Δύο σημεία χρειάζεται να συζητηθούν πάνω στην πρόταση του Δήμου για τη δημιουργία διοικητικού κέντρου στο παλιό πανεπιστήμιο της οδού Δομπόλη.
Το πρώτο είναι αν θα λύσει το πρόβλημα στέγασης των δημοτικών υπηρεσιών. Από ό,τι φαίνεται δεν θα στεγάσει για παράδειγμα και τη ΔΕΥΑΙ που είναι μία μεγάλη δημοτική επιχείρηση ή και άλλα νομικά πρόσωπα. Αν ισχύει αυτό και μένει να μας παρουσιαστούν τα στοιχεία, θα πρόκειται για μία λύση πολύ καλύτερη μεν από αυτές που υπάρχουν σήμερα, αλλά ατελής. Ο ρεαλισμός λέει ότι υποστηρίζουμε κάθε καλή πρόταση που μας πάει ένα βήμα μπροστά, οφείλουμε όμως να αναρωτιόμαστε γιατί αυτή η πόλη συζητά 20 χρόνια τώρα για νέο δημαρχείο και δημαρχείο δεν βλέπει.
Πάνω σε αυτό το σημείο, θα έπρεπε να τεθεί και το ζήτημα του ψηφιακού μετασχηματισμού του Δήμου. Όχι απλώς της ψηφιοποίησης κάποιων υπηρεσιών που κι εκεί πίσω, αλλά του μετασχηματισμού που θα επιτρέπει ένα άλλο επίπεδο υπηρεσιών και σχέσης με τον πολίτη. Πιστεύει κανείς ότι σε δέκα χρόνια από τώρα, αν όχι σε πέντε θα πρέπει ο πολίτης να πηγαίνει σε ένα γραφείο για να πάρει μία υπογραφή;
Το δεύτερο σημείο είναι τι θα γίνει με όλες τις άλλες μεγάλες ελλείψεις σε υποδομές. Και αυτή η δημοτική αρχή θα ολοκληρώσει τη θητεία της με ένα ελάχιστο σε σχέση με τις ανάγκες. Με την ανάπλαση της πλατείας ίσως, με το Πάρκο Πυρσινέλλα και ίσως με τη μελέτη και τον διαγωνισμό για το νέο δημαρχείο. Ακριβώς όσα συζητούσαμε και πριν από 15 χρόνια δηλαδή. Σαν να μην πέρασε ούτε μία μέρα από τότε που λέγαμε να γίνει ένα διοικητικό κέντρο στο στρατόπεδο Βελισσαρίου και να πάει το δημαρχείο στο κτίριο της Περιφέρειας κλπ.
Προφανώς είναι καλύτερο να προχωρούν κάποια μεγάλα έργα από το να μην προχωρούν καθόλου. Όμως μοιάζει να τρέχουμε πίσω από το χρόνο και τις ανάγκες της πόλης ενώ ο κόσμος γύρω μας τρέχει με χίλια και οι ανάγκες πολλαπλασιάζονται καθημερινά. Κάπως πρέπει να συγχρονιστούμε με το σήμερα σε αυτήν την πόλη.
Να ζεις μέσα σε ένα διαρκές πρόβλημα
Είναι πολύ μεγάλο πια το πρόβλημα των πιέσεων που δέχεται ο άνθρωπος σήμερα. Από παντού βάλλεται και αισθάνεται ότι βρίσκεται σε ένα πολεμικό πεδίο. Αυτό είναι άδικο βέβαια για όσους βιώνουν όντως έναν πόλεμο και ξέρουμε πια πόσο δύσκολο, δυσβάσταχτο είναι να ζεις υπό την απειλή βομβών όπως οι Ουκρανοί.
Όμως αυτή η αίσθηση του κινδύνου που έχει σήμερα ο μέσος πολίτης στη χώρα μας, αλλά και σε πολλές ακόμα είναι βαριά. Μετά την οικονομική κρίση ήρθε η πανδημία και μετά ο πραγματικός πόλεμος μέσα στην Ευρώπη. Και φτάσαμε να συζητάμε ακόμα και την πιθανότητα πυρηνικού πολέμου- αν και αυτό δεν είναι και τόσο πρόβλημα γιατί κανένας μας δεν θα ζει για να δει τις συνέπειες του πυρηνικού ολέθρου. Είναι δείγμα της τροπής που έχουν πάρει τα πράγματα. Και της αγωνίας με την οποία γεμίζει πια η μέρα μας.
Σε πιο γειωμένες καταστάσεις, το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν μισθοί και έσοδα για τα νοικοκυριά σήμερα ώστε να μπορούν να τα βγάλουν πέρα με όλα αυτά. Πετρέλαιο, βενζίνη, τρόφιμα, ενοίκιο, όλα έχουν γίνει πρόβλημα. Κι όταν πολύς κόσμος επί πολύ καιρό έχει την αίσθηση ότι ζει μέσα σε ένα πρόβλημα, τότε δεν πάνε καλά τα πράγματα.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
