Υπάρχει ένα όριο αντοχής στις διασωληνώσεις ασθενών από κορωνοϊό και αυτό είναι εκεί γύρω στο 800. Είναι όριο ψυχολογικό γιατί είναι πολύ βαρύ για μία κοινωνία να ξέρει ότι 800 άνθρωποι παλεύουν για τη ζωή τους. Και είναι και ένα όριο διαχείρισης του συστήματος Υγείας αν αναλογιστεί κάποιος τις δυνάμεις σε προσωπικό και εξοπλισμό που απαιτούνται για την υποστήριξη αυτών των κλινών στα νοσοκομεία.

Στη φάση που διανύουμε τέτοια όρια και οι απαισιόδοξες προοπτικές για ακόμα πιο δυσμενείς εξελίξεις για την πορεία της πανδημίας, κάνουν επιτακτική την ανάγκη λήψης αποφάσεων.

Το πρωί της Τρίτης ξεκίνησε με τη θέσπιση από την κυβέρνηση της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού για τους άνω των 60 ετών και το βράδυ έκλεισε με τον προβληματισμό για το ποιες είναι οι εναλλακτικές προτάσεις κι αν υπάρχουν, ώστε να αυξηθεί ο εμβολιασμός χωρίς υποχρεωτικότητες.

Γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση επί τρεις μήνες τώρα παλινωδεί στη λήψη των αποφάσεων, φοβούμενη το επικοινωνιακό και δημοσκοπικό κόστος ενώ πιέζεται τόσο από την επιδείνωση της πανδημίας όσο και από τα οικονομικά βάρη που συσσωρεύουν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας.

Από την άλλη, όμως τόσο η αντιπολίτευση όσο και οι ευαισθητοποιημένοι πολίτες συναντούν τα δικά τους αδιέξοδα, πολλά από τα οποία προέρχονται από την αντιφατικότητα της κατάστασης που βιώνουμε όλοι μας.

Γιατί μοιάζει πολύ πιο ορθό από την άποψη της δημοκρατίας να υπερασπίζεσαι τις πολιτικές πειθούς και όχι την υποχρεωτικότητα, όμως η επιδείνωση των δεικτών πανδημίας επιβάλλει κρίσιμες αποφάσεις.

Μπορεί να λες σωστά στην κυβέρνηση ότι καλλιέργησε φρούδες ελπίδες για το «τελευταίο μίλι» εξόδου, όμως η πραγματικότητα λέει ότι η πανδημία δείχνει τα δόντια της σε όλον τον πλανήτη.

Και μπορεί να υπάρχουν βαριές ευθύνες για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στα νοσοκομεία, όμως από την άλλη, αυτός ο μήνας δεν μπορεί να συνεχιστεί με 100 νεκρούς τη μέρα και εκατοντάδες διασωληνωμένους.

Η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού όπως και το κλείσιμο των συνόρων λόγω της νέας μετάλλαξης, κερδίζουν χώρο σε πολλές πια ευρωπαϊκές χώρες. Το κλίμα είναι πολύ βαρύ πια και όλα μοιάζουν να επιτελούνται κάτω από το βάρος της υποχρέωσης, της επιταγής, του «δεν υπάρχει εναλλακτική».

Αυτή η κατάσταση όμως δεν μπορεί να αλλάξει αν δεν γίνει κοινή πεποίθηση ότι το πρώτο και βασικό αίτημα, ο κύριος στόχος, θα πρέπει να είναι η διάσωση της υγείας όλων των ανθρώπων. Το στοίχημα είναι να κερδίσει η ζωή.

Μας κούρασε πια ο τοξικός πολιτικός λόγος

Είναι τόσο άγρια και βαριά όσα ζούμε αυτά τα δύο χρόνια, που μας κάνει να αναθεωρούμε και δεδομένα που άλλοτε δεν μας ένιαζαν και τόσο. Και είχε γίνει δεδομένο ότι ο πολιτικός ανταγωνισμός είναι σκληρός και η ρητορική που χρησιμοποιείται ακραία. Όμως τώρα, που απειλείται η ζωή μας και η υγεία μας και έχουμε όλοι στραφεί εντός μας, μας απασχολεί περισσότερο από κάθε άλλη φορά η ύπαρξή μας, τώρα καταλαβαίνουμε ότι και ο λόγος που διατυπώνεται δημόσια, πρέπει να είναι πολύ πιο ήπιος και πιο κοντά στο ανθρώπινο μέτρο.

Στα χρόνια της μεγάλης κρίσης μετά το 2010, αναβίωσε ένας τοξικός πολιτικός λόγος που τον γνωρίζαμε και από παλιότερες περιόδους. Ήδη από τον καιρό του Διχασμού στις αρχές του 20ου αιώνα, η όξυνση γνώρισε πρωτόγνωρα ύψη και επίπεδα φαντασίας. Το ανάθεμα σε δημόσιο χώρο έμοιαζε πολύ συνηθισμένη πρακτική. Και στα δικά μας, με τα μνημόνια, το πιο εύκολο που ερχόταν στη γλώσσα πολλών ήταν οι βρισιές, οι προσβολές και ο χλευασμός. Δεν είναι τυχαίο ότι τότε άνθισε και ο λόγος των «blog» και οι επιθέσεις του πληκτρολογίου από δήθεν ανώνυμους «σωτήρες» και «επιδιορθωτές» του δίκαιου και του σωστού.

Στην πολιτική πάντα υπάρχει χώρος για να αποδίδεις ευθύνες στους άλλους, για να αποκαλύπτεις τα σκοτεινά σχέδια των άλλων και τις μεγάλες συνομωσίες που έρχονται από έξω.

Τώρα με την αρρώστια όμως, όσο και αν προφανώς θα συνεχίζεται η απόδοση ευθυνών στο διαρκές και αιώνιο «άλλο», έρχεται και η εγκατάσταση των βασικών διλημμάτων και των μεγάλων ερωτημάτων, εντός μας, μέσα στη βαθιά σπηλιά της ύπαρξής μας. Τώρα είμαστε εμείς προσωπικά που αναμετριόμαστε με το κακό, με το πρόβλημα. Και καλούμαστε να κάνουμε και προσωπικές επιλογές ώστε να συμβάλλουμε στις κοινές πολιτικές.

Για αυτό και μας ενοχλούν πια και οι τοξικές πολιτικές φωνές, για αυτό και επιζητούμε και έχουμε ανάγκη έναν πολύ πιο εποικοδομητικό και σοβαρό λόγο. Όχι όλοι μας βέβαια, αλλά αρκετοί ώστε να υπολογίζονται οι ανάγκες μας πια.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr