερο, τα σίδερα, τα κυνηγητά, τα πρόστιμα, τις αρπαγές, τους ετσιθελικούς νόμους…  αλύγιστοι.

Άνθρωποι με τα στήθη τρύπια από τις σφαίρες, χέρια τρύπια απ' τα καρφιά, λαιμοί μαύροι απ' τα σχοινιά, κεφάλια, πόδια… μακριά από το σώμα, με την πίκρα απ' τη χολή και το όξος στα χείλια τους, έδειξαν ποιος είναι ο Έλληνας. 

Όλοι αυτοί που έφυγαν και είναι κοντά μας, κοντά σας, χτυπούν τις πόρτες μας. 

Θα τις ανοίξουμε; Θα τους παρατήσουμε; Ζούνε στην καρδιά μας;  

Σ' αγαπώ, όλους σας αγαπώ, μη το ξεχνάς. Ο πατέρας σου».

Δεν με πειράζει που έχουμε παράταση, της παράτασης, της κλεισούρας, του περιορισμού, της ασφυξίας, του χώρου κίνησης. Με ενοχλούν όσοι έφτιαξαν τσέπες ως τον αστράγαλό τους, όσοι έφτιαξαν μεγάλα θησαυροφυλάκια και έξω από την Ελλάδα μας.

Σας αγαπώ όλους.

Γιώργος Μακρίδης