Η κατάσταση με τα εμβόλια βρίσκεται μπροστά σε μία νέα κατάσταση, διαφορετική από αυτήν που σχηματιζόταν πριν από μόλις έναν μήνα.
Τότε υπήρχε η αμφισβήτηση των εμβολίων, σήμερα υπάρχει τεράστια ζήτηση για εμβολιασμό. Η εικόνα των υπερήλικων να προσέρχονται με πειθαρχία και υπευθυνότητα στο ραντεβού τους, έδειξε ότι πρέπει να εμπιστευόμαστε πολύ περισσότερο την κοινωνία.
Πριν από έναν μήνα επίσης οι κυβερνήσεις και η ΕΕ δήλωναν ενθουσιασμένες για το νέο «όπλο» που διαθέτουν κατά του κορωνοϊού, τώρα περάσαμε σε μία φάση αμφισβήτησης για τι μπορεί να γίνει με ανακοινώσεις από τις εταιρίες για μειωμένες ποσότητες παραγωγής και ένταση στις σχέσεις τους με τις κυβερνήσεις.
Τι αντιφατικές που είναι αυτές οι εξελίξεις και πόσο γρήγορα αλλάζουν όλα!
Είναι χαρακτηριστικό ότι η ΕΕ σκέφτεται ακόμα και να βάλει φρένο στις εξαγωγές εμβολίων των εταιριών, κυρίως προς τη Βρετανία. Κάτι που παρενθετικά, ως προς την ιδεολογική προσέγγιση, μοιάζει σαν να αναγνωρίζει έτσι εμμέσως, χωρίς να το ομολογεί, ότι μόνο η ρυθμιστική πολιτική μπορεί να έχει αποτελέσματα και όχι το να αφήνεις «τις δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς» να ορίζουν μόνες τους τι πρέπει να γίνει. Ήδη ακούγονται πιο δυνατά και οι επίσημες φωνές όσων υπενθυμίζουν ότι δόθηκαν μεγάλα ποσά στις εταιρίες ως προκαταβολή, κάτι που επιτάχυνε τις έρευνες, ώστε σήμερα να μην υπάρχει εικόνα για το τι θα γίνει.
Η διάθεση των εμβολίων, αν και δεν φαίνεται αυτή τη στιγμή σε όλους καθαρά, τείνει να γίνει ένα σημείο καμπής για τις πολιτικές δυνάμεις που ηγούνται της ΕΕ. Αν δεν εξασφαλίσουν εμβόλια για τον πληθυσμό ως τον Ιούνιο, θα πρόκειται για μία τεράστια πολιτική αποτυχία που θα επηρεάσει σαφώς τις καταστάσεις. Την ώρα που την Παρασκευή αναμένεται να υπάρχουν πια διαθέσιμα, τρία εμβόλια, μοιάζει πολύ λίγο, πολύ κατώτερο των περιστάσεων να συζητάμε για μείωση αντί για αύξηση της παραγωγής εμβολίων.
Να λες τα πράγματα με το όνομά τους
Η προβολή του ντοκιμαντέρ Agora II του Γιώργου Αυγερόπουλου από την ΕΡΤ τη Δευτέρα, έδειξε τις μεγάλες δυνατότητες που κρύβει η ελληνική δημοσιογραφία και παραγωγή. Πρόκειται για μία άρτια ταινία, από αυτές που σε κάνουν να βγαίνεις από τη θέασή της πιο ολοκληρωμένος και με το ερέθισμα να ασχοληθείς περισσότερο, να ψάξεις μόνος σου.
Η βασική του αρετή είναι ότι έχοντας την κάμερα μέσα στα γεγονότα από το 2015 ως το 2020 επιτρέπει στον θεατή να κινηθεί, με σεβασμό στην αυτονομία του, θέτοντας παράλληλα και ένα γενικό πλαίσιο, τη ματιά του σκηνοθέτη για το τι έγινε. Δεν είναι ουδέτερο, αλλά δίνει χώρο στον πολίτη να αναστοχαστεί μόνος του.
Αυτό που ενοχλεί πολλούς στις ταινίες του Αυγερόπουλου, δεν είναι τόσο τα ιδεολογικά σχήματα που χρησιμοποιεί, όσο ότι χρησιμοποιεί με ακρίβεια τους όρους. Λέει τους δεξιούς δεξιούς και τους αριστερούς αριστερούς, οπότε δεν μπορούν να ξεφύγουν από τις συνέπειες των επιλογών τους.
Και ορίζει ακριβώς τι είναι η κρίση.
Το κυριότερο που κάνει στην προσέγγισή του στην κρίση και τα μνημόνια είναι ότι ορίζει τις επιπτώσεις πάνω στην κοινωνία και τη χώρα ως αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών που έγιναν στην Ελλάδα και την ΕΕ και όχι λόγω κάποιας μεταφυσικής περί της μοίρας των Ελλήνων. Από αυτή τη σκοπιά μπορεί να το δει κάθε πολίτης ανεξάρτητα τι ψήφισε, εφόσον όμως έχει έναν στοιχειώδη αυτοέλεγχο και θέλει να στηρίζει την άποψή του σε δεδομένα και όχι σε επιθυμίες ή γενικές ιδέες.
Παρ' όλα αυτά, η πιο συγκλονιστική στιγμή της ταινίας είναι το φινάλε που ευτυχώς πρόλαβε να συμπεριλάβει, το αυθόρμητο χειροκρότημα και η χαρά χιλιάδων ανθρώπων στο άκουσμα της ανακοίνωσης της απόφασης του Δικαστηρίου για τη ΧΑ. Η λαϊκή, νεανική συμμετοχή, αλλά και η στοιχειώδης λειτουργία ενός θεσμού όπως η Δικαιοσύνη, μοιάζει να είναι ένας δρόμος εξόδου από την κρίση…
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
