Η αρχή της χρονιάς μας βρίσκει καλύτερα σε σχέση με πέρυσι από την άποψη των μεγάλων έργων στα Γιάννενα και την Ήπειρο. Υπάρχει τουλάχιστον μία σειρά από έργα που περιμένουμε να αρχίσουν να κατασκευάζονται, κάποια δρομολογούνται ενώ κάποια άλλα θα ολοκληρωθούν και θα αλλάξουν τη φυσιογνωμία της πόλης.
Περιμένουμε για παράδειγμα την έναρξη των εργασιών στην πλατεία, ενώ θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε πώς θα προωθηθεί ο περιμετρικός πεζόδρομος- ποδηλατόδρομος της λίμνης τον οποίο συζητάμε πάνω από μία δεκαετία. Κι από κοντά είναι ο άξονας Ιωάννινα- Κακαβιά ή ο Μεγάλος Δακτύλιος των Ιωαννίνων.
Έργα υπάρχουν, αυτό που λείπει όμως, είναι η μεγάλη εικόνα, το σχέδιο και εντέλει η προσδοκία για τη μεγάλη αλλαγή που θα φέρουν τα έργα που προγραμματίζονται. Κι ίσως αυτή η έλλειψη να είναι ένα από τα πιο σημαντικά πολιτικά ζητήματα των καιρών μας. Τι προσδοκούμε από το μέλλον; Τι σημαίνει αλλαγή; Πόσο καλύτερα θα είμαστε σε 10 και 20 χρόνια; Και πώς ορίζουμε αυτό το «καλύτερα»;
Κι έχει ενδιαφέρον ότι είμαστε πίσω στη συζήτηση ακόμα και σε μετρήσιμους στόχους. Γιατί μπορεί να είναι όντως πιο δύσκολο να ορίσουμε τι είναι «ποιότητα ζωής», «πρόοδος» ή «ευημερία», όμως θα έπρεπε να ξέρουμε πόσες θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν, πόσο θα αυξηθεί το ΑΕΠ και ο πλούτος της περιοχής, σε πόσο καλύτερη θέση θα βρίσκονται τα Γιάννενα και η Ήπειρος μετά την υλοποίηση των έργων του νέου ΕΣΠΑ ή του Ταμείου Ανάκαμψης.
Δεν είναι τόσο τεχνοκρατικό το ζήτημα όσο πολιτικό. Πρέπει να μπορούμε δηλαδή να συνδυάζουμε την υλοποίηση των κρατικών προγραμμάτων και των κεντρικών σχεδιασμών, μαζί με την ωρίμανση και την αξιολόγηση των πολιτικών προτάσεων. Γιατί, όπως σωστά κάνουμε, στις εκλογές, εθνικές και τοπικές, κρίνουμε πολιτικές προτάσεις και προγράμματα και από αυτές τις εκλογές βγαίνουν οι εκπρόσωποί μας που θα κληθούν να διαχειριστούν και τις μεγάλες προκλήσεις της χώρας.
Ο ορισμός της πρωτοβάθμιας Υγείας
Γιατί δημιουργούνται τεράστιες ουρές για ένα τεστ κορωνοϊού; Γιατί είναι πολλοί εκείνοι που θέλουν να κάνουν ένα τεστ. Και γιατί είναι πολλοί; Γιατί είναι πολύ μεγάλη η μετάδοση της Όμικρον. Ακούγονται λίγο αφελή αυτά, αλλά αυτή είναι και η εικόνα, η πραγματικότητα. Τεστ κάνει όποιος έχει συμπτώματα και δεν θέλει μεταδώσει τη νόσο και σε άλλους. Και είναι πολλοί αυτοί. Το ότι υπάρχουν κι αρκετοί που ούτε τεστ κάνουν, ούτε εμβόλια, ούτε πολλά μέτρα πρόληψης παίρνουν, είναι άλλη συζήτηση, που μας έχει κουράσει να την κάνουμε από όταν μας προέκυψε αυτή η μαζική «άρνηση».
Πάντως, αν δεν υπήρχε ο κορωνοϊός και είχαμε συμπτώματα γρίπης ή κρυολογήματος, όπως αρκετοί έχουν αυτές τις μέρες επίσης, δύο πράγματα θα κάναμε: Θα μέναμε σπίτι να μας περάσει ή θα πηγαίναμε και στον γιατρό όταν σοβάρευαν τα συμπτώματα και τότε μπορεί να κάναμε επιπλέον εξετάσεις ή να παίρναμε θεραπεία.
Ε, τώρα με την πανδημία, δεν μπορούμε να πάμε σε έναν γιατρό να μας γράψει ένα τεστ που θα το πληρώσει το ταμείο μας ή να μας παρακολουθεί μέσω του ΕΣΥ στο σπίτι πώς εξελίσσεται η νόσηση. Αυτό ακριβώς είναι το σύστημα πρωτοβάθμιας Υγείας, που δεν υπάρχει επαρκώς στη χώρα μας. Για αυτό τρέχουν όλοι στα νοσοκομεία ακόμα και με ένα συνάχι, γιατί ξέρουν ότι εκεί θα βρουν ιατρική βοήθεια και για αυτό δίνουν 60 ευρώ σε ιδιωτικά εργαστήρια, για να ξέρουν τουλάχιστον με τι ιό έχουν να κάνουν. Όλα τα άλλα που λένε οι υπουργοί στις οθόνες είναι για να γίνεται συζήτηση.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
