Ακούσαμε χθες, το πρωί, με μεγάλη προσοχή τον Αλ. Κούγια σε εκπομπή της ΕΡΤ, να μιλά για το κλίμα τρομοκρατίας που επιχειρούν, όπως είπε, να δημιουργήσουν κάποιοι και σε βάρος της οικογένειας του Άλκη και σε βάρος των οικογενειών των άλλων παιδιών της παρέας…
Και ειλικρινά, δε μας προκαλεί καμία απολύτως εντύπωση…
Είναι άλλωστε η γνωστή μέθοδος της τρομοκράτησης των πάντων, ώστε να μην… τολμήσουν να εμφανιστούν στο δικαστήριο, να φοβηθούν να καταθέσουν, που κακά τα ψέματα, πολλές φορές πιάνει κιόλας…
Το έχουμε δει σε μικρότερο βαθμό φυσικά και σε άλλες δίκες και περιπτώσεις και στην πόλη μας και όχι σε υποθέσεις οπαδικής βίας…
Η τρομοκράτηση των θυμάτων και των οικογενειών τους, συνιστά μία εξωθεσμική «δικονομική πρακτική», με τη διασταλτική έννοια του όρου…
Από την άλλη, η κυβέρνηση ανακοίνωσε χθες κάποιες πρωτοβουλίες και αποφάσεις σχετικές με την αντιμετώπιση της οπαδικής βίας…
Αλλά, όσες φορές κι αν συζητάμε στο ίδιο συμπέρασμα θα καταλήγουμε…
Ότι σημασία δεν έχει να έχουμε αυστηρούς νόμους, αλλά αυτούς που έχουμε, να τους εφαρμόζουμε…
Και σε αυτό το θέμα, δεν είναι μόνον ευθύνη των δικαστών, αλλά και των αστυνομικών – διωκτικών αρχών…
Λέμε κι εμείς οι δημοσιογράφοι πολλές φορές, ότι η Αστυνομία κάνει τη δουλειά της, συλλαμβάνει τους δράστες και από εκεί και πέρα αναλαμβάνει η Δικαιοσύνη…
Η οποία «χαϊδεύει» τους θύτες με τις ποινές που τους επιβάλλει. Αυτό μπορεί όντως, να έχει να κάνει με το νομοθετικό πλαίσιο των προβλεπόμενων ποινών για κάθε αδίκημα…
Αν αντιμετωπίζεται η δολοφονική απόπειρα ως πλημμέλημα, μέχρι ένα όριο μπορεί να φτάσει και η ποινή του δικαστηρίου…
Αλλά δε φταίει μόνον ο δικαστής… Φταίει και η Αστυνομία, που όταν παραδίδει τη δικογραφία με το κατηγορητήριο, πολλές φορές «ξεχνάει» σημαντικά αποδεικτικά στοιχεία…
Και όταν καλούνται οι αστυνομικοί στο δικαστήριο να μιλήσουν για τις συλλήψεις και τα ενοχοποιητικά στοιχεία, ξεχνούν μέχρι και το όνομά τους…
Η μετατροπή των αδικημάτων της οπαδικής βίας από πλημμέλημα σε κακούργημα, είναι ένα βήμα, δε συνιστά όμως λύση…
Για να μην τα ρίχνουμε όλα στους δικαστές λοιπόν, που έχουν αναμφίβολα και αυτοί τις δικές τους ευθύνες, με την έννοια πως όπως έχουμε γράψει και παλαιότερα, ζουν σε ένα γυάλινο πύργο, μη δυνάμενοι να αντιληφθούν πως είναι η πραγματικότητα, στην οποία διαπράττονται τα αδικήματα…
Έχουν οι δικαστές τις ευθύνες τους, έχουν όμως και οι αστυνομικοί που καλώς κάνουν τις συλλήψεις και τις εξιχνιάσεις, πλην όμως, αν αυτές δε συνοδεύονται και από επαρκή αποδεικτικά στοιχεία, είναι σαν να κάνουν μία τρύπα στο νερό…
Και πέραν των άλλων, είναι όντως σημαντικό, να αναφερθεί και η παράμετρος που σχετίζεται με το ποιος αναλαμβάνει την κάλυψη του κόστους νομικής εκπροσώπησης για θύτες που είναι άνεργοι ή άεργοι και εμφανίζονται στα δικαστήρια με τους καλύτερους – άρα και τους καλύτερα αμειβόμενους – συνηγόρους…
Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
