Μπορεί η κινητικότητα που υπάρχει ενάντια στην υποχρεωτικότητα των εμβολίων να μετατραπεί σε ένα πολιτικό κίνημα; Αυτή τη στιγμή, με τις συνθήκες της χώρας μας, όχι. Υπάρχει μία αντίδραση στον χώρο των υγειονομικών λόγω της πιθανότητας αναστολής εργασίας, αλλά μέχρις εκεί. Άλλωστε ένα πολύ μεγάλο τμήμα των υγειονομικών εμβολιάστηκε, οπότε δεν υπάρχει η βάση της άρνησης.
Γιατί, φαίνεται ότι η κρίσιμη μάζα που μπορεί να μετατραπεί σε πολιτική κίνηση είναι αυτήν των συνειδητών αρνητών, κάτι που διαφαίνεται ήδη σε άλλες χώρες. Στην Ελλάδα, δεν υπάρχει ακόμα συμπαγής ομάδα αρνητών με πολιτικό στόχο την αντίθεση συνολικά στα μέτρα και τα εμβόλια, έστω και αν υπονοείται από κάποιες πλευρές ότι θα μπορούσε να προκύψει κάτι τέτοιο αργότερα.
Όσο για την κίνηση κατά της υποχρεωτικότητας δεν έχει μέλλον. Κι αυτό γιατί δεν έχει αντιπρόταση. Ό,τι κι αν πεις για την κυβέρνηση και τις ελλείψεις στη δημόσια υγεία ή την εκπαίδευση, σημασία έχει ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική πλην των εμβολίων στην αναχαίτιση της πανδημίας. Όταν θα υπάρξουν φάρμακα σε εκατομμύρια δόσεις, όταν θα υπάρχει διαθέσιμη ιατρική φροντίδα για χιλιάδες ασθενείς, όταν θα έχει υποχωρήσει η πανδημία, ναι, τότε ίσως να μη χρειάζεται καθολικός εμβολιασμός- αν και δεν ήταν άσχημα πέρυσι που εμβολιάστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι για τη γρίπη για να βρούμε ένα παράδειγμα. Αλλά αυτά είναι υποθέσεις.
Στο μεταξύ και για τους επόμενους μήνες, το κύριο πρόβλημα θα είναι η διασπορά της νόσου και οι μεγάλες ανάγκες για περίθαλψη που θα έχουν οι ανεμβολίαστοι που θα κολλήσουν. Η μόνη λύση ακριβώς για το επόμενο εξάμηνο είναι η αύξηση των εμβολιασμών τόσο ώστε να αφήνει περιθώριο στο σύστημα Υγείας να δράσει και επιπλέον να μην κλείνει σε καραντίνες και περιορισμούς τον ενεργό οικονομικά πληθυσμό, μεγάλο μέρος του οποίου είναι εμβολιασμένο. Αυτό είναι το μείζον εθνικό στοίχημα των ημερών που διανύουμε.
Μακρινές πολύ οι «πράσινες» λύσεις
Η συζήτηση για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και την κλιματική αλλαγή, παίρνει νέες διαστάσεις όταν πρέπει να αντιμετωπίσεις τεράστιες καταστροφές και απώλειες ζωών. Συμβαίνει τώρα σε όλον τον πλανήτη και η αντιμετώπιση της κατάστασης με τα σημερινά δεδομένα δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.
Οσο ήταν μακριά το πρόβλημα, κάπου στους πάγους της Αρκτικής που έλιωναν ένιωθες ότι υπήρχαν περιθώρια. Τώρα που το κλίμα συνδυάζεται με μεγάλες πυρκαγιές και πλημμύρες δίπλα στο σπίτι σου, είναι αλλιώς.
Και πάλι όμως δεν είναι ακόμα καθαρό ποιος είναι ο δρόμος της λύσης.
Σίγουρα πρέπει να υπάρξει διεθνής συμφωνία που σημαίνει ότι μεγάλες εθνικές οικονομίες και πανίσχυρες πολυεθνικές της καπιταλιστικής παραγωγής πρέπει να κάνουν γενναία και κυρίως ταυτόχρονα βήματα προς έναν διαφορετικό δρόμο. Δεν διαφαίνεται προς το παρόν κάτι τέτοιο.
Στο δικό μας επίπεδο των πολιτών, πρέπει να αποσαφηνιστεί ότι το ζήτημα δεν είναι να διατηρήσουμε μερικούς «πράσινους» χώρους, όπως κάποια δάση ή πάρκα. Το ζήτημα είναι η ποιότητα ζωής μας να περιλαμβάνει ως πυλώνα την ισορροπία με το περιβάλλον. Κι αυτό σε πλανητική επίσης βάση. Κάτι που φαίνεται επίσης πολύ μακρινό.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
